Dinsdag 4 december – Wild wild west
Van Richmond naar Punakaki, 310 km
Regen en grijze luchten. Daarmee start onze dag (alweer... :-( ). Gelukkig weten we inmiddels dat het een half uur later, of een paar kilometer verderop weer mooi weer kan zijn. Na het ontbijt verlaten we Richmond en rijden over de SH6 naar het westen, via Murchinson. We maken een kleine detour over de SH65. Ongeveer 10-11 km na de kruising van de 6 en de 65 komen we bij Maruia Falls. Dit is een brede waterval waar flink veel water naar beneden komt. Je kunt via stenen in de rivierbedding mooi tot voor de waterval komen. Dit is wat mij betreft één van de mooiere watervallen die we tot nu toe hier in Nieuw Zeeland hebben gezien. Twee Japanners zijn er lange tijd bezig met het maken van een foto met de zelfontspanner. Wouter is er lange tijd bezig met het bereiken van het gewenste ‘lange sluitertijd effect’ op de foto. En ik geniet van het uitzicht, de rust, de zon (!!! :-)) en de drukte van de anderen.
Terug op de SH6 rijden we door de Upper & Lower Buller Gorge. De weg daalt en volgt de Buller River. Bij Westport bezoeken we Cape Foulwind en Tauranga Bay, waar pelsrobben op de rotsen liggen te slapen. De zon is inmiddels weer verscholen achter een dik pak wolken. Het waait hard. De golven beuken op de rotsen aan de kust. De pelsrobben hebben moeite om vanuit de woeste zee op de rotsen te komen. De beesten die dit wel is gelukt, liggen lekker te slapen. Het onderscheid tussen rob en rots is niet makkelijk te zien. Eerst denken we dat er maar drie robben zijn, maar na even studeren blijken het er ruim meer dan tien. Niet de honderden die de reisgids beloofde, maar toch leuk.
Zodra we de seal colony hebben verlaten, begint het te regenen. Eerst miezer. Al snel regent het hard, staan de ruitenwissers op de hoogste stand en kunnen we door het vele water de weg nauwelijks onderscheiden van de berm. Ik denk dat we over een mooie kustweg rijden maar zien doen we het niet. Bliksem en water zien we wel. Het is ongeveer 18.00 uur als we bij Punakaiki aankomen (Punakaiki Beach Camp, $44). Eigenlijk willen we hier de Pancake Rocks bij ondergaande zon zien. De zonsondergang wordt echter niets met de regen en zware bewolking. We kruipen in de camper achter een boek en een glas wijn. Ook leuk. De zon blijkt hier pas om 20.55 uur onder te gaan. Wij dachten dat dit rond 20.15 uur zou zijn zoals bij Abel Tasman NP. Er is dus nog wat langer de tijd voor de wolken om weg te trekken. Maar ook rond 21.00 uur is het nog stijf bewolkt. De zon gaat voor ons vandaag niet onder.
Woensdag 5 december – Sinterklaas als excuus-truus
Van Punakaiki naar Fox Glacier, 257 km
Om Sinterklaas te vieren gaan we ontbijten in een café met pannekoeken op het menu: Pannekoeken bij Pancake Rocks. Hoe toepasselijk. Wouter gaat voor de pancake stack met bacon & banaan. Ik voor de pancake stack met berries & cream. Een mooie afwisseling met de yoghurt, muesli en kiwi in de camper.
Het regent af en aan. Als we de korte wandeling naar de Pancake Rocks en blow holes maken blijft het ook niet droog helaas. Het is onstuimig weer en vloed. De zee beukt op de kust en zorgt voor mooie golf-, bots- en blow hole effecten. Daarnaast hebben de rotsen inderdaad een bijzondere structuur. Als pannenkoek-laagjes op elkaar gestapeld. In al het geraas zit een meeuwenkolonie met jongen boven op de rotsen. Ik had een rustiger plekje uitgezocht.
Sinterklaas is een goed excuus (als we al een excuus nodig hadden) om souvenirs te kopen. We vinden een mooie fantail voor bij onze reis-beesten verzameling en espresso kopjes met gestileerde kiwi’s erop (de vogel, niet de vrucht; had ook gekund). Ik ben erg content met onze aankoopjes.
