Vrijdag 14 december – It’s beginning to look a lot like Christmas

Christchurch, 19 km

Een beetje tegen beter weten in gaan we vanochtend op pad naar het startpunt van de wandeling “Taylors Mistake” aan de kust en rand van Christchurch. In de stad leek het nog ‘gewoon’ bewolkt. Maar als we dichter aan de rand van de stad komen, bij de heuvels, blijkt dat deze met een dikke laag bewolking aan het zicht worden onttrokken. We geven niet direct op en rijden toch de heuvels in. Pas als we in zo’n dichte mist rijden dat we stapvoets rijdend niet meer kunnen zien of ons nu een auto of een schaap tegemoet komt, besluiten we om terug te keren. Het lijkt geen geschikte dag voor een wandeling die geroemd wordt om de prachtige uitzichten.

Voor we het centrum in rijden drinken we nog een kop koffie bij de camper aan de kust op de parkeerplaats van een zeil-/bootclub. Daar gaat een man met kano te water die we een paar uur later midden in de stad weer voorbij zien komen. Grappig. Die kanoër heeft dan een behoorlijke afstand afgelegd.

In de stad parkeren we op een gratis P in Hagley-Park, pal naast de botanische tuinen. Eigenlijk is het slechts de eerste drie uur gratis, maar er lijkt geen manier om te traceren hoe lang een auto er al staat. Geen parkeerkaartje trekken met daarop een aankomsttijd, of een systeem als in Nederland met een parkeerschijf. We wagen het er dus maar op.
Bij de VVV laten we ons informeren over een te volgen wandelroute door het centrum. Gewapend met een plattegrond voorzien van een getekende route, inclusief lunch- en ijstips, gaan we op pad. Het centrum is beperkt qua omvang. Het is een open stad, veel ruimte (waarschijnlijk mede door de gaten in de bebouwing als gevolg van de aardbeving in 2011), weinig verkeer, een rivier die door het centrum slingert. Ik vind het een prettige stad. We lopen langs:

• the old boathouse (waar je met een punter een tochtje kunt maken over de Avon),
• een herdenkingsmuur voor de slachtoffers van de aardbeving in 2010 en 2011,
• diverse muurschilderingen,
• the 121 chairs (een witte stoel voor elke omgekomene),
• the cardboard cathedral (een tijdelijk gebouwde kathedraal van golfplaat en plastic als vervanging van de door de aardbeving verwoeste kathedraal),
• de verwoeste kathedraal zelf,
• de spliksplinter nieuwe bibliotheek, met een mooie moderne architectuur
• een Art Center met bijzondere installaties (zo slordig en willekeurig dat ik me serieus afvraag of ze nog bezig zijn met het opbouwen van de expositie),
• the national art gallery (waar we snel doorheen moeten hollen omdat het over 20 minuten dicht gaat)
• en de botanische tuin.

Onderweg komen we langs verschillende winkels. De stad is in kerstsfeer gedompeld en het luxe warenhuis Ballantine heeft uitbundige kerst-etalages. Ook al is het in Nederland ook volgende week al kerstvakantie, heb ik nog helemaal geen kerstgevoel. Elke keer als ik een kerstboom of iets dergelijks zie, ben ik even van mijn à propos (hè?!?). Maar de Nieuw-Zeelanders zitten er al goed in. Gisteren zagen we onderweg in een dorpje, waar we vanwege wegwerkzaamheden langzaam doorheen reden, groepjes collega’s langslopen die duidelijk een speurtocht deden. Elk groepje had een eigen outfit. Wij hebben de kerstmannen (met muts) en de rendieren (herkenbaar aan de haarband met gewei) gezien. In de etalage van Ballantine vechten twee honden met een christmas cracker. In de botanische tuin spelen rendieren van gaas met enorme glimmende kerstballen. Kerst is hier all over the place. Ook wij pikken ons graantje mee: we scoren alle twee nieuwe kleren bij de christmas sale van de outdoorwinkel Katmandu.

