Vrijdag 8 juli - zondag 10 juli (Amsterdam - Broome)

De reis gaat ver en duurt lang. We vliegen via Londen, Hong Kong en Melbourne naar Broome. Dat lijkt ‘om’ en dat is het ook.
Denken wij, als ervaren luchtreizigers, alles onder controle te hebben, blijkt de reis toch nog verrassingen voor ons in petto te hebben. Bij het inchecken vraagt de grondstewardess of we een visum hebben voor Australië. Ze vraagt het als onderdeel van het standaard gesprek dat ze met alle reizigers aan de balie voert (net als een caissière bij de Albert Heijn die vraagt of je ook koopzegels wilt) . Ze is verrast als wij zeggen geen visum te hebben. Moet dat dan? Ja dat moet. Om Australië binnen te komen heb je een toeristenvisum nodig. Wij gaan voor de derde keer naar down under en kunnen ons niet herinneren dat dit eerder ook nodig was. Gelukkig kunnen we het ter plekke bij een balie van British Airways kopen voor €25 per persoon.

Niet alleen het visum verrast ons, ook de route is anders dan we hadden gedacht.
We vliegen via Hong Kong naar Melbourne en niet via Singapore. Hong Kong, ook leuk; daar zijn we nog nooit geweest.
We vermaken ons onderweg met het personal video system, tijdschriften en de boeken op onze e-readers.

De vliegreis van Londen naar Melbourne duurt lang, heel lang. Ik vul de tijd met slapen en film kijken op het personal video system. Om in de stemming van ons reisdoel te komen, kies ik een Brits-Australische film: Sunshine and oranges. Het is bepaald geen feel good movie. Confronterend is het wel. Het gaat over een deel van de Britse geschiedenis waar ik niets van weet. Na de tweede wereldoorlog zijn kinderen uit arme één-ouder gezinnen (veelal alleen moeders) bij de moeder weggehaald en per boot naar Australië getransporteerd. Naast de Engelse gevangenen werden ook deze kinderen als kansloos bestempeld en uit de Britse maatschappij verwijderd. In Australië werden de kinderen in weeshuizen ondergebracht die onder leiding stonden van de kerk. Velen van hen zijn in de jaren dat zij in het weeshuis verbleven seksueel misbruikt door de paters die voor hen zorgden. De kinderen werd verteld dat hun familie dood was. Omdat ze zo jong waren toen ze uit Engeland vertrokken, kon geen van de kinderen zich herinneren wat er echt was gebeurd. Met de vage flarden in hun geheugen konden zij het tegendeel niet bewijzen. Maar dit bracht een aantal van hen er wel toe op zoek te gaan naar hun verleden in Engeland. De film gaat over een sociaal werkster die deze tragedie op het spoor komt en zich inzet om de uiteengescheurde gezinnen te herenigen. Een bijzonder verhaal.

Als ik slaapdronken rondloop op het vliegveld van Hong Kong kom ik in de Gucci winkel terecht. Een omgeving waar ik in Nederland niet naar binnen zou durven, maar hier in Hong Kong word ik, op mijn wandelschoenen en gekleed in door slaap gekreukelde kleren, vriendelijk toegeknikt. Niet één artikel is voorzien van een prijskaartje. Jammer. Als je schoenen wilt passen, worden die aangereikt door een winkeljuffrouw die speciaal voor die gelegenheid handschoenen aantrekt. Witte handschoenen. Ik vraag me af waarom: Om geen vieze vingers te krijgen of om geen vieze schoenen te krijgen?

Als ik de winkel uitloop, word ik voor de tweede keer geconfronteerd met zielige weeskinderen. Op de toonbank van deze Gucci winkel staat een pot en een oproep om geld te geven voor de weeskinderen in Afrika. Ik sta even stil. Niet omdat ik van de slaap niet verder kom, maar omdat ik me afvraag waarom in een land als China geld wordt ingezameld voor weeskinderen in een ander land terwijl ze zelf toch ook een ontelbare hoeveelheid meisjes ‘over’ hebben als gevolg van de één-kind politiek. Meisjes die door hun ouders op de stoep van een kerk of weeshuis worden achtergelaten en ter adoptie worden aangeboden aan echtparen met een kinderwens in het Westen.

In mijn hoofd zie ik een grote volksverhuizing van kinderen: van Engeland naar Australië, van China naar Europa. Dat brengt mij op een idee voor de National Geografic. In plaats van “the Great Migrations” over de grote dierentrek van verschillende diersoorten over de hele wereld kan er ook best een documentaire gemaakt worden over de migratie van weeskinderen van land naar land en van werelddeel naar werelddeel.

Na twee valeriaanpillen lukt het mij zelfs om drie uur aaneengesloten te slapen. Een record. Toch duurt de reis lang. Hoe lang? Zo lang:

We vertrekken op 8 juli rond 19.00 uur van Schiphol en komen zondag 10 juli rond half 12 in Broome aan (plaatselijke tijden).

Gelukkig kunnen we daar lekker bijkomen van de enorm lange reis bij het zwembad van het hotel.