Donderdag 29 november – Dansen op de vulkaan

Tongariro NP

We melden ons om 8.00 uur bij de bus die ons naar de start van de wandeling zal brengen. We beginnen aan het einde van de Mangatepopo Road en lopen dan over/langs slapende vulkanen, kraters en meren in 19,4 km naar de Ketetahi Road.
We starten rond 8.30 uur. De zon schijnt, zonnevet op de neus, de tas vol drinken, proviand en regenkleding. In het begin lopen we in één grote kolonne. Het lijkt de vierdaagse wel. Al snel loopt het uit elkaar en krijg ik wat meer ‘natuur beleving’. Het eerste deel van de route gaat licht omhoog om er in te komen. Mount Ngauruhoe laten we rechts van ons liggen. Dit is een slapende vulkaan met een mooie puntvorm en sneeuw op de top. Deze berg/vulkaan heeft gefigureerd als Mount Doom in de LOTR films. Onze wandeling is gelukkig een stuk lieflijker en ontspannener dan de tocht van Frodo en Sam.

Na ongeveer 3 km start de klim naar Soda Springs (1400m). Echt mooi wordt het na ongeveer 8 km rond Red Crater (1886m, hoogste punt van de wandeling), waar we tegen de rode kraterwand kijken en naar beneden op mooi gekleurde meren. De klim naar Red Crater is zwaar, steil, soms over losse stenen en voor een deel over een smal randje. Maar het gaat eigenlijk makkelijker dan ik van te voren had gedacht. Als ik buiten adem ben, ga ik gewoon even van het uitzicht genieten tot ik weer energie heb om door te lopen. Zo pakt iedereen het aan. Het is een soort haasje over. Om de beurt halen we andere groepjes in.

De afdaling van de Red Crater is wel een uitdaging. Van een pad is geen sprake meer. De helling is heel steil en bezaaid met los grint. Met beleid kom je al glijdend omlaag. Niet te veel nadenken over wat er mis kan gaan, stapje voor stapje. Wouter glijdt twee keer uit. De eerste keer vangt hij het snel op. De tweede keer belandt hij recht achterover op zijn kont. Pats! Gelukkig beide keren zonder blijvende schade. Na dit afdaal-avontuur komen we bij een aantal meren: Emerald Lakes op 1725m hoogte. Het water heeft bijzondere kleuren en het ruikt naar rotte eieren. In de omgeving komt op verschillende plaatsen rook uit de grond. Als ik even kniel om een foto te maken, blijkt de grond warm. Gek idee. We lopen dus met z’n allen ‘op ons gemakkie’ op een vulkaan. Slapend. Nu wel. De twee vulkanen in de omgeving blijken relatief vaak uit te barsten: ongeveer 1x in de vijf tot acht jaar. Daar tussen al dat geothermische geweld eten we een boterhammetje.

Als we de meren voorbij zijn, op ongeveer 10-11 km, begint het te regenen. Ons pad gaat gelukkig vooral naar beneden. Gehuld in regenpak zien we niet ver. Alles om ons heen is grijs, wolk en nat. Het blijft regenen tot we op ongeveer 15 km zijn. Dan trekt het weer open. Beetje bij beetje gaan de kleren weer uit. In omgekeerde volgorde van eerder op de dag. Eerst het regenpak, dan de trui en tot slot de pijpen van de afritsbroek. Het laatste stuk lopen we in shirt en korte broek.

We verkijken ons op de laatste paar km. Dat blijkt verder en langer te duren dan we verwachten. We denken ruim voor de laatste bus van 17.30 uur bij Ketatahi Road (760m) te zijn. Maar het laatste stuk door het bos duurt eindeloos. Het dichte bos maakt oriëntatie op waar je bent en hoe ver het nog is moeilijk. En er loopt ook niemand meer bij ons in de buurt. Hebben we een route aanwijzing gemist? Om 17.15 uur komen we op de parkeerplaats aan. Daar staat de Demsey bus al op ons te wachten. We blijken de laatsten te zijn. Andere wandelaars die volgens ons nog achter ons lopen, hebben kennelijk ander vervoer. We kunnen direct de bus in. Al met al hebben we er dus bijna 9 uur over gedaan. Onze loopsnelheid was volgens mij wel OK. Maar we hebben ons wat vaker dan de gemiddelde wandelaar laten afleiden door al het moois wat we zagen onderweg. Uitzichtje hier. Fotootje daar.

Ik ben moe, heb zere voeten, mijn knieën en kuiten vinden het dalen niet meer zo aangenaam. Maar eigenlijk ben ik aan het einde van de dag fitter dan ik vooraf had voorzien. Nu is het afwachten in welke mate de spierpijn zal intreden. Dat zal we heftig zijn, vrees ik. Op de camping gaan we lekker douchen en we trakteren onszelf op ‘uit eten’: pizza!

Vrijdag 30 november – Tempo doeloe

Van Whakapapa naar Wellington, 345 km

De wekker staat op 7.15 uur want we vermoeden dat we de tijd wel nodig zullen hebben voor ons programma van vandaag. Het is grijs en vrij somber weer. We verlaten Tongariro NP en gaan via Okahune naar de 1 en langs Palmerston North naar Wellington.
Als we toe zijn aan koffie zijn er geen rest areas langs de weg of ze zitten aan de rechterkant (waar we met het drukke verkeer moeilijk kunnen komen). Daarom nemen we een willekeurige afslag een klein landweggetje in. We vinden een prima koffie-spot tussen de landerijen en bloemetjes, met vogelgeluiden op de achtergrond en nieuwsgierige koeien voor ons. Als dan ook nog de zon begint te schijnen, is het moeilijk om weer in de auto te stappen. Chop, chop, op naar Wellington.

Hoe dichterbij we komen, des te drukker wordt het op de weg. Het aantal wegwerkzaamheden neemt toe en we komen door heel veel dorpjes met stoplichten. Kortom: het schiet geen donder op. Dachten we eerst misschien al wel om 13 uur in Wellington te zijn. Het wordt 15 uur voor we er aankomen. Onze tomtom leidt ons feilloos de stad in en naar de parkeerplaats bij het Te Papa Museum. Wij zorgen er alleen voor dat we op een parkeerplaats voor touringcar bussen terecht komen. We hebben hulp van een parkeerwachter nodig om de parkeerplaats met slagbomen weer af te komen.

Rond 15.15 uur zijn we eindelijk in het volprezen Te Papa Museum (gratis). Het is een groot mooi gebouw aan het water. Wij vinden het ‘kunst’ gedeelte van het museum mooi en het uitzicht vanaf het dak. Voor alle ‘geschiedenis’ afdelingen met lange schriftelijke toelichtingen hebben we de rust (en interesse?) niet. De hyper enthousiaste verhalen dat het museum geweldig is en dat je het niet moet missen, deel ik niet. Wat mij betreft is het aardig, geen must see. Ik zou het overslaan als het niet lekker in je reisprogramma past.

Na het museum lopen we nog even langs de kade en een klein rondje om de sfeer van de stad te proeven. We sluiten aan bij de vele vrijdagmiddag borrelaars op een terras. Via de Rankers app vinden we een gratis overnachtingsplek op een parkeerplaats in Wellington aan de baai. De voorzieningen zijn beperkt. Je kunt gebruik maken van de wc van de jachthaven. Als we er rond 19.30 uur aankomen is het gelukkig nog niet vol. Maar we zijn zeker niet de enigen. We staan op een bijzondere plek: een mooi uitzicht over de baai van Wellington, langsvarende bootjes, en helaas ook stijgende en dalende vliegtuigen.