Woensdag 12 december – Rots of rob?

van Dunedin naar Moeraki, 154 km

Bah, weer regen. Als ik mijn neus buiten de camper steek om te gaan douchen, zie ik het. Grijs, miezerregen. Er hangt een grote grijze deken van wolken laag over camping. De wereld is weer klein vandaag. Dan moeten de pelsrobben en pinguïns wel heel dichtbij zitten straks, willen we ze kunnen zien. Bah. Ik ben het zat al dat grijze weer hier. Een zonnetje voor de laatste dagen zou leuk zijn. Wouter heeft net op zijn weer-app de voorspellingen bekeken en kan mijn hoop niet bevestigen. Dan meer even lekker douchen.

Na het douchen en ontbijten miezert het nog steeds. De lucht is egaal grijs. De wolken hangen laag. We gaan naar de Otago Peninsula waar we korte wandelingen willen maken naar strandjes waar pelsrobben en pinguïns (blauwe en geeloog) en albatrossen te zien kunnen zijn. Als we bij Sandfly Beach aankomen, regent het nog steeds. Dan eerst maar een bakje koffie. Lekker, maar het brengt geen mooier weer. We maken een wandeling naar het strandje waar gelukkig geen sandfly te zien is, maar wel veel furseals (pelsrobben). Wat tot op 10 meter toch echt een zwarte rots leek, blijkt een slapende mannetjes pelsrob te zijn. Zo ook een rots waar ik iets te dichtbij kom. Ik schrik me rot als een deel van de rots verandert in een briesende rob. Oeps! Het zand op het strand en in de duinen heeft mooie kleuren, lijnen en structuren. Dus ook zonder beesten in de buurt vermaken we ons wel. Pinguïns zien we niet.

We rijden door naar Toiaroa Head / Pukekura waar een albatros kolonie is en ook blauwe pinguïns aan land komen. De pinguïns blijken alleen ’s nachts op het land te zijn. Om ze te zien moet je er rond zonsopkomst of zonsondergang zijn. Dat zijn we niet. Om de albatroskolonie te zien, moet je een tour boeken. Dit kost $62 voor een uur die volgens de beschrijving vooral bestaat uit het luisteren naar een presentatie van een wetenschapper. Informatie over albatrossen hebben we al genoeg gehad tijdens onze reis naar Antarctica. Dus we slaan deze tour over. Ik zie een royal albatros overvliegen en verder zien we heel veel red eye gulls met jongen.

Het is rond 16.15 uur als we bij Taiaroa Head weg rijden. We nemen nu de kustweg aan de noordkant van Otago Peninsula, richting Dunedin. Deze rijdt makkelijker maar is minder mooi dan de weg die we eerder vandaag reden midden over het eiland. We gaan via Dunedin en Palmerston over de SH1 naar Moeraki. Zodat we morgen bij zonsopkomst (als de zon te zien is tenminste) de Moeraki Boulders kunnen bekijken en fotograferen. We vinden een mooie plek om ‘wild’ te kamperen. Pal voor het strand waar de boulders liggen, op een parkeerplaats van een restaurant (die nu helaas dicht is).
Voor we ons daar settelen voor de nacht rijden we door naar Hampden waar we in de plaatselijke pub een hamburger en frietjes scoren. Het is druk in de pub. Later blijkt waarom. Er zijn pakketten vlees te winnen. Kennelijk hebben ze eerder loten verkocht, want na het omroepen van een nummer, bepaald met een bingo-rad, komt iemand een pak vlees uitzoeken. Leuk om te aanschouwen. Leuker ook dan het weerbericht dat op de tv te zien is. Het ziet er niet best uit voor de komende dagen. We overwegen om vanuit Moeraki gelijk naar Christchurch te rijden morgen en Lake Tekapo en Lake Pukaki over te slaan. Wat hebben we daar te zoeken in de regen? In de stad is met slecht weer meer te doen misschien.

We rijden terug naar onze slaapplek bij de Moeraki Boulders. We zijn klaar voor een mooie zonsopkomst morgen vroeg. Laat maar komen.

