Zondag 9 december – Met het hoofd in de wolken

van Te Anau naar Milford Sound, 126 km

Wat gisteren en eergisteren nog een allergische reactie leek op alle bloeiende bomen en pollen, blijkt een ordinaire verkoudheid. Ook balen. Het niezen van de voorgaande dagen maakt vandaag plaats voor een irritante kriebelhoest. De loopneus blijft. Paracetamol, sinaasappelsap, een extra kiwi en een extra vitamine C tablet moeten het voor me doen vandaag.

Voor we Te Anau verlaten regelt Wouter een kampeerplek bij Milford Sound Lodge voor de komende nacht via internet. We boeken bij het kantoortje van “Go Orange” een boottocht over de Milford Sound voor morgenochtend 9 uur ($49, p.p.). Dan nog even tanken en we zijn helemaal klaar voor de toch naar Milford Sound.

Een mooie route. Het eerste deel is vlakker dan verwacht. We volgen een rivier en worden omgeven door bloeiende lupines in verschillende kleuren en gele brem. Er zijn verschillende stopjes onderweg mogelijk, variërend van goede plekken om te vissen (die slaan we over), wandelrondjes (wij doen Lake Mistletoe, Mirror Lakes, Cascade Creek en the Chasm) en watervallen (the Chasm). Bij de parkeerplaats van the Chasm zien we onze eerste Kea (papegaaiachtige roofvogel), achtervolgd door een leger Chinese toeristen die hem willen fotograferen. Als de Kea doorheeft dat hij geen eten van hen krijgt, vlucht hij weer de bosjes in. Slim beest. Het is fris en nat vandaag. Alle stops doen we in regenjas en de koffie- en lunchpauze zitten we liever droog in de camper dan buiten genietend van de bloemen, de omringende bergwanden en de sandflies. Met je hoofd in de wolken nemen we vandaag weer heel letterlijk. Onze lunchplek (Camping bij Cascade Creek), het gebied rond Gertrude Sadle en the Chasm waren voor mij de toppers van vandaag.

We komen rond 17.00 uur aan bij Milford Sound waar we eerst op onderzoek gaan naar de plek waar Wouter vanavond de ondergaande zon wil fotograferen. Dit plan trekt hij later in. De vele zandvliegen schrikken af, als ook de dikke bewolking. De kans dat je iets bewust meekrijgt van de zonsondergang is heel gering.

We gaan naar de camping bij Milford Sound Lodge. Het blijkt een uitermate slimme zet om vooraf een kampeerplek te reserveren. De camping is vol. Op de camping zien we de tweede kea. Deze zit mooi op een boom met bloemen waar hij van eet. Wij eten in de camper en vermaken ons de rest van de avond met lezen en reisverslag schrijven, foto’s kopiëren van onze toestellen naar de laptop en meer van die nuttige ‘binnen dingen’.

Maandag 10 december – Het is top aan de top

boottocht Milford Sound en van Milford Sound naar Te Anau, 123 km

Wouter hoopte vanochtend bij zonsopkomst met mooi licht foto’s te kunnen maken. Helemaal aangekleed en klaar voor zijn foto-expeditie stapte hij om 5.30 uur de camper uit. Om vervolgens direct weer de camper in te stappen. Het was zo mistig en dicht bewolkt dat het krijgen van mooi licht rond zonsopkomst uitgesloten leek. Toen is hij het bed maar weer ingekropen.

Als ik een paar uur later de camper uit stap op weg naar het washok, kan ik het haast niet geloven. Waar de wereld gisteren ophield op ongeveer 6 meter hoogte, zie ik nu de steile rotswanden en een blauwe lucht met vriendelijke witte wolken. De camping ligt ingesloten tussen hoge rotsen. Daar had ik gister geen idee van. Toch mooi weer dus vandaag. Dat treft want we gaan een boottocht maken over de Milford Sound (9.00 uur, duur 2 uur, Go Orange, $49 p.p.).

Ik heb vannacht gedroomd over sandflies. Er kwam een zwerm zwarte vliegen om mijn hoofd vliegen om vervolgens als een levende lap over mijn gezicht te gaan liggen. Geen prettige droom dus. Waarschijnlijk is de droom gebaseerd op onze ervaringen gisteren toen we een kijkje namen aan de kust bij het fjord. De sandflies vlogen zo agressief om ons heen dat je bij het maken van een foto eerst de vliegen voor de lens moest wegwuiven. Anders kreeg je allemaal zwarte vage stippen op de foto. Hoogst irritant.

We zijn op tijd genoeg om dichtbij de boot te kunnen parkeren en nog even wat rond te kijken. Er vertrekken meer boten rond 9 uur en er zijn al verrassend veel mensen op de been. Eén maal op de boot gaan we gelijk naar het bovendek zodat we buiten staan, rondom kunnen kijken en makkelijk heen en weer kunnen lopen. Het is nog frisjes (een jas is echt wel nodig) maar heerlijk zonnig. We varen door de Milford Sound richting zee, met uitzicht op enorme bergwanden die op veel plekken prachtig groen begroeid zijn en besneeuwde bergtoppen om ons heen. We zien luierende pelsrobben en verschillende watervallen. De boot komt bij twee watervallen heel dichtbij, met de neus van de boot in de waterval. Zo ook bij de Stirling Fall. Deze waterval staat op Wouters foto-spot-lijstje vanwege het streepeffect dat de waterval in het water maakt. We staan alleen niet goed op te letten en zijn bij de waterval voor we er erg in hebben. Wouter staat niet op de perfecte plek en heeft ook niet de juiste lens op zijn toestel voor de foto die hij in gedachten heeft. De foto’s die hij maakt, zijn niet helemaal wat hij zich er van voorgesteld had. Ik kan met mijn nieuwe fototoestel (Canon Powershot SX60) ver inzoomen en heb er een mooi abstract plaatje van gemaakt. Ik ben niet ontevreden.

Om 11 uur meren we weer aan. Ik heb ontzettend behoefte aan koffie, dus we halen eerst een goede cappuccino in het café voor we op pad gaan. We rijden terug naar Te Anau. En omdat het, in tegenstelling tot de heenweg, nu mooi weer is hebben we weer wat stops en een wandeling op het programma staan. We stoppen op de P bij de Homer Tunnel in de hoop sneeuw-/ijsgrotten te kunnen bekijken. Maar daarvoor is alles al te ver weggesmolten. We stoppen bij Falls Creek, waar het water met wat stroomversnellingen en watervalletjes vlakbij de weg stroomt.

Onze grote stop is bij the Divide. Hier start the Routeburn Track. Vanaf hier maken wij een bewegwijzerde wandeling naar Key Summit, aangevuld met een rondje Alpine Nature Walk en een uitstapje om uitzicht te krijgen op Lake Marian. De heenweg is vrijwel voortdurend omhoog en terug gaat dus uitsluitend omlaag. We doen er 3,5 uur over (14.00-17.30 uur). Het onderste deel gaat zoals gebruikelijk door een dicht bos. Als we eenmaal daarboven zijn, komen er mooie uitzichten op de omliggende bergen. Het is lekker om even te lopen. En extra lekker om dat in de zon te doen. Top.

Dan rijden we terug naar Te Anau, waar we een plekje regelen op dezelfde camping als de heenweg. Het is al laat als we gedoucht hebben en we besluiten weer voor de gemakkelijke weg te kiezen. We lopen het centrum in en gaan uit eten in een pub. Lekker en makkelijk.

Omdat we nog niet genoeg hebben gelopen (geintje) lopen we naar Lake Te Anau om te kijken of er een mooie zonsondergang is. De zon is al onder, maar er is nog wel mooi licht op de omringende bergen. Op de terugweg naar de camping vinden we een klein tasje met een mobiele telefoon er in. Een potentiele eigenaar is in geen velden of wegen te zien. Wat nu? We gaan voor de padvinders-bonuspunten en brengen het tasje naar het politiebureau. Deze blijkt gesloten als we er aankomen. Daar sta je dan met je goede gedrag. We doen het tasje met inhoud in de postbus, in de hoop dat de politie het daar wel zal vinden én dat de eigenaar morgen besluit om naar de politie te gaan. Onderweg terug naar de camping fantaseren we over groot alarm op het politiebureau als ze een verdacht pakketje in de brievenbus vinden. Terroristische aanval? Een poeder-pakketje? Jammer dat we nooit zullen weten of onze goede daad van vandaag ook daadwerkelijk goed is afgelopen.

Dinsdag 11 december – Je verzint het niet

van Te Anau naar Dunedin, 308 km

Jammer dat het mooie weer van gisteren van tijdelijke aard blijkt. We ontbijten weer in de camper vanwege de miezerregen en verlaten, na boodschappen gedaan te hebben, onder dikke bewolking Te Anau. We rijden via Lumsden over de SH94 naar Gore waar we het plaatselijke museum bezoeken (gratis). Er zijn kunstwerken van Theo Schoon te zien. Dit is een geëmigreerde Nederlander die in Nieuw Zeeland schilderijen heeft gemaakt gebaseerd op tekeningen en tekens van de Maori. Mooi wel. Het werk van Hotere (een Nieuw Zeelandse hedendaagse topschilder) kan ons veel minder bekoren. Na Gore gaan we via Clinton (je verzint het niet!) over de SH1 naar Dunedin. De weg tussen Gore en Clinton is heel toepasselijk ‘Presidential Highway’ gedoopt.

We zijn rond 14 uur op de camping (Dunedin Holiday Park aan de Victoria Street bij het strand). We eten eerst een boterham en gaan dan de stad in. De receptioniste heeft ons gewezen op een P vlakbij het centrum bij het station ($5 hele dag). Daar is ruim voldoende plaats voor onze camper. We kunnen gelijk het station bekijken. Dit is een mooi gebouw, zowel van binnen als van buiten. Op de bordjes is te lezen dat het is gebouwd in de Vlaamse Renaissance stijl. We wisten niet dat dat bestond, maar weten nu hoe het er uit ziet.

We halen bij de VVV een routebeschrijving op van een stadswandeling langs streetart en een folder met wandelingen over de Otago Peninsula (alvast voor morgen). Dunedin is een universiteitsstad. De studenten zijn waarschijnlijk met kerstreces, want het is erg rustig in het centrum. We hebben ook niet de indruk dat er druk aan de kerstinkopen wordt gewerkt. De stad maakt een wat verlaten indruk op ons. Dat alle koffietentjes (en dat zijn er veel) allemaal om 15 uur dicht zijn gegaan, draagt daar zeker aan bij.
Wij lopen langs de verschillende muurschilderingen. Sommigen zijn heel mooi, anderen minder indrukwekkend. Het is een leuke manier om de stad te verkennen. Het is al half 6 als we nog even bij de winkels willen kijken. Deze blijken om half 6 te sluiten. Slechte planning. We gaan maar terug richting de camper en camping en we maken een detour langs de Esplanade (St. Clair) waar we heerlijk eten bij een Thais/Vietnamees restaurant. Met dit frisse natte weer is eten bij de camper minder idyllisch. Het gemak en de warmte van een restaurant is aantrekkelijk.