Vrijdag 29 juli - Van Lellyn/Edith Falls naar Litchfield NP
We rijden via de Stuart Highway naar het noorden. Bij Hay Creek nemen we de afslag om 60 km via de Old Stuart Highway verder te rijden. Deze weg is rustiger en mooier dan de doorgaande weg. De weg slingert en hobbelt door heuvelachtig terrein met wat stroompjes. Het is een afwisselende route, maar echt doorrijden kun je hier niet. In Adelaide River komen we weer op de échte Stuart Highway.
We zijn rond half 2 in Litchfield National Park, waar we een eerste stop maken bij termietenheuvels (termite mounds). Er zijn termietenheuvels van de zogenaamde kathedraal-termiet. Deze maakt heuvels als een soort druipsteen bouwwerk, een kathedraal. Er is er één van 5 meter hoog en deze heuvel is al 50 jaar oud. Er zijn ook termietenheuvels van de zogenaamde magnetische termieten. Deze bouwt zijn heuvel (meer een soort grafsteen) als platte schijf met de as op het noord-zuiden. Dit doen ze om de temperatuur in de heuvel zo constant mogelijk te houden gedurende de dag. De bouwers houden rekening met de stand van de zon. Het gekke is dat termietenheuvels de branden, die ze hier stichten om dood gras weg te branden, overleven. Ze worden niet zwart zoals al het andere dat op het pad van de brand komt.
Na de termieten rijden we door naar Buley Rockhole. We zetten de camper op de naastgelegen camping (A$6,60 per persoon per nacht; alleen een pit-toilet) en gaan chop-chop naar de watervallen. Deze zijn op loopafstand van de camping. Het water komt hier in kleine watervallen naar beneden. We relaxen de rest van de middag met de poeperd in de watervalletjes en de poeltjes die eronder zijn ontstaan.
’s Avonds op de camping stikt het van de midgets en agressieve grote muggen. Wouter is in Katherine Gorge al helemaal lek geprikt. De zonsondergang fotograferen daar in zijn korte broek was niet zo’n strak plan. Nu zullen er wel weer diverse bulten bij komen. Ze steken gewoon door ons sokken en kleren heen. In Kununurra hebben we een mosquito-clicker voor Wouter gekocht, alsof we wisten wat ging komen. Hiermee kun je een elektrisch stroom stootje door de muggenbult sturen. Daardoor wordt de jeuk minder of gaat helemaal weg en de bult wordt minder dik en minder rood. Wouter heeft nu alleen zoveel bulten dat er geen ‘klikken’ meer aan is.
Zaterdag 30 juli - Litchfield NP (Buley Rockhole, Florence Falls, Tolmer Falls, Wangi Falls)
Wouter start de dag met een fotoshoot van Buley Rockhole. Ik begin met een kopje thee bij de camper; lekker rustig. Ik heb slecht geslapen. De campingregels geven aan dat het om 9 uur stil moet zijn op de camping. Onze Franse buren hebben echter tot 1 uur vannacht herrie gemaakt. Luide gesprekken, roepen, lachen. Erg irritant. Verrassend genoeg waren ze vanochtend alweer om 7 uur wakker. Ze lijken wakkerder dan ik.
Vanaf Buley Rockhole rijden we via Florence Falls en Tolmer Falls naar de camping bij Wangi Falls.
Bij Florence Falls maken we een rondwandeling die ons langs de waterval en een plungepool leidt. Onderweg staan informatieborden over de verschillende soorten vegetatie. Best interessant. We zien mooie vlinders onderweg, onder andere een dikke mot die wit/zwart gestreept is met knal oranje accenten. Bij de plonspoel is het verrassend druk. Tijdens de wandeling hebben we niet veel mensen gezien. Je kunt ook via een andere route bij de waterval komen en dat hebben blijkbaar de meeste mensen gedaan. De poel bij de waterval is een vrij grote plas water waar twee watervallen in uit komen. Er zwemmen grote zwarte vissen in het water. Gelukkig geen krokodillen. Het is lekker om te dippen en af te koelen.
Bij Tolmer Falls maken we ook een rondwandeling. We lopen eerst door een bos. Aan het einde komen we na een korte klim op een berg met uitzicht op de kloof en de waterval. Je mag er niet zwemmen omdat het een belangrijke plek is voor de Aboriginals. Het is warm, maar doordat we veel in de schaduw lopen is het wel te doen.
Bij Wangi Falls is een kiosk waar we willen lunchen. Ze blijken alleen drinken en ijsjes te verkopen. Het wordt een magnum peppermint. Lekker.
Op de camping dachten we al “wat ruiken we?”. En ja hoor. Rond de waterval hangen weer vele bomen vol met fruitbats. Nu maar hopen dat ze ’s nachts niet op de camping fourageren, maar de andere kant op vliegen (en dat doen ze gelukkig).
We blijken 12 jaar geleden ook op deze camping te hebben gestaan. Toen was het allemaal veel kleinschaliger. We herkennen de zwemplek en de waterval, maar de rest is veel grootschaliger geworden.
We zijn inmiddels alweer aardig opgewarmd en gaan lekker zwemmen. Het blijft bijzonder om in, naast en onder een waterval te zitten. We vervelen ons nog steeds niet.
Zondag 31 juli - Van Litchfield NP naar Kakadu NP
We hebben een autodag vandaag. We gaan van Litchfield naar het zuiden, naar Kakadu NP (zuidwest ingang bij Cooinda).
