Vrijdag 6 januari

Shane wekt ons om acht uur. Goodmorning everyone! En hij geeft zoals gewoonlijk de locatie van het schip door. Buiten is het 12°C. Shane noemt dit het teken dat we de goede kant op varen. Na de woelige nacht hebben we nog een paar deinende uren te gaan. De windsnelheid is 24 knopen en er zijn windvlagen van 35 knopen. Ik neem maar weer een pilletje.

Onze laatste zeedag. Omdat ik gisteren helemaal niet buiten ben geweest (regen), neem ik me voor vandaag wel een paar keer buiten te gaan kijken. Ondanks de wind is het in de luwte in de zon lekker om te staan en vogels te kijken.

We volgen een presentatie over reizen die Quark organiseert naar het Arctische gebied (Noordpool). Woody is erg enthousiast over Svallbard. We hebben er weer een potentiele reisbestemming bij voor ons lijstje.

Verder staat vandaag in het teken van afronding. We melden ons aan voor de mailinglist van de passagiers, vullen het evaluatieformulier in, doen de fooien voor de expeditiecrew en hotelcrew in de daarvoor bestemde enveloppen, leveren de laarzen in, worden gebriefd over de disembarcation morgenochtend (het van boord gaan). En dan is het alweer tijd voor de laatste recap en de afscheidsborrel met de kapitein van het schip.

De recap is een speciale. De uitslag van de fotocompetitie wordt gepresenteerd. We hebben allebei foto’s ingeleverd. Er zijn vier categorieën: mens, landschap, dieren en abstract. Wouter is winnaar in de categorie dieren. Yeah! En er wordt een foto van hem getoond als runner up in de categorie abstract. Het levert een certificaat op, een koelkastmagneet en een speldje. En de eer natuurlijk!

Verder blikt Shane terug op de reis door een samenvatting te geven van alles wat we hebben gezien. Dat is veel. We zien in de vorm van een landkaartje en veel foto’s de reis aan ons voorbij trekken. Alle crewleden worden naar voren geroepen, bedankt, et cetera. Shane sluit af met de popsong ‘time of my life’. Toepasselijk. Ik pink een traantje weg. En met mij ook anderen gelukkig. Het afscheid van de kapitein bestaat uit een toespraak van Shane en de kapitein en veel bedankjes over en weer, applaus én een glas champagne om te toosten.

Tijdens de bootreis heeft iedereen foto’s kunnen inleveren bij Acacia, de fotografe. Zij zorgde ervoor dat er steeds een aantal laptops beschikbaar waren waar je je foto’s kon uploaden. Een selectie van al die foto’s, opgeleukt met korte filmfragmenten van de crew en muziek, wordt getoond na het diner. Wat hebben we ongelooflijk veel gezien en gedaan afgelopen 17 dagen! Het is ook bijzonder om te zien dat je, ook al doe je dezelfde reis, toch andere dingen kunt zien. We zien beelden voorbij komen waarbij wij elkaar aankijken: waar of wanneer was dat? Ach ja, er was zoveel om in je op te nemen dat het niet gek is dat we wel eens iets hebben gemist.

Na de fotoshow doen we de laatste spullen in de tas. De tas moet morgenochtend voor half 7 in de gang staan, zodat de bemanning deze alvast naar de kade kan verplaatsen. Dat vereist weer nadenken: Wat heb ik nog nodig? Wat trek ik aan? De parka/winterjas die we bij de aankomst van Quark Expeditions hebben gekregen, mogen we houden. Het kost wat moeite, maar ze passen in de tassen. We verwachten ze in Buenos Aires, waar het rond de 30°C zal zijn, niet nodig te hebben.

Zaterdag 7 januari

De nacht is rustig. Een groot deel van de nacht liggen we stil aan het begin van het Beagle kanaal. Vroeg in de ochtend varen we over rustig water naar Ushuaia. Als we wakker worden om half 7 liggen we aan de kade. En dan zit het er echt op. Laatste ontbijt. Uitchecken. Zwaaien. Afscheid nemen van Shane en het expeditieteam. Het is 8.30 uur.

We laten onze bagage naar het depot van Quark brengen en gaan Ushuaia in om nog wat souvenirs te kopen. Rond half 2 halen we de bagage weer op en laten we ons door een taxi naar het vliegveld brengen (135 Argentijnse pesos). De vlucht naar Buenos Aires zou zo’n vier uur moeten duren, denken we. We zijn het spoor een beetje bijster in de tijdzones. Dus we zouden er een uur naast kunnen zitten. Na 1,5 uur zetten we de daling in en landen we. Zo snel? Zitten we in het verkeerde vliegtuig? De omgeving lijkt ook helemaal niet op Buenos Aires. Mooie boel. Een toelichting van de purser biedt helderheid. We zijn geland in Trelew en zullen hierna doorvliegen naar Buenos Aires. Kennelijk hadden we een vlucht met een tussenstop. Of ons Spaans is heel slecht of het was niet zo helder aangegeven. Ik denk het laatste.

We landen op vliegveld Ezeiza in Buenos Aires. De gratis shuttebus naar ons hotel (Hotel Holiday Inn Ezeiza) gaat pas over een uur. Dat duurt ons te lang. We nemen een taxi (U$23). Het is een heel sjiek hotel. We komen tegelijk aan met gasten voor een speciaal feestje. Zij in cocktailjurk op hoge hakken. Ik in outdoorkleding op bergschoenen. Tot onze schrik lijken we niet geregistreerd te staan en wij kunnen van de stress de voucher van het hotel niet vinden. En dan blijk je “Van De Weerd” op een hoop plekken in het alfabet op te kunnen bergen: V, D, W. Gelukkig blijkt er toch een kamer voor ons gereserveerd en betaald en krijgen we de kamersleutel. Onze kamer heeft twee tweepersoonsbedden. Daar gaan we heel diep en lekker op slapen nadat we eerst nog wat gegeten hebben in de hotelbar.

Zondag 8 januari

De laatste etappe naar huis. We gaan met de hotelshuttlebus naar het vliegveld en vliegen om 13 uur van Buenos Aires (Ezeiza) naar Madrid. Daar hebben we 2-2,5 uur overstaptijd en rond half 8 (plaatselijke tijd) vliegen we door naar Amsterdam.

Deze reis gaat niet de boeken in als de meest prettige. Ons persoonlijk video- en muzieksysteem is kapot. Dat betekent dat we geen film kunnen kijken. En dan is 11 uur vliegen best lang. Er zitten veel kleine kinderen in onze omgeving die veel en hard van zich laten horen. Daarbij gaat het belsysteem om een stewardess op te roepen, heel vaak af. Dus als ik net in slaap dreig te vallen (lekker) begint of ergens een kind te huilen of drukt iemand (per ongeluk) op de stewardessknop. Pling! En 4 tot 8 keer met tussenpozen van 5 tot 10 tellen. De 11 uur vliegen duren lang.

Maandag 9 januari

Nu zitten we in het vliegtuig in Madrid te wachten tot we mogen opstijgen. Dat duurt nog een half uur zeggen ze. Ik ben er klaar mee. Ik wil naar huis. Lekker naar onze twee poezen (Earl Grey en Pebbles) en lekker slapen in mijn eigen bed.

Dan begint de napret van onze prachtige vakantie naar Antarctica. Foto’s kijken en aan iedereen die het horen wil (of niet) vertellen over de pinguïns, zeeolifanten, sneeuw, blauw ijs, rustige zeeën, zon, pinguïn highways, zodiac tochtjes en meer van dat moois.