Donderdag 4 augustus - Van Kakadu NP naar Mary River

We starten de ochtend met een bootexcursie onder leiding van een Aboriginal gids over de East Alligator River.
Onderweg vertelt de gids over de salties. We zien 13 zoutwaterkrokodillen tijdens het tochtje. Tijdens de droge periode trekken alle krokodillen uit de waterpoelen in de omgeving, die dan droog komen te staan, en trekken naar de river. Dan liggen er, volgens de gids, tientallen, zoe niet honderden op een rijtje op de rivieroevers. De mannetjes kunnen tot 5 meter groot worden, 3,5 meter is de gemiddelde grootte. Van de spiraled pandana tree maakten de Aboriginals vlotten waar ze met 2 tot 3 personen op konden zitten. Dit deden zij tot ze van de Indonesiërs leerden om een kano van een boomstam te maken. De bast van de paperbark tree werd gebruikt als matras, vlot en onder andere ook om de grondoven af te dekken bij het bakken van de vis. Als we aan land gaan, laat de gids zien hoe de Aboriginals jaagden met bamboesperen en met behulp van een speertrower. De rivieroever is mooi en afwisselend. We varen niet alleen tussen bomen, maar ook door mooie rotsformaties en langs hagelwitte strandjes.

Bij terugkomst bij de steiger zijn (Aboriginal) collega’s van de gids juist een visje aan het bakken in een grondoven. Net als de gids zojuist heeft uitgelegd. En wij maar denken dat ze de vis tegenwoordig wel in een elektrische oven of magnetron bereiden. Niet dus. We zien hoe er een vuurtje in een kuil wordt gestookt, stenen erop, bast van de paperbark tree erop, vis met wat kruiden, afdekken met paperbark-bast, zand erop. En de boel na een half uur weer opgraven. Eet smakelijk!

Voor we vertrekken zetten we koffie. We hebben beiden koppijn en hebben bedacht dat dit komt door een cafeïne gebrek. Ons laatste shot dateert van gisterochtend: een kop slappe cappuccino. Die cafeïne is nu blijkbaar uitgewerkt. We hebben onszelf gisteren getrakteerd op mudcake ( = heftige kleffe chocolade cake) toen we in de supermarkt van Jabiru waren. Yeah, koffie met mudcake!

We verlaten Kakadu NP door via Jabiru naar het westen te rijden. We vinden een camping vlakbij Mary River NP: Mary River Park (A$ 19 per nacht, geen elektriciteit).

Vrijdag 5 augustus - Van Mary River naar Berry Springs

We zijn vannacht uit ons slaap gehouden door de wilde varkens (feral pigs) die het hadden voorzien op het afval. Ze hebben hun best gedaan om de kliko naast onze camper omver te krijgen. Ik vroeg me gisteren al af waarom de kliko aan de boom vastgebonden was. Daarom dus. De afvalbak hangt nu scheef tegen de boom.
We ontbijten in het zonnetje en hebben het veldje voor onszelf. Onze mede-campeerders staan hutje mutje op de plekken met elektriciteit. We hebben uitzicht op een stuk land waar met regelmaat wallabies voorbij hoppen en waar de boer op zijn squad de loslopende koeien (ja ja, naast varkens lopen hier ook koeien vrij over de camping) bij elkaar aan het drijven is. We hebben veel te kijken tijdens het ontbijt. Er landt een little kingfisher vlakbij in een boom.

Over Mary River National Park kunnen we weinig informatie vinden. De Lonely Planet die we hebben heeft er nog geen informatie over opgenomen en onderweg hebben we geen folders gevonden. Bij gebrek aan informatie over wat we waar kunnen doen, besluiten we dit nationaal park over te slaan. We rijden door naar het informatiecentrum Window on the Wetlands. Dit is een nieuw centrum waar veel ophef over wordt gemaakt in de toeristenfolders. Ons valt het tegen. We hebben het snel gezien.

Bij Fog Dam Nature Reserve verwachten we een hoge betonnen wal te zien in een snelstromende rivier. Daar lijkt het niet op. Fog Dam is een klein dijkje rond een wetland waar veel watervogels te zien zijn en velden met bloeiende waterlelies. Het gebied is ontstaan doordat ze hebben geprobeerd rijst te verbouwen. Het is er hier nat genoeg voor. Helaas voor de rijst is het dat maar voor een deel van het jaar. Er is of te veel water, of het is kurkdroog. Kortom: het rijstproject is mislukt. Ze hebben er een mooi natuurgebied aan over gehouden. Je mag op de Fog Dam de auto niet uit omdat er grote salties in het gebied leven. Dat is ook niet nodig, want er is vanuit de auto genoeg te zien. Aan het einde van het dijkje is een uitzichttoren.