Onderweg naar het zuiden maken we een stop in Greymouth. Daar doen we inkopen. En we volgen een tip van onze reisgids en komen terecht in de jade winkel ‘Shades of Jade’. Het is kleiner dan we dachten, maar de verkoopdames zijn super behulpzaam, vriendelijk en informatief. En het is groot genoeg om een mooie, betaalbare ketting/hanger voor mij te scoren. Goed bezig!
We rijden Hoikitika, stad van de jade, voorbij en volgen de kustweg verder naar Franz Josef Gletsjer. Daar maken we een korte wandeling naar de voet van de gletsjer: Glacier walk, 6km. De gletsjer schijnt de laatste jaren sterk ingekrompen te zijn. Een vergelijking tussen de foto’s van Marcel en Roos uit 2000 en die van ons in 2018 zou een schokkend beeld op kunnen leveren. Het is een mooie wandeling tussen de bergwanden. Wel jammer van alle helikopters die over vliegen. Dat verstoort de rust nogal. Alhoewel rust; we zijn niet de enigen die deze route lopen.
Het is al rond 18.00 uur als we terug bij de camper zijn. We rijden door naar Fox Glacier (Fox Glacier Top 10 Holiday Park). Daar willen we morgen een rustdag ofwel autoloze dag houden en gaan wandelen rond Lake Matheson en de Fox Glacier.
Er zijn opvallend veel Aziaten op de camping. Veel meer dan we eerder op de campings en in campers hebben gezien. De vrouwen hebben in het was/wc-hok geen moeite met doorkletsen als er één op de wc zit of onder douche staat, terwijl de ander haar haar staat te föhnen. Wat een herrie!
We eten macaroni met rode saus in de camper. Het is koud buiten.
Westfries
Al rijdend door Nieuw Zeeland verbaas ik me over de drang om alles te benoemen. Er zijn veel bergtoppen en elke top heeft zijn eigen naam. Er zijn nog veel meer kreekjes en riviertjes. En ook die hebben allemaal een naam. Alhoewel ze zich daar soms wat makkelijk van af maken: Creek no. 48, Creek no. 47, et cetera. Straten en kreken heten opvallend vaak Abbey (road, lane, street, creek), Orchard of Victoria. De bergtoppen zijn allemaal, voor zover ik het heb gezien) vernoemd naar mannen. Kennelijk stond het mannelijk geslacht vaker ergens bovenop dan de vrouwen.
Er zijn ook veel namen die komen uit de taal van de Maori. Deze namen hebben vaak zoveel lettergrepen dat je bij de derde lettergreep al de weg kwijt bent: Pukorokoro, Ngaruawahia, Whangamomona. Pas na een paar keer lezen ben ik dan in staat om de naam hardop te zeggen. Om er vervolgens achter te komen dat de mevrouw van de tom-tom het heel anders uitspreekt. Dat is ook het geval bij normalere namen, als bijvoorbeeld Dunedin. Ik spreek dit zonder er verder bij na te denken uit als ‘djóendin’. Fout! Het blijkt ‘djoeníedin’ te zijn. Klemtoon op de tweede lettergreep. De algemene regel lijkt te zijn dat als een naam uit meer dan twee lettergrepen bestaat, de klemtoon op de tweede lettergreep komt. Dit levert heel bijzondere woorden op. Nieuw Zeeland wordt ineens een stuk exotischer dan het rijdend in de regen lijkt. Als Wouter en ik de uitspraak van de tom-tom nadoen, bedenk ik me dat het Nieuw Zeelands een beetje het Westfries onder de Engelstaligen is. Tikje sloom, een zware ‘L’, maar wel gezellig.
Donderdag 6 december – Melt down
Van Fox Glacier naar Wanaka, 286 km
Doordat het smeltwater (rivier) van de Fox Glacier een ander pad heeft gekozen dit jaar is een deel van de infrastructuur rond Fox Glacier afgesloten (Glacier Access Road en wandelpaden). Dit dwarsboomt onze plannen om vandaag te wandelen in dat gebied. Nogal. We gaan over op plan B.