We lopen door de botanische tuinen terug naar de parkeerplaats. Daar zien we een groepje silvereyes. En vermaken ons een tijdje met het proberen deze vogeltjes met ADHD op de foto te krijgen.

Het is al 19 uur als we op de camping aankomen. Deze camping ligt aan de andere kant van de stad dan afgelopen nacht, dichtbij het vliegveld. We zijn blij dat we gister via internet een plaatsje hebben gereserveerd, want het is goed vol. Op weg naar ons plekje passeren we een camper met vier blije mensen ervoor. Wijnglazen in de hand en een gewei of kerstmuts op het hoofd. De kerstvakantie is hier duidelijk begonnen. Hier is de kerstvakantie de ‘grote’ vakantie. Schooljaren lopen gelijk met kalenderjaren, dus voor de Nieuw Zeelanders begint nu de lange zomervakantie.

We eten bij de Burger King. En daarna moeten we nodig beginnen aan de grote opruimactie: camper schoonmaken en tassen pakken. Morgen vliegen we naar huis. Ons inkoopbeleid heeft gefaald. We hebben opvallend veel dingen over. Een deel zetten we in de campers kitchen zodat anderen het kunnen gebruiken. Een deel gooien we weg.

Zaterdag 15 december – Humeur management

van Christchurch naar Singapore

De wekker staat op 6.30 uur om op tijd de camper in te kunnen leveren. Het is niet te geloven. De lucht is blauw. Geen wolken. We ontbijten buiten in de zon. Aan de ene kant lekker, aan de andere kant ‘pesterig’. Had het niet een paar dagen eerder zo kunnen zijn?

We rijden om 8 uur bij de camperverhuurder het terrein op en we zijn niet de eersten. Er staat al een groepje te wachten tot de deuren open gaan. Het inleveren van de camper gaat verrassend snel en goed georganiseerd. Een busje brengt ons naar het vliegveld dat heel dichtbij is. We zijn te vroeg om in te kunnen checken. Buiten lokt de zon. Als we zien dat ze zitzakken op een veldje voor de vertrekhal neerleggen, strijken we daar neer. Een heerlijke plek om te wachten tot de grote terugreis echt gaat beginnen.

We zijn in opperbeste stemming als we rond 10 uur toch maar besluiten om in te checken. Bij de incheckbalie slaat onze stemming om. Suf dat we ons zo makkelijk laten beïnvloeden.
We hebben via internet ingecheckt, dus we gaan in de speciaal daarvoor bestemde rij staan met het idee dat het incheck proces vervolgens vlotjes zal verlopen. Onze rij is ongeveer even lang als de gewone wachtrij, maar zou sneller moeten gaan. Toch? Het tegengestelde blijkt het geval. We hebben een aantal Aziatische families voor ons. Als we eindelijk bijna aan de beurt zijn komen we er achter waarom het zo lang duurt. Er zijn twee balies voor de internet check-in. Achter de ene zit een Singaporese dame, achter de andere een Nieuw-Zeelandse. De Aziatische families willen alleen aan de Singaporese balie geholpen worden. De Nieuw-Zeelandse stewardess helpt daarvoor in de plaats de eerst wachtende uit de ‘gewone’ rij in plaats de volgende in de rij van de internet-check in. Geen wonder dat de gewone rij twee keer zo snel gaat.