Donderdag 13 december – Biljart aan zee

van Moeraki Boulders naar Christchurch, 300 km

Als Wouter vanochtend om 5.15 uur opstaat voor de zonsopkomst blijkt het nog steeds dicht bewolkt. Hij kruipt er maar weer in. Een uur later is hij toch te onrustig om te blijven liggen. Om 8.30 uur is het hoog water en dan zijn de boulders minder goed bereikbaar. Dus toch maar het bed uit. Bij de boulders blijkt hij te zijn verslagen door een bus met Japanners. Gezien hun uitrusting (laarzen, statief, goed toestel) is het een speciale fotoreis. Als ik rond 7.15 uur ook het strand op kom, gaan de Japanners net weg. De laarzen worden met zorg van de klei en prut van het strand ontdaan voor ze de bus in mogen.

Moeraki Boulders zijn enorme ronde gladde grijze bollen, variërend in grootte. Er liggen bollen in zee en een aantal op het strand. Een aantal zijn opengebroken en dan kun je zien dat de bollen uit verschillende bruine stenen bestaan. Het strand rond de bollen is een mix van geel/wit strandzand en zwarte klei. Door de klei is het een enorme smeerboel en als je niet oppast glijd je uit. Ik ben jaloers op de laarzen van de Japanners. Wij zijn vrij lang bezig om onze schoenen weer een beetje toonbaar te maken.

Het café/restaurant, waar we op de parkeerplaats hebben overnacht, opent rond 8.30 uur haar deuren. Wouter heeft gisteravond al gezien dat ze pancakes als ontbijt serveren. Dus … . We gaan wat ontbijtspullen (yoghurt, muesli, kiwi) overhouden aan het einde van de vakantie vrees ik.

We gaan rond 10 uur op pad en rijden naar Oamaru. Dit is een stadje met een centrum waar mooie Victoriaanse gebouwen staan. Vooral Harbourstreet is leuk. Daar zijn allemaal ateliers en leuke winkeltjes gevestigd in oude havenloodsen. In Oamaru proberen we ook onze gasfles bij te vullen. De benzinestations (BP en Caltex) doen dit niet. Zij verwijzen ons naar Rock Gaz. Daar vullen ze wel gasflessen. Maar die van ons blijkt nog zo vol te zijn dat de meter niet kan registreren dat er nog iets bij kan. Onze refill lukt dus niet. Wel bijzonder dat wij in vier weken zo weinig gas gebruikt hebben dat de gasfles voor de meter nog vol lijkt. De analyse van de gasman luidt: Too much bloody take aways. Daar heeft hij een punt. We zijn veel uit eten geweest. Maar we hebben ook nooit warm water in de camper gebruikt, omdat we altijd in de campers kitchen op de camping hebben afgewassen. En als we aan de stroom lagen op de camping hebben we water gekookt met de waterkoker. Maar dan nog. Zo’n laag gasverbruik in vier weken: best knap.

Van Oamaru vervolgen we de SH1 naar Christchurch. Het weer is redelijk. De temperatuur is hoger dan gisteren, het is droog en soms komt er zelfs voorzichtig een zonnetje door. We willen vanmiddag nog wel een wandeling maken net ten zuiden van Christchurch: Taylor’s Mistake. Buurvrouw Nienke was hier enthousiast over en ook de pdf met reistips van Wouter is zeer positief. Het is een rondwandeling van 9 km met uitzicht alle kanten op over het water. De rit naar Christchurch is rond de 200 km, maar kost ons de rest van de dag. De vele dorpjes en wegwerkzaamheden houden enorm op. We zijn even na 13 uur bij Oamaru weg gereden en komen uiteindelijk net voor 18.30 uur op de camping in Christchurch aan (Christchurch Kiwi Holiday Park & Motel, $48). We zien dus af van de wandeling. Jammer. Even benen strekken was lekker geweest. Maar misschien ook maar goed. Rond 18 uur is het weer beginnen te regenen. We zitten nu dus noodgedwongen weer in de camper. De voorraden moeten zo veel mogelijk op. Te beginnen met de wijn, bier en chips :-)