Na Fog Dam NR vervolgen we de Stuart Highway richting Darwin. Voor Darwin gaan we naar het zuiden, naar Berry Springs. Daar bezoeken we het Territory Wildlife Park. Dit is een soort grootschalige dierentuin waar beesten uit deze omgeving te zien zijn. We bekijken alles rustig wat, zoals gewoonlijk, betekent dat we er langer over doen dan de gemiddelde bezoeker. Je zou alles in 4 uur kunnen zien. Wij zijn er om 2 uur, maar moeten ons haasten om om 6 uur het park uit te komen voor het sluit.
De topper in het wildlife park was voor ons de azure kingfisher die vlak voor ons neus ging zitten toen we in de vogelkijkhut waren. Op slechts 2 meter afstand! Er was ook een roofvogelshow. Leuk weetje wat we daar hebben opgepikt is dat een uil, net als een aantal andere roofvogels, met zijn ogen dicht eet. Dat doet de uil om zijn ogen te beschermen tegen de poten van zijn prooi. Slim. Hij heeft om die reden ook oogleden die van beneden naar boven sluiten (andersom dan bij de mens).

Omdat we geen avondeten hebben zoeken we een camping in de buurt van de dierentuin met een restaurant: Lake Resort, Berry Springs. Het is geen top camping (dat resort klinkt beter dan het is), maar de douche is goed en er is een restaurant. Daar zien we ’s avonds op tv het nieuws. Opvallend nieuwsitem is dat het heeft geregend vandaag in Darwin. Dat is dusdanig uitzonderlijk tijdens de dry dat ze dit tijdens het nieuws behandelen. Ze hebben het ook over ondergelopen straten en evacuaties. Schrik! Zou ons hotel nog bereikbaar zijn waar we morgennacht hebben gereserveerd?! We vragen wat er aan de hand is aan de vrouw achter de bar. Er blijkt alleen wat regen gevallen te zijn. De rest was een terugblik op uitzonderlijke weersomstandigheden van de afgelopen jaren. Pff... wat een opluchting. Op dit soort verrassingen zitten wij niet te wachten. Het grappige is dat we vandaag de wolken (waar de beroemde regen uit is gevallen) hebben zien hangen boven Darwin. Ik zei nog: “Het lijkt net of het in Darwin regent”. Waarop Wouter mij heeft uitgelachen: “Nee joh, regen tijdens de dry, dat zal wel niet”. Toch wel dus.
Als we eten en drinken bestellen zien we een computer staan met op het scherm de tekst ‘banned alcohol register’. Dit blijkt een register te zijn waarin alcoholisten zijn opgenomen. Nu wij bier kopen om hier te drinken in het restaurant hoeft de bardame niet te checken of Wouter in het register staat. Als we alcohol gekocht zouden hebben om mee te nemen, dan had ze ons op basis van ons paspoort wel moeten checken. De bardame is het met ons eens dat die een bizarre maatregel is.

Zaterdag 6 augustus - Van Berry Springs naar Darwin

We zijn blij dat we niet op zo’n aangeharkte camping staan. Nu kunnen we ongestoord de camper schoonmaken. Dat doen we zoals gebruikelijk grondig: binnen en buiten. Zo hopen we een wit voetje te halen en wat goodwill te kweken zodat het kapotte spatbord onder de auto (rechtsvoor) niet in rekening zal worden gebracht. De botsing met een steen in een rivier in Bungle Bungles heeft sporen achtergelaten op onze camper. Het schoonmaken is, inclusief koffiedrinken en douchen, een ochtendvullend programma.

We rijden via een Aboriginal Art Gallery naar Darwin, waar we de camper inleveren. Het kapotte spatbord wordt niet opgemerkt gelukkig. Wel kost het moeite om het geld teruggestort te krijgen van de nieuwe band die we in Kununurra hebben moeten kopen. We hebben vanuit Kununurra gebeld met Apollo om toestemming te krijgen om de band te vervangen. Deze persoon heeft hiervan echter geen aantekeningen gemaakt in het computersysteem. Niet zo handig.
Als alles is afgehandeld laten we ons door een taxi naar ons hotel brengen: Holiday Inn Darwin aan de Esplanade. Lekker luxe en in het centrum van de stad.

We liggen om half 4 in het zwembad en even later zitten we aan wat lekkers in het poolside restaurant. Zwaar leven.
Uit eten in Darwin is na vier weken outback en natuurparken een bijzondere ervaring. De stad heeft een bruisend uitgaansleven. Dit concentreert zich rond Mitchell Street. Een drukke straat vol terrassen, cafés en restaurants. Wat een mensen en wat een verschillende geluiden! Het is weer wennen. Het jachtige leven in Nederland zal ook wel weer wennen worden straks.

