Maandag 26 november – Op bezoek bij Frodo en Sam

Van Whangamata naar Roturua, 201 km

Als we wakker worden, worden we verrast door een blauwe lucht. We ontbijten buiten in het zonnetje. Voor we het stadje verlaten, vullen we eerst de voorraden bij. We gaan rond 9.45 uur op pad. Onze eerste stop is een koffiepauze onderweg: koffie en een muffin in het zonnetje met een mooi uitzicht over glooiende heuvels en boompjes, vogelgezang op de achtergrond (soms op de voorgrond). Niets meer aan doen. Genieten.

We rijden verder over de 25 richting Waihi en over de 2 naar Karangahake Gorge. Daar gaan we naar de Owharoa Falls. In de kloof zijn verschillende wandeltochten, maar die laten we lopen. Wouter leeft zich echter weer even lekker uit op de waterval, met al zijn foto-filters, terwijl ik lekker in de zon ga zitten lezen.

Daarna gaan we verder naar Matamata. We doorstaan nog een paar felle buien met de ruitenwissers op de hoogste stand en komen dan aan bij Hobbiton. Dit is de filmset die is gebruikt voor de trilogieën van “Lord of the Rings” (LOTR) en “the Hobbit”.
Bij de kassa schrikken we nog even als er moeilijk wordt gekeken als we aangeven dat we geen reservering hebben. Ai! Als er maar een plekje voor ons vrij is op een rondleiding vandaag.
We kunnen gelukkig mee met de tour van 14.40 uur ($168, 2 personen). We hebben nog 10 minuten om een regenjack en wat te eten (we hebben nog niet geluncht) uit de camper te halen. Dan begint de pret.

We worden met een busje naar de filmset gebracht. Daar mogen we door Hobbiton lopen onder leiding van twee gidsen. Zij vertellen over de filmopnames, maar hebben vooral de opdracht om de groep in een redelijk tempo langs de huisjes te leiden. Dat valt niet mee. Niet alleen wij, maar vooral ook de Aziaten in de groep, zijn voortdurend afgeleid door al het leuks dat we zien: de florerende groentetuinen, de was aan de waslijn, de ieniemienie postbussen en natuurlijk de Hobbit huisjes zelf.

De bouw van het dorp duurde 2 jaar en er is in totaal 12 weken gefilmd voor beide films samen. In het dorp staan 44 huisjes. Een paar hebben extra kleine deuren. Hier is Gandalf gefilmd, zodat hij ten opzichte van de Hobbits extra groot lijkt. De meeste huisjes bestaan alleen uit een voordeur, tuin en hekje. Van twee huisjes kan de deur open, zodat het mogelijk werd om te filmen hoe een Hobbit uit het huis naar buiten komt lopen. Bij Bag End ("Balingshoek" - met het huis van Bilbo en Frodo Baggins) kan de deur ook open en dit huisje is tot ongeveer 5 meter diepte ook ingericht. Dit is gedaan zodat er ook shots van binnen naar buiten gemaakt kunnen worden. Boven Bag End staat een eikenboom. Deze is hier speciaal voor LOTR neergezet, overgeplant van elders. Maar toen jaren later “the Hobbit” werd opgenomen, was de boom dood. Peter Jackson (regisseur) wilde persé exact dezelfde boom boven Bag End hebben (wie valt zoiets op?!?) en liet daarom de oorspronkelijke boom van kunststof namaken. We hebben er vlak onder gestaan. De boom was net echt.

Omdat we in hoosbuien naar Hobbiton toe reden hebben we een trui en regenjas in de tas mee. Dat blijkt niet nodig. De lucht trekt open en wij lopen in een stralende zon. Dat maakt de sfeer nog vrolijker en lieflijker. We kijken onze ogen uit. De huisjes passen perfect in en bij het glooiende groene landschap. De tuintjes en alles er omheen staat in bloei en is zeer gedetailleerd uitgewerkt. Wat een pret om hier rond te lopen. De rondleiding eindigt in ‘the green dragon’, het plaatselijke Hobbit café, met een gratis drankje: bier of cider. Een top uitje! Al dit moois duurt twee uur.

Daarna rijden we verder naar Roturua waar een Nieuw Zeelander zo vriendelijk is om voor ons uit te rijden naar de camping die we niet kunnen vinden. We blijken er eerder blind voorbij gereden te zijn, realiseren we ons als we voor de poort staan. We overnachten op een TOP10 camping, de eerste van onze vakantie en gelijk de duurste: $60 per nacht. Eigenlijk is zo’n luxe camping niet aan ons besteed. We hebben genoeg aan een wc, een warme douche en een plek om af te wassen.

Dinsdag 27 november – Een kleurrijke dag

Van Roturua naar Taupo, 100 km

Roturua ligt op een grens van verschillende tektonische platen. De vulkanische of geothermische activiteit is hier hevig. In de omgeving om het stadje zijn vele spa’s, minerale modderbaden en geothermische parken. Als we richting Waiotapu rijden zien we op verschillende plaatsen rookwolken uit de bosjes komen. Heel gek. Van alle geothermische parken die er zijn hebben wij Waiotapu gekozen ($65, 2 personen).

We zijn net op tijd voor het spuiten van de geiser. Deze spuit elke dag om 10.15 uur. De geiser is zo stipt omdat de ranger er wat zeepsop in gooit om ‘m op gang te helpen. De spuit van de geiser is wat teleurstellend. Als je in IJsland bent geweest of in Yellowstone NP de geiser Old Faithfull hebt gezien, dan kun je deze geiser gerust overslaan. De geiser is op een andere plek dan de rest van het park. Dat is wat chaotisch als je op het laatste moment aan komt rijden en eerst een kaartje bij het visitor center moet kopen, om vervolgens weer terug te moeten rijden en parkeren bij de geiser.

Na de geiser en een kop koffie, maken we een wandeling langs alle pools. Ondanks dat we het al eerder hebben gezien, vinden dit wél weer erg mooi. Zulke bijzondere kleuren, stoom, pruttelpotjes en dat alles omlijst met een bijpassende odeur van rotte eieren. Het weer is wisselend. Regenjas aan, uit, aan. We zijn hier drie uur zoet. Dat is twee keer zo lang dan de tijdsduur die als indicatie voor een gemiddeld bezoek wordt gegeven. En dan blijken er ook nog mudpots te zijn op weg naar de doorgaande weg. Dus we parkeren de camper nog een keer en vermaken ons bij de ploppende, blubberende modderpotjes.

Waiotapu ligt 30 km onder Roturua. We besluiten niet terug te rijden naar Roturua, maar door te rijden naar Taupo. Onderweg worden we (vooral Wouter) nog even afgeleid door de Huka Falls. Deze waterval verwerkt een enorme hoeveelheid water. Er komt in één minuut even veel water naar beneden als de inhoud van vijf Olympische zwembaden. In één minuut! Het water davert door de uitgesleten kloof. Als het daar weer begint te regenen ga ik lekker terug naar de camper als Wouter nog een mooie fotospot gevonden heeft.

In Taupo vinden we een plaatsje op de meest luxe camping ooit. Het is naast het Hilton. Dat gaf al te denken toen we aan kwamen rijden. De prijs valt mee. De was/doucheruimte is meer dan OK. Er is vloerverwarming (lekker!) en muziek. Op de één of andere manier ben ik er altijd als ze een Duitse Schlager draaien. De muziekkeuze had dus beter gekund. Al had Wouter meer geluk met Sting en Seal. De keuken is luxe en uitgebreid. Daar maken we dit keer minimaal gebruik van. We gaan uit eten.