Nog wat onthikt staan we dan eindelijk bij de incheckbalie. Als allerlaatste, ook de 'gewone' incheckrij is al helemaal leeg/weggewerkt...
Daar wordt Wouter gevraagd zijn fotorugzak op de weegband te zetten: 11 kg. Cabin bagage mag maximaal 7 kg zijn. De balie-dame lijkt onverbiddelijk. Er is recent een incident geweest waarbij door hevige turbulentie de bagagebakken open zijn geklapt. En het is gevaarlijk als iemand een tas van 11 kg op zijn hoofd krijgt. Dat is natuurlijk zo, maar…
We zijn niet meer in de stemming om hier positief, meewerkend en flexibel op te reageren. Mijn rugzak is 5 kg, dus ik neem een zware lens van Wouter over. We trekken wat kleren aan en olé de tas van Wouter is nu 9 kg. We mogen mee. Ons humeur knapt pas weer op als we met ons cash geld nog net twee goede koffies kunnen kopen. Koffie, koekje en een goed boek doet wonderen (en de zware lens zit natuurlijk al lang weer gewoon in de fotorugzak van Wouter).

We vertrekken met lichte vertraging omdat het toestel laat in Christchurch aan kwam en er een verdachte rugzak is achter gebleven in het toestel. Als ook dat is opgelost, mogen we aan boord. We hebben stoelen aan het gangpad en in het midden. De stoel naast mij aan het raam blijft leeg. Ik schuif op om straks te kunnen genieten van het uitzicht boven Australië. We hebben zo heerlijk veel ruimte!

Zondag 16 december – Zwemmen op het vliegveld

van Singapore naar Zeist

Op het vliegveld van Singapore hebben we, ondanks de vertraging, een lange overstaptijd van 6 uur. Gelukkig hebben we ons bij het inpakken van de handbagage hierop voorbereid. Gewapend met zwemkleren en toiletspullen gaan we met het treintje van onze aankomst terminal naar terminal 1. Daar volgen we bordjes naar het Transit Hotel en Transit Hall. Dit brengt ons bij een zwembad, ligbedden en jacuzzi op het dak van de terminal, met uitzicht op geparkeerde vliegtuigen. Je moet betalen voor het gebruik van het zwembad, de douches en de handdoeken. Hoeveel ben ik, in tegenstelling tot de rest van de vakantie, vergeten te registreren. Het zwembad lonkt! Het is heerlijk om even te plonzen en te dobberen. Als het rustig wordt, trek ik nog een paar baantjes. Even mijn lijf in actie zetten voor we weer uren stil moeten zitten in het vliegtuig. Er zijn kleedkamers met douches. Ook dat is lekker.

Opgefrist starten wij aan deel twee van de monstertocht naar huis. De terugreis is langer (of duurt in ieder geval langer) dan de heenweg. In totaal zijn we ruim 30 uur onderweg: 10,5 uur van Christchurch naar Singapore, 6 uur overstaptijd en dan nog bijna 14 uur van Singapore naar Amsterdam.

Was het het waard?
Terugblikkend denk ik dat Nieuw-Zeeland minder indruk op ons heeft gemaakt dan op vele reizigers voor ons. Je hoort vaak van mensen die er geweest zijn dat het zo fantastisch is, ongerept, leeg, ruig, prachtig. Mensen willen er graag naar terug, of het staat op de bucket list om er ooit nog eens heen te gaan.
Ik heb een mooie vakantie gehad. Indrukwekkende natuur gezien en leuke dingen gedaan. En toch is er een ‘maar’. Ik had gedacht dat het me meer zou overrompelen. Het weer was minder dan ik had gehoopt en dat heeft wel invloed op mijn vakantiebeleving. Maar het belangrijkste is denk ik dat ik het drukker, voller en ‘aangeharkter’ vond dan ik had verwacht. Ik zal Nieuw-Zeeland niet herinneren als leeg en ongerept. Voor mijn gevoel reden we om de haverklap door een dorp. En bestond het landschap veel uit graslanden met hekjes eromheen en schapen en koeien erop. Ik ben op plekken op de wereld geweest die meer indruk op me hebben gemaakt. Toch waren onze 3,5 week Nieuw Zeeland absoluut geen straf, maar een prima vakantie! En als je wilt weten hoe jij Nieuw-Zeeland zult ervaren, dan zit er maar één ding op: Gaan!