Woensdag 22 augustus (Etosha NP – Otjiwarango/Okonjima Lodge)
De wekker staat op 5.45 uur. We willen bij zonsopgang de poort van het kamp uit. Voor we Etosha uitgaan, gaan we nog bij een paar ‘waterholes’ langs. We willen nog heel graag cheeta’s zien voor we het park verlaten. Onze laatste kans! Zo veel geluk hebben we vanochtend niet. Wel zien we 2 leeuwen slapen in de verte. Naast het gebruikelijke wild (zebra’s, spring- en gemsbokken, giraffes) zien we niet veel interessants. Wel zien we een grote kudde gnoes bij zonsopkomst over de vlakte trekken. Een mooi beeld.
In het kamp Namutoni zijn grote renovaties bezig zodat een groot deel van dit voormalig fort niet toegankelijk is. Als we nog even een wc stop maken in het kamp, zien we toch mensen op de uitkijktoren staan. Daar klimmen we dus ook nog even op voor een mooi uitzicht over Etosha.
We verlaten Etosha om 9 uur via de poort aan de oostkant. We gaan naar het zuiden en rijden over de B1 (asfalt!) door Tsumeb, Otavi, Otjiwarango naar Okonjima Lodge (47 km ten zuiden van Otjiwarango, en dan 24 km de prairie in).
Gisteravond heeft Wouter onze reisgids (Bradt) gelezen; even voorbereiden op wat we vandaag zouden gaan doen. Het plan was om richting het Waterberg Plateau te gaan. Al lezend kwam hij bij de beschrijving van een lodge die zeer aanlokkelijk klonk. Deze beschrijving deed ons besluiten om het Waterberg Plateau te laten voor wat het is en te proberen een plek te krijgen in Okonjima.
Okonjima is een lodge bestaande uit een camping (daar willen wij heen), een ‘bush camp’, ‘main camp’ en 2 villa’s. De villa’s zijn super de luxe, speciaal voor kleine rijke groepen. In het gebied van Okonjima is ook de “Africat Foundation” gevestigd. Zij beheren allerlei projecten in Namibië om grote katachtigen op te vangen en tegen uitsterven te beschermen. In het gebied rond Okonjima hebben ze onder andere cheeta’s en luipaarden lopen. Vanuit de lodge kun je met een gids op pad naar plaatsen waar je een grote kans hebt om luipaarden en cheeta’s te zien. Verder is al het eten inclusief.
Bradt raadt aan het als afsluiting van je vakantie te doen (dat is het!) en hij raadt ook aan om het ver van te voren te reserveren (mmm…!) Okonjima schijnt bekend te zijn van tv. Vele foto’s en afbeeldingen van cheeta’s en luipaarden schijnen hier gemaakt te zijn. Wij gaan uit van de strategie: wie niet waagt wie niet wint. We rijden gewoon naar de poort van Okonjima en vragen daar of er plaats is op de camping. De camping blijkt vol, maar er is nog wel een “luxury tent en suite” vrij in het ‘main camp’. Ook goed!
Nu we weten dat we terecht kunnen, presenteert zich de volgende uitdaging: op tijd zijn voor de middag-excursie. Deze start volgens onze reisgids om 3 uur. Wouter geeft flink gas. Het is nog 24 km naar het ‘main camp’ waar we zullen overnachten en de weg zit vol dipjes (rivierbeddingen) en andersoortige gaten waar je doorheen moet. Eén rivierbedding is heftiger dan hij er uitziet. We worden de lucht in gelanceerd, gaan met onze camper met wielen los van de grond en smakken weer neer. Er valt van alles in de camper om en naar beneden. Het voelt alsof de camper in tweeën breekt; of in ieder geval door zijn assen zakt. Gelukkig…. We zijn hevig geschrokken, maar als we alles hebben opgeruimd blijkt er niets kapot. Wij ook niet. Dit is het teken om toch maar iets rustiger te gaan rijden.
Als we in het ‘main camp’ aankomen , zit iedereen aan de ‘tea’. We hebben net tijd om wat spulletjes te pakken en kunnen gelijk mee op een jeep-safari om luipaarden te zoeken. Geen tijd voor ‘tea’, geen tijd om alvast onze kamer/tent te zien, maar gelukkig wel op tijd voor de luipaarden!
