Donderdag 29 december

Vandaag is onze derde en laatste dag op South Georgia. Op de eerste dag moest ons bezoek aan Elsehul afgelast worden, vanwege de harde wind en hoge golven. In Elsehul is een kolonie macaronipinguïns. Die leuke met die lange geel oranje oor slierten. Daardoor hebben we (afgezien van de twee macaroni’s op de Falkland Eilanden) nog geen macaroni’s gezien. Dit wordt goed gemaakt tijdens ons zodiac tripje na het ontbijt in Cooper Bay. Een top trip.

Ik zit in de zodiac bij Woody (de historicus van de expeditiecrew) en Wouter zit in de zodiac bij Vladimir (de fotograaf van crew). Het is grappig dat we nu ook foto’s kunnen maken van elkaar in een andere boot.

De grote attractie van Cooper Bay zijn de macaroni pinguïns, maar de groep kinbandpinguïns en koppels synchroon vliegende roetkopalbatros ( soothy albatros) doen daar eigenlijk niet voor onder. Het is weer genieten. Ook van het gezang van de South Georgia pieper ( South Georgia Pipit). Dit is een zangvogel en één van de weinige zangvogels die op dit meest zuidelijke deel van de planeet voorkomen. Deze pieper is endemisch in South Georgia. Naast de roepen van de meeuwen (arctic gulls) en de pinguïns en het geraas van de golven is het gefluit van de pieper een verrassend iel en licht geluid. Juist daardoor valt het extra op.

De macaroni’s zijn erg actief en gaan in groepjes in en uit het water. De vertwijfeling en aarzeling voor ze het water in springen en de struggle om er vervolgens ook weer uit te komen, zijn vermakelijk om te zien. Pinguïns die denken stevig op een rots te staan, worden door een onverwacht hoge golf van de poten gespoten Wat tot veel gestuntel en gedoe leidt.

We zijn ongeveer 1,5 uur op pad en krijgen in die tijd vier seizoenen om de oren. Rustig zonnig weer. Vette sneeuwbuien met een harde wind. En alles er tussenin. Fotograferen in de sneeuw is even een gedoetje, maar verder merk je de sneeuw eigenlijk niet eens. Het geeft onze trip wel een mooi Antarctisch karakter.

Na de lunch varen we met de Ocean Diamond de Drygalski Fjord in en uit. Dit is een boot-excursie. We varen langzaam door de fjord, met de rotswanden dichtbij beide zijden van de boot. De fjord eindigt in een gletsjer. Door het rustige weer kan de kapitein dichtbij de gletsjