Woensdag 4 september 2019

No drama lama

“No drama lama”. Dat is de tekst op de voorkant van het schrift waar ik mijn reisaantekeningen in schrijf. Laat dat het motto van onze reis worden. Op drama’s zitten we niet te wachten. En als ze zich, bij voorkeur in beperkte vorm, voordoen dan gaan we er geen drama van maken. Voorlopig hebben we dit motto niet nodig. De bus en treinreis naar Schiphol verlopen voorspoedig en als we er om 15 uur aankomen is ook van de staking van het grondpersoneel niets meer te merken. Er zijn wel veel vluchten met vertraging, waaronder die van ons (1 uur). Maar met een overstaptijd van 2,5 uur in Madrid maken we ons geen zorgen. We vliegen met Air Europa via Madrid naar Santa Cruz (2^e deel is ongeveer 11 uur vliegen). Op het vliegveld van Madrid hebben we net voldoende tijd om wat te eten. Het is 23.30 uur en we hebben na onze pannenkoekenlunch in Zeist niets meer gegeten. Tenemos hambre. De keuzemogelijkheden aan films in het vliegtuig is beperkt. Ik kijk “Tolkien” en vermaak me verder met slapen en pogingen daartoe en een luisterboek. We krijgen een eenvoudige warme maaltijd net na het opstijgen en een ontbijtje voor de landing.

Donderdag 5 september

Acclimatiseren in Santa Cruz

Het vliegveld in Santa Cruz is overzichtelijk klein. De bagage is er snel en de man die staat te zwaaien met een bord met onze namen erop, hebben we snel gevonden. Hij brengt ons in razende snelheid (letterlijk) in een klein half uur naar ons hotel in het centrum van Santa Cruz: Cosmopolitan Boutique Hotel. Daar komen we rond 6.30 uur aan. We hebben een mooie kamer aan de patio met een glazen dak boven de douche en de wc. Dat wordt douchen onder de sterren. We gaan eerst een paar uur slapen en zetten een wekker om ervoor te zorgen dat we net op tijd voor het ontbijt weer wakker worden. Het ontbijt is een traktatie: een groot assortiment vers fruit. Zelfs de papaja vind ik lekker.

Na het ontbijt gaan we de stad in. Er zijn buschauffeurs die actie voeren omdat ze een hoger loon willen. Dat gaat met veel vuurwerk en andersoortige herrie gepaard. Kennelijk moet je hier veel lawaai maken om indruk te maken. We zijn al snel op het centrale plein, Plaza de 24 de Septiembre, en strijken neer op een bankje in de schaduw om lekker mensen te kijken. Het is mooi weer, zonnig en warm, 25-35C. Geen weer om ons heel druk te maken, als we dat al van plan waren. We pinnen geld, kopen een houten beest voor onze vakantie-verzameling en gaan uitgebreid lunchen in een restaurant die getipt wordt door onze reisgids. Het restaurant wordt gerund door een familie en er worden authentieke streekgerechten geserveerd. Wij kiezen een tafeltje op de binnenplaats.

Na de lunch wandelen we door de stad. We zijn te vroeg bij een museum voor moderne kunst (siësta) en het andere museum waar we heen willen (met streekproducten en kunst) blijkt niet meer te bestaan. We snuiven nog wat cultuur op in de Casa de Cultura waar een schilderij- en fototentoonstelling is. Dan gaat langzaam ons licht uit als gevolg van de jetlag en korte nacht. Avondeten hoeven we niet meer. Een grote beker cola gaat er nog wel in. Die nuttigen we op het grote plein. Vanochtend waren hier veel schoenpoetsers. Nu lopen er meerdere mannen met thermosflessen koffie en verkopers met bekers drinken. Terrasjes op het plein kennen ze hier niet. Kennelijk koop je hier je versnapering bij rondlopende verkopers. De koffie vindt gretig aftrek. Eén man probeert een schilderij met afbeelding van een verzameling wapens te verkopen. Hij heeft minder succes.

Terug in het hotel lezen we nog even op de kleine patio, maar al snel lonkt het bed. Om 20 uur liggen we op één oor.