In het afgezette gebied (enclosure) waar we ingaan zijn 4 luipaarden. Ze hebben allemaal een zender om waarmee ze makkelijk op te sporen zijn. Het schijnt ook voor te komen dat er tijdens dit soort excursies geen luipaarden worden gevonden. Hopelijk vinden wij ze wel! Wij krijgen gelukkig al vrij snel signalen via de antenne van TJ (t.. junior). TJ is een mannetjes luipaard van 3 jaar. Op basis van de piepjes die we via de antenne horen kan worden bepaald waar TJ zich ongeveer bevindt. We moeten nog een behoorlijk stuk verder rijden en even speuren, maar dan vinden we ‘m. TJ is een flink beest van zo’n 60 kilo. Zijn poot is ongeveer even groot als mijn hand. Een luipaard jaagt ’s nachts (gele ogen voor nachtzicht) en hij ligt nu wat te dutten. Een luipaard kan zijn nagels intrekken (net als een huiskat). Hij kan een prooi een boom mee insjorren van 2 tot 2,5 x zijn eigen gewicht. Dat doen ze om te voorkomen dat andere beesten erbij kunnen komen. Als een luipaard iets vangt eet hij alles op, behalve de maag. Hij eet bijvoorbeeld wel de botten op.
Omdat de luipaarden hier mensen in jeeps gewend zijn, kunnen we erg dichtbij komen; op ongeveer 10 meter….. Need I say more? …. Veel foto’s en erg veel pret om zo’n beest van dichtbij te bekijken.
Als we op zo’n 8 meter van het luipaard staan, is er plots commotie onder onze 2 gidsen. Tot nog toe heeft de jongste het woord gedaan. Nu grijpt de senior in. Hij vertelt ons, terwijl de ander ons zo snel mogelijk bij het luipaard vandaan rijdt, dat we ons in een zeer gevaarlijke situatie bevinden en dat hij het, als senior, nu overneemt. We blijken vlees (billtong, gedroogd vlees) aan boord te hebben. Als het luipaard dat ruikt, zou hij ons ervoor kunnen aanvallen. Gelukkig rook de gids het eerder dan het luipaard. Eén van de andere toeristen (we zitten met zijn negenen in de jeep) heeft billtong als souvenir gekocht en dat zit nog in zijn rugzak. Het schijnt streng verboden te zijn om vlees mee te nemen naar gebieden waar roofdieren zijn. Op zich natuurlijk logisch, maar als domme toerist denk je hier natuurlijk niet over na. De gids hangt het zakje billtong aan een boom, van de wind af. Zodat de lekkere vleeslucht niet richting het luipaard zal waaien. Dan rijden we weer terug naar TJ. We blijven er een tijdje bij staan: foto’s maken, toelichting krijgen en gewoon lekker kijken wat zo’n beest doet en hoe hij zich beweegt. Genieten!
Onze middagactiviteit duurt van 15.15-18.00 uur. Wij hebben daarna nauwelijks tijd om bij te komen van onze ‘leopard-tracking’ want we moeten inchecken (spullen van onze camper naar de tent/kamer brengen) en douchen. Het diner is om 18.45 uur en start met een borrel bij het haardvuur.
Kortom: we zitten nu zelf ‘sjiek de friemel’ in zo’n lodge waarvan we eerder alleen maar mooie plaatjes hebben gezien. We generen ons eerst enigszins voor ons stoffige vertoon. Onze schoenen zijn door al het stof nauwelijks nog als zodanig herkenbaar. En onze garderobe bestaat uit afritsbroeken. De andere lodge-gangers blijken dan wel doorwinterde lodge-gangers te zijn (zij zitten tijdens hun verblijf van 3 weken in Namibië alleen maar in dit soort onderkomens) mar verder ogen ze niet sjieker dan wij gelukkig.
Onze ‘luxury tent en suite’ is een bijzonder luxe tent met allemaal decoraties in stijl, een mooi betegelde badkamer en nog een extra rieten dak boven de tent. Wij kunnen ons geluk niet op: (1) omdat er überhaupt plaats was in de lodge zodat wij er kunnen verblijven voor 2 nachtjes, (2) dat we een luipaard hebben gezien en van zo dichtbij en (3) omdat onze tent top is! Maar ook omdat het hier stofvrij is, we niet hoeven te koken en af te wassen, dat de wc schoon is en we niet hoeven te wachten op een (koude) douche. Wat een geweldig slot van de vakantie!
Tijdens het diner maken we kennis met de andere gasten die bij ons aan tafel zitten. Dit zijn grotendeels dezelfde mensen als ook vanmiddag bij ons in de jeep zaten: 2 Engelsen (echtpaar van in de 50), 3 Duitsers (echtpaar en hun dochter van ongeveer 17) en 2 Fransen (van 40?) We wisselen reiservaringen uit. En omdat iedereen goed Engels spreekt (de Fransen wat minder) komt er een gezellig en ontspannen gesprek op gang. Zo horen we van de anderen dat Angelina Jolie en Brad Pitt ook in Okonjima Lodge zijn geweest. Slaap ik in het zelfde bed als…..? Ze schijnen hier geweest te zijn toen ze hun adoptiekind gingen ophalen in Swakopmund. Ze vertellen ons ook dat zij zelf al in februari hebben gereserveerd voor de lodge. De Engelsen zijn in februari zelfs al op een wachtlijst gezet omdat het vol was. Wat hebben we een ongelooflijke mazzel gehad om hier een plek te krijgen. En dat op de bonnefooi! [Later zullen we van onze gids horen dat alle accommodaties zijn volgeboekt tot en met maart 2008.