Omdat dat een lange zit wordt, gaan we eerst nog even aan de wandel. We maken een rondwandeling om de waterval (Wangi Falls) heen. Deze gaat onder de fruitbats door, omhoog, naar de bron van de waterval en weer aan de andere kant naar beneden.
Onderweg komen we langs een informatiebord over de 'Golden orb'. Dit is een enorme geel zwarte spin. De tip van de ranger is: zorg dat er iemand voor je loopt. Dus, Wouter mag voorop. Hij loopt altijd voorop en ik zie geen reden om dat nu opeens te veranderen. Net als hij zijn orb-scout taak is vergeten, heeft deze enorme gele spin een web gemaakt over de volle breedte van het pad. Zelf zit orb in het midden. Ik heb Wouter nog nooit zo hard achteruit zien komen. Na orb op de foto te hebben gezet, veegt Wouter heel handig de spin en het web naar de kant met een tak. Deze tak blijft de rest van de wandeling in de aanslag. Je weet maar nooit.
Bovenop de berg komen een aantal stroompjes bij elkaar. Samen vormen zij de Wangi Falls als ze over de rand naar beneden storten. Deze waterval stroomt het hele jaar door (ook tijdens de dry season) omdat de berg het water als een spons in zijn steen opvangt en tijdens de dry loopt dit er weer uit. Op het pad naar beneden zien we nog een Wallaby weghippen.
Na een kop koffie op de camping gaan we (eindelijk) op pad. We doen boodschappen in Batchelor. Volgens de Lonely Planet is de General Store daar well stocked. Wij vonden dat nogal tegenvallen. Verse groente is er nauwelijks. Het lukt om voor één avond eten te kopen en we hopen daarna ergens uit eten te kunnen.
Onderweg is het niet bijzonder fraai of enerverend. We herkennen de Mary River Roadhouse bij de toegang tot Kakadu van 12 jaar geleden. In het informatiecentrum dat hier is over Kakadu National Park, kopen we een park-pass (A$25 per persoon).
In Kakadu woedt een heftige brand. Ook vlak langs de weg slaan vlammen van ongeveer een meter hoog wild om zich heen. Wouter voelt de hitte doordringen in de auto als we er langs rijden. We lezen steeds dat deze vuren gecontroleerd worden aangestoken. Dit ziet er niet echt ‘gecontroleerd’ uit. We zijn blij dat de camping voor de komende nacht ver van hier is.
We vinden een plekje op de camping van Cooinda (powered). Er is ook een zwembad, dus...
Er is ook een restaurant, dus...
Alternatieve straf voor pyromaan Schoorl
-Van onze plaatselijke verslaggever-
Een 44-jarige man uit Alkmaar wordt er van verdacht de duinbranden in Schoorl en Bergen te hebben aangestoken. Hij zou hierbij geassisteerd zijn door twee jongens van 18 en 20 jaar uit Alkmaar en Schagen.
De afgelopen twee jaar hebben in het natuurgebied van Schoorl en Bergen tientallen branden gewoed. Honderden hectares natuurgebied werden daarbij verwoest. De grootste brand legde ruim 200 hectare natuurgebied bij Schoorl in de as.
De autoriteiten gaan er van uit dat in het gebied één of meerdere pyromanen actief zijn. De 44-jarige verdachte zit al een week vast en zijn voorarrest is verlengd met twee weken.
Vandaag is gebleken dat de aanhouding het resultaat is van een flinke klopjacht op de brandstichters in het gebied. Burgers, inwoners van beide plaatsen maar ook wandelaars in het gebied, hebben de politie geholpen. De politiewoordvoerder heeft verklaard dat de aanhouding tot stand is gekomen na een tip van de heer en mevrouw Nijboer uit Schagen. Zij waren in het duingebied aan het wandelen, toen zij de verdachte uit een bosje zagen komen. Het echtpaar dacht in eerste instantie dat hij zich had afgezonderd om te plassen. Toen even later rookontwikkeling zichtbaar werd, hebben zij direct contact opgenomen met de politie.
Tiny Nijboer licht haar rol in de aanhouding nader toe. “Eerst kregen we de mobiele telefoon niet aan. Die gebruiken we niet zo vaak en konden ‘m van de zenuwen niet aan de praat krijgen. Gelukkig wisten we nog hoe hij eruit zag. Toen de man uit de bosjes kwam zeiden we namelijk tegen elkaar dat we zijn signalement moesten onthouden, want wie weet was het de pyromaan wel. Dat was een grapje, maar daardoor hebben we wel bewust op zijn kleding en houding gelet.”
Jeen Nijboer vult zijn vrouw aan: “Ik hoop dat ze die man lang opsluiten. Of beter: met een taakstraf verbannen naar Australië. Mijn dochter is daar nu op vakantie en zij zegt dat ze daar de bermen ‘gecontroleerd’ in de fik steken om het dode gras weg te branden. Daar hebben ze natuur genoeg. Plekken zat waar niemand woont. Australië is 3x zo groot als Europa en er wonen maar 20 miljoen mensen. Laat hij zich daar nuttig maken.” De officier van justitie heeft inmiddels gereageerd op de uitlatingen van de heer Nijboer. Hij ziet deze alternatieve straf wel zitten en zegt de juridische mogelijkheden ervan uit te zoeken.