Na het ontbijt (in de zon!) gaan we naar Lake Matheson. Dat blijkt verrassend dichtbij de camping. We zijn er niet de enigen. Vele auto’s, campers en bussen staan er geparkeerd. De meeste mensen gaan slechts naar één uitzichtspunt denken we, want we komen op ons rondje om het meer (4,5 km) weinig mensen tegen. De charme van Lake Matheson is dat je bij helder weer en weinig wind de omringende besneeuwde bergen in het meer weerspiegeld ziet. Het is helder. Check. Het waait wel, waardoor het een wat wazig spiegelbeeld is.
We laten ons nog verleiden om in de souvenirshop te gaan kijken waar ze zowaar mooie dingen hebben. Maar we zijn zo wijs om na onze aankopen van 5 december de hand op de knip te houden. Het zonnige terras van de coffeebar slaan we ook over. We rijden iets verder de Cook Flat Road op, richting Gillespie Beach, waar we op een rustige P ("Peak Viewpoint") met prachtig uitzicht op de Fox Glacier én Mount Cook (die ook af en toe achter de wolken vandaan komt) koffie drinken en genieten van een kleffe mudcake. Dat vind ik toch wel het grote voordeel van een camper: je kunt overal neerstrijken met een kop koffie en wat lekkers.
Als we onszelf los kunnen rukken van het mooie uitzicht en onze spannende boeken, rijden we verder over de SH6 naar het zuiden.
De volgende stop is Bruce Bay. Dit is een parkeerplaats pal langs het strand waar de Tasman Sea haast tot de weg komt. Hier schijnen mensen stenen mannetjes/torentjes te maken en speciaal te versieren. We zien veel stenen op het strand, maar niet meer opgestapeld. Omver gegooid door de zee ‘gok’ ik. Hier lunchen we.
Onze kans om de Monroe Beach Walk (5 km) te lopen en Fiordland Crested pinguins te zien, laten we lopen als we even niet op zitten te letten en met 80-100 km per uur de afslag voorbij rijden. Wouter wil graag met zonsondergang in Wanaka zijn om the Wanaka tree in Wanaka Lake te fotograferen. Dus we besluiten om door te rijden.
We maken nog wel korte stops rond Mount Aspiring National Park bij de Haast Pass: Depot Creek Falls, Fantail Falls (waar de vele stenen mannetjes te zien zijn die we bij Bruce Bay hebben gemist) en Blue Pools. Vooral de Blue Pools is een aardig uitstapje. Een korte wandeling door het bos (15 minuten?) brengt je bij een rivier waarin een blauwe pool is ontstaan. Het water is er diep en heel helder. Een aantal thrilseekers kunnen niet wachten tot ze in Queenstown zijn en springen hier van een hangbrug in het ijskoude blauwe water.
Wij volgen de SH6 verder over de Haast Pass. Dat klinkt heftiger dan het is. De pas is niet zo hoog, steil en kronkelig als we eerder al gereden hebben. Het is de eerste pas of bergtop waar we in de zon overheen rijden. Hiervoor reden we zodra we de hoogte in gingen altijd in de wolken en meestal ook in de regen. Dit is een mooie rit. We genieten van het uitzicht over het eindeloos lange Lake Wanaka en het kleinere naastgelegen Lake Hawea, de omringende besneeuwde bergen en de bloeiende bermen.
Het is al 19.30 uur als we in Wanaka aankomen. Het is inmiddels dicht bewolkt. Een ondergaande-zon-foto bij de boom lijkt weinig zinvol. Onze camping Wanaka Lakeview Holiday Park ($40) ligt 15 minuten lopen van de boom en eenzelfde afstand van de restaurantjes in het dorp. Wouter laat de boom schieten en we gaan lekker uit eten. Op tv in het restaurant zien we dat het WK Hockey in volle gang is: Nederland – Duitsland, heren. NL verliest helaas met 4-1. Het eten is wel heel lekker.