Zondag 7 augustus - Van Darwin terug naar huis

Woah, ontbijtbuffet! Wouter constateert tot zijn genoegen dat er ook pancakes zijn.
Na het ontbijt checken we uit, maar laten onze bagage in het hotel. We maken een stadswandeling die in de Lonely Planet is beschreven. Dat we niet zo van die stadsmensen zijn, blijkt maar weer. Alle memorials en de paar oude gebouwen die de tweede wereldoorlog of de orkaan hebben overleefd, kunnen ons nauwelijks boeien.
We zijn op tijd in het hotel terug om de tassen op te halen en bij de buren (Holiday Inn Esplanade) gebruik te maken van de change room. Daar gaan we douchen en kleden we ons om; klaar voor de reis terug naar huis. We gaan met de taxi naar het vliegveld (A$ 28).

Op het vliegveld blijken we een probleem te hebben. Wouters paspoort is geldig tot 29 januari 2012. Dat is 8 dagen minder dan zou moeten. Ook bij de terugreis moet een paspoort nog een half jaar geldig zijn. Wij dachten dat dit alleen voor de heenreis gold om te voorkomen dat je met een verlopen paspoort op je vakantieadres zit. Niet dus.
Het was geen probleem geweest als we in 1x via Singapore en Londen naar huis waren gevlogen, conform de boeking. Dat is niet het geval omdat Quantas, waar we de vlucht geboekt hebben, de vlucht heeft uitbesteed aan Jetstar (een Australische prijsvechter) en British Airways. De dames van Jetstar bij de incheckbalie kunnen niet in het systeem van British Airways en daarom moeten wij in Singapore onze bagage ophalen en opnieuw inchecken. Dat betekent dat we formeel het land binnengaan. Singapore heeft de regel dat bij binnenkomst van het land, je paspoort nog een half jaar geldig moet zijn. Formeel mag Wouter het land dus niet in.

De dames stellen het volgende voor. Wouter moet op het vliegveld van Singapore in transit blijven en ik moet onze beide tassen ophalen en inchecken. Maar ik mag in mijn eentje natuurlijk geen 40 kg inchecken en daarbij willen we niet uit elkaar gaan (Vinden we elkaar weer terug? Stel dat Wouter het vliegtuig toch niet in mag? Stel dat ik niet door de douane kom met twee zware tassen die niet allebei van mij zijn?). Dat is dus geen oplossing.
Na druk overleg tussen de balie-dames hebben ze bedacht dat het het beste is als we gewoon naar Singapore vliegen. Wouter mag dan onder geen beding de transit area verlaten. We moeten ons op het vliegveld bij de Quantas balie melden. Het probleem, ons probleem, wordt met andere woorden doorgeschoven naar Singapore. Nu ik dit schrijf vliegen we boven Timor. Het is nog niet helder of het ons gaat lukken om met alle bagage door te vliegen naar Londen. Komt Wouter überhaupt wel op het vliegtuig? De tijd zal het leren. De terugreis is nog nooit zo enerverend geweest.

Soms is het leven simpeler dan het lijkt. Als we landen op Singapore zoeken we meteen een transit-balie op (net als tientallen andere passagiers die met ons in het vliegtuig zaten). Daar vraagt een mevrouw heel voortvarend waar we heen vliegen. Ze inspecteert onze paspoorten (zegt niets over de datum waarop Wouters paspoort verloopt en wij zeggen ook nog maar even niets) en ze gaat driftig aan de slag met de computer. Na even wachten meldt ze ons vriendelijk dat onze bagage wordt doorgelabeld en doorgestuurd naar Amsterdam en ze overhandigt ons de nieuwe instapkaarten voor Singapore en Londen.
Hebben we dit echt goed gehoord? Hoeven we hier dus onze bagage niet op te halen en opnieuw in te checken? Nee hoor, niet nodig! Pff... zucht van verlichting. Alle doomscenario’s die we hadden bedacht kunnen de prullenbak in.
We reizen zonder problemen samen verder, terug naar huis. Nu is het alleen nog even afwachten of onze bagage daadwerkelijk op de bagageband in Schiphol zal verschijnen. Blijft het toch nog een beetje spannend.

Darwin – Singapore ? uur vliegen: 2 uur wachten
Singapore – Londen: ruim 13 uur vliegen 2 uur wachten
Londen – Amsterdam: 1 ¼ uur vliegen

Maandag 8 augustus - Aankomst in Nederland en weer thuis

Ik heb vier weken lang met een pet of hoedje op gelopen, mijn hoofd beschermend tegen de Australische zon. Mijn voorhoofd is een fractie lichter dan de rest van mijn gezicht. Wouter is net Nina Brink. Hij heeft een brilletje op, ook als zijn zonnebril naast hem ligt. Gebruind door het vele buiten zijn. Daar kan geen zonnebank tegenop.
Als we aankomen bij de bagageband op Schiphol (waar gelukkig onze bagage ook arriveert) zie ik Roos achter het glas staan. Zou ze ons herkennen? We hebben in vier weken veel gezien en beleefd. Innerlijk zijn we veranderd. Is het mogelijk dat ons uiterlijk hetzelfde is als toen we vertrokken? Waarschijnlijk valt onze metamorfose wel mee. Roos herkent ons meteen...