Vrijdag 6 september

Oogverblindend Sucre

De wekker gaat om 4.45 uur, want om half 5.30 uur komt een taxi om ons naar het vliegveld te brengen. We hopen nog wat exotisch fruit te eten als ontbijt in het hotel. Maar dat gaat niet door. Een mandarijn en een banaan kunnen we krijgen. De mooie fruit-uitstalling moet onaangetast blijven voor de andere gasten. Beetje vreemd, maar het is te vroeg om ons daar over op te winden.

We rijden weer in een half uur naar het vliegveld (80 Bolivianos - 8 Bolivianos = €1), van waar we met Air Amazonas naar Sucre zullen vliegen. Het vliegtuig vertrekt eerder dan gepland (7.10 uur). Dat is verrassend. De vlucht duurt slechts een half uur, waarin de stewardess het zelfs presteert om een kopje koffie te serveren. Een prettige verrassing. Mét suiker, dat dan weer wel.

Een taxi brengt ons in 50 minuten en voor 70 Bolivianos van het vliegveld op de hoogvlakte naar het lager gelegen Sucre. Lager gelegen is relatief, want Sucre ligt op 2800 meter. Onze hoogtestage kan beginnen. We verblijven in een ‘top end’ hotel, La Posada, midden in het centrum, 100 meter van het centrale plein. Het is fris in Sucre als we aankomen (8C) en in onze kamer staat de verwarming aan. Gelukkig warmt het ook buiten al snel op. Als we rond 10 uur de stad in lopen is het zonnig en rond 20°C. Ik heb een jurkje aan en steek wat af bij de Bolivianen in lange broek, trui en winterjas. We bezoeken een klein museum over de weefkunst en volken die hier in de buurt leven. Volgens onze reisgids zijn er duidelijke informatieborden in het Engels en Frans. Desondanks loopt er een rap Spaans sprekende gids met ons mee. Onze Spaanse les (niveau A1.1) is niet toereikend voor deze stortvloed aan Spaanse woorden. Gelukkig begrijpen we er wel íets van. En de getoonde klederdrachten en twee vrouwen die ter plekke zitten te weven, zijn leuk om zo ongegeneerd van dichtbij te bekijken.

Sucre is formeel de hoofdstad van Bolivia, al heeft La Paz deze functie grotendeels overgenomen. Het is een mooie rijke (zo lijkt het) stad met een hele oude universiteit (3^e in Zuid Amerika). Er staan prachtige gebouwen, allemaal wit. De zonnebril moet op.

We lunchen in het restaurant bij ons hotel, op het terras op de patio. Een mooi en rustig plekje. Ze serveren een uitstekend 4 gangen diner (50 Bolivianos p.p.). Nu zitten we uit te buiken en te genieten van de zon op het terras voor onze kamer. De zon draait tot onze verrassing van rechts naar links. Dat is toch altijd even wennen: zo’n zon die zich niet aan het Hollandse draaischema houdt.

Na de siësta lopen we weer de stad in. We gaan langs de Facultad de Derecha van de Universiteit van Sucre (rechten faculteit). Daar moet volgens onze reisgids een fotogenieke patio zijn. We lopen eerst het verkeerde universiteitsgebouw in. Al snel komt een bewaker achter ons aan die ons vriendelijk naar de juiste ingang leidt. De studenten genieten kennelijk al van het weekend. Het is er uitgestorven. We kunnen in alle rust genieten van de gigantische patio, een groot plein dat met bogen en oude gebouwen is omsloten.

We lopen op de bonnefooi door straatjes en laten ons leiden door mooie witte façades en pleintjes met groen.  Toevallig komen we ook bij de overdekte markt waar we netjes opgestapeld fruit, kleurige verpakkingen, plastic uitziende fel gekleurde taarten en geplukte kippen bewonderen. Als we eruit komen begint het te onweren en hard te regenen. Iedereen vlucht ergens naar binnen. De eerste koffietentjes waar we langslopen zitten vol. Gelukkig vinden we ergens een plekje zonder al te nat te worden. Als we droog zitten te genieten van een drankje en een bak nacho’s zien we allemaal natte mensen langs snellen. Rond 18 uur slaat de jetlag weer toe. Na de lunch en de nacho’s slaan we het avond eten over. We gaan terug naar het hotel en even na 20 uur liggen we in bed.