We krijgen een heerlijk 3-gangen diner. Direct na het eten staat de volgende activiteit alweer op het programma; naar de schuilhut. Daar gooien ze de etensresten neer om nachtdieren te lokken zodat wij ze kunnen zien. Hier komen 2 kudu’s en een ‘porcupine’ (stekelvarken) op af. Ze lijken wel getraind dat er rond deze tijd hier wat lekkers te halen is. Dat idee is wat minder wild en natuurlijk dan we hadden gehoopt. Het is wel leuk om eens een ‘porcupine’ te zien.
Als we terugkomen van de schuilhut gaan we direct naar bed. We hebben genoeg commotie gehad voor vandaag. Mijn hoofd barst uit elkaar van de hoofdpijn, verkoudheid en van alle nieuwe indrukken. We hebben weer een luipaard gezien! Als ik mijn benen in bed steek, wacht er een verrassing: een warme kruik!
Donderdag 23 augustus (Otjiwarango/Okonjima Lodge)
Wouter is vannacht vaak wakker geweest. Was dat het gebrul van een leeuw? Zitten hier leeuwen dichtbij? Heel dichtbij? Hij heeft nog overwogen om zijn bed uit te gaan om te gaan kijken. Ik heb wel een brul gehoord, maar was zo sloom dat het niet tot me is doorgedrongen dat dat van een leeuw zou kunnen zijn. Ik heb zo goed geslapen dat ik door alle safari-geluiden heen ben geslapen.
We krijgen om 5.45 uur een “wake up knock”. Ja, ja, onze luxe tent heeft een heuse houten deur! Dus kloppen kan er zelfs!
Om 6.15 uur worden we verwacht voor koffie en muffins bij de ‘lion lappa’. Om half 7 gaan we met een jeep op pad. De ‘lion lappa’ blijkt een groot omheind gebied te zijn waar leeuwen in worden opgevangen. Daar komen we achter als ik in de verte een leeuw aan zie komen lopen. Gôh, denken we nog, wat een geluk dat we hier net zijn als de leeuwen te voorschijn komen! Er komen twee leeuwen; een mannetje en een vrouwtje. Ze komen precies naar het uitkijkplatform lopen waar wij met z’n allen koffie staan te drinken. De zon is net op en we maken mooie en, vooral ook, veel foto’s. De hele leeuwenparade blijkt in scène gezet te zijn. Als we weg zijn krijgen ze wat lekkers. Ze zijn dus volledig geconditioneerd!
Wij gaan, met dezelfde groep als gisteren, in een jeep op pad onder leiding van gids Paul en tracker Franz. We gaan op zoek naar cheeta’s en rijden daarvoor naar de ‘cheetah enclosure’. Paul heeft vlees mee om de cheeta’s die daar leven te voeren. We zijn het hek nauwelijks binnen of de drie aanwezige mannetjes komen al aanlopen. Een mooi gezicht zoals ze door de bomen en het lange gras aan komen lopen. Zo soepel en sierlijk!
Het zijn 2 broers en Buck. Buck is in deze opvang gerecht gekomen omdat hij door een ziekte zijn tanden is verloren en daarom niet zelf kan jagen. Nu groeien de tanden weer aan, maar hij is te veel aan mensen gewend om terug in het wild gezet te kunnen worden. De broers hebben nog een zus die even later aan komt lopen. Zij zijn als huisdier bij mensen opgegroeid en naar deze opvang gebracht toen ze te gevaarlijk en onvoorspelbaar werden. Ook zij zijn te veel aan mensen gewend om nog terug naar de wildernis te kunnen en hun eigen prooi te vangen. Daarom gebruikt Africat Foundation deze cheeta’s om mensen meer te leren over deze beesten. Ze voeren ze vlees, omdat de cheeta’s zelf niet in staat zijn om te jagen. De broers en zus hebben dat nooit geleerd. Ze schijnen wel eens op een bok te jagen, maar als ze het vangen weten ze niet goed wat ze er mee aan moeten.
Wat zijn de cheeta’s prachtig! Vooral het vrouwtje is heel fijntjes, mooie tekening en heel slank en rank. Ze hebben mooie koppen met ‘traan strepen’ en ronde pluisoren. Cheeta’s zijn kleiner dan luipaarden. Ze hebben nagels die ze niet in kunnen trekken. Deze gebruiken ze als wij ‘spikes’ in hardloopschoenen gebruiken. Cheeta’s jagen overdag, in tegenstelling tot het luipaard.
We zijn rond 9 uur weer terug bij ‘main camp’ en vanaf half 10 kunnen we ontbijten. Er staat een klein buffetje klaar met yoghurt, verse fruitsalade, muesli, warme broodjes, kaas, vlees, … Aan tafel komt er nog iemand de bestelling opnemen. Ik ga voor de “bushman omelet”. Dat is een omelet met alles erop en eraan. Lekker en ook gigantisch vullend. Hierop houd ik het wel uit tot de ‘tea’ van 3 uur!
Na het ontbijt hebben we vrij tot 3 uur (tea en middagexcursie). Wij klungelen wat bij onze tent (lekker!), lopen wat rond, lezen een boekje, drinken koffie, gaan naar het zwembad. En voor we het weten is het al weer 3 uur.
In de tussentijd verhuizen we ook nog van de tent naar een bungalow. Deze was vrij vanwege een afzegging. Wij wilden best in de tent blijven, maar onze ‘host’ wil ons liever in de kamer/bungalow hebben en is er ook duidelijk van overtuigd dat de kamer comfortabeler is. Wij vinden het best en pakken onze spullen in, verhuizen en pakken het weer uit. Het huisje lijkt inderdaad comfortabeler; wat groter, steen in plaats van tentdoek, fan aan het plafond. Maar wij vinden de sfeer in de tent leuker. Ook hier hangen weer allemaal Afrika accessoires. Maar met de grove stenen muur oogt het geheel wat minder gezellig, vinden wij, dan de tent.
Om 3 uur zijn we present voor de ‘tea’: thee, koffie, ijsthee, 3 soorten taart.
Daarna gaan we te voet op ‘cheetah tracking’. Zaten we eerder nog (relatief) veilig in de jeep, nu gaan we te voet op zoek naar cheeta’s! Is dat niet gevaarlijk dan? We gaan het merken. Dit keer heeft in ieder geval iemand een geweer mee. Franz is gewapend. Ze sporen weer via de chip in de cheeta en het radar de locatie op waar de cheeta ongeveer is. Dan gaan we de auto uit en te voet verder zoeken. We gaan werkelijk dwars door de bosjes heen. We moeten als groep bij elkaar blijven en in de bosjes in een rij achter elkaar lopen. We vinden al snel 2 cheeta’s. 2! Het zijn broer en zus: Apollo en Nemesis. Zij zijn met z’n tweeën in het reservaat gekomen en leven sindsdien samen. Ze jagen ook samen. Dat schijnt voor cheeta’s bijzonder te zijn. Normaliter leven en jagen die alleen. Apollo en Nemesis jagen hun eigen voedsel bij elkaar. Zij worden niet gevoerd. We kunnen ze tot ongeveer 20 meter naderen.
Als we ze gevonden hebben, gaan broer en zus al snel op pad. Wij gaan er, dwars door de wildernis, achteraan. De cheeta’s hebben 5 dagen geleden hun laatste prooi gehad en hebben nu honger volgens de gids. Ze gaan jagen. Dat betekent dat ze op zoek gaan naar alles wat beweegt (mmm….., misschien nu maar even dichtbij de gids en het geweer blijven). Ze gaan een paar keer achter iets aan, maar dat loopt al snel op niets uit. Wij hebben instructie dat als ze op ons afkomen, we vooral niet moeten vluchten. Dan zullen ze ons als prooi zien. Blijven staan is volgens de gids de beste tactiek (ja, ja). Gelukkig zijn de cheeta’s absoluut niet geïnteresseerd in ons.
We volgen ze een behoorlijke tijd. Deels dwars door de bosjes, deels lekker makkelijk over de weg. Dat vinden de cheeta’s duidelijk ook wel lekker lopen.
Nadat we Nemesis en Apollo alleen verder laten jagen (misschien dat ze dan wat vangen, want met 11 mensen op sleeptouw wordt het natuurlijk niets; de prooi ziet ons van verre aankomen!), gaan we naar een uitzichtpunt om een mooie zonsondergang te zien.
Hier horen we van Paul, de gids, dat alle beroemde gasten in “the villa” verblijven. Dus ook Angelina Jolie en Brad Pitt. Maar bijvoorbeeld ook Wesley Snipes. Hij kwam, met zo veel bodyguards dat het hele kamp gelijk volgeboekt was. En ook de directeur van MTV is er geweest. Zo’n verblijf in de villa kost nu nog N$4000 (€400) per nacht per persoon. En zal volgend jaar worden verhoogd naar N$7000 (€700). Voor Namibië is dat duur, maar wij zijn niet eens enorm geschokt als we de prijs horen. Dat kunnen de beroemdheden wel betalen!
Terug in ‘main camp’ gaan we lekker douchen , borrelen bij het haardvuur en dineren. We slaan het bezoek aan de kijkhut in het donker vanavond over. We blijven lekker bij het haardvuur met een kop koffie en een boek.