Er is een boulevard langs Lake Taupo waar allemaal restaurants aan liggen. Wij eten Mexicaans met uitzicht op de ondergaande zon en het meer. We zijn net op tijd klaar voor de verplichte ‘ondergaande zon foto’. Het meer en het uitzicht zijn eigenlijk nogal saai. Dus wij leven ons uit met lange sluitertijd opnamen, waarbij we de camera bewegen. Het resultaat varieert van romantische psychedelische kleurtjes tot Turner-achtige schildereffecten.

Woensdag 28 november – Varens en vogelgeluiden

Van Taupo naar Whakapapa, 110 km

We doen inkopen in Taupo en rijden dan langs het meer naar het zuiden. We hebben gelezen dat Lake Taupo eenzelfde oppervlakte heeft als Singapore. Nu kan ik me dat nauwelijks voorstellen, maar het meer is wel groot. Groot en vlak. En eerlijk gezegd ook een tikkeltje saai. Thuis heb ik in een reisverslag gelezen van iemand die het hier prachtig vond en vertelde dat je hier mooie panorama foto’s kunt maken. Wij vinden het uitzicht daar niet echt toe uitnodigen. Het weer is regenachtig. De lucht is grijs. Voor mijn gemoedsrust stopt Wouter bij een uitzichtpunt zodat ik een foto kan maken. Ik betwijfel of het plaatje de eindselectie en het fotoboek gaat halen.

Ruim een uur later hebben we een koffiestop bij een uitzichtpunt over de heuvels, bomen en het meer. Het is een top koffiestop. De zon schijnt en we hebben een lekkere koek bij de koffie. Haast jammer om er weer vandoor te gaan.

We komen op tijd aan de rand van Tongariro National Park (NP) om een korte wandeling te maken en wat rond te kijken. Onze reisgids raadt de wandeling “Lake Rotopounamu Circuit” aan (10 km onder Turangi, start bij een parkeerplaats langs de SH47, 6 km lang). We lopen door bos, rond een meer en worden omgeven door bomen, varens, mosjes en heel veel vogelgeluiden. Helaas blijft het bij geluiden. Hoe zeer we ook met de verrekijker het dichte groen in turen, we zien weinig. Af en toe zien we wat vliegen. Een zwart stipje dat vervolgens in de groene zee verdwijnt. Heel frustrerend.
De grey duck en black teal in het meer zijn makkelijker te zien. Ik kan nog net de tomtit herkennen, voor ook deze weer in het oerwoud verdwijnt. We komen veel mensen tegen. Tijdens het wandelen is het nog droog. Daarna begint het al snel te spetteren.

Als we Tongariro NP in rijden zien we nog net één van de besneeuwde bergtoppen die figureert in de Lord of The Ring films, in de scenes rond Mordor en Mount Doom. Al snel is die verdwenen in een donkere wolk, om er de rest van de dag niet meer uit te komen. We lunchen vanwege de regen in de camper in de hoop dat de berg weer tevoorschijn zal komen. Helaas. Maar ondanks het bewolkte weer blijven de bermen oogverblindend geel door de brem.

Het is al 16.00 uur als we besluiten gelijk naar Whakapapa te rijden om een campingplekje veilig te stellen (Whakapapa Holiday Park). Daar winnen we ook informatie in over hoe we morgen het beste onze wandeltocht kunnen organiseren. We gaan de Tongariro Alpine Crossing lopen. Dit is een dagwandeling van ruim 19 km om Mount Tongariro heen. Bij de campingreceptie kunnen we een transfer regelen naar het startpunt en van het eindpunt weer terug ($40 p.p.). We hebben namelijk gezien dat je bij het startpunt niet langer dan 4 uur mag parkeren. En we verwachten 6-8 uur over de wandeling te doen. Daarbij is de wandeling één kant op. Dus we hadden sowieso van het eindpunt terug naar het beginpunt moeten zien te komen. Een transfer van en naar de camping is dan wel zo makkelijk.

In Whakapapa bezoeken we het visitor center en maken we nog een korte wandeling. Dan houden we het voor gezien om de ‘benen te sparen’. Het regent weer. Tijd om even uit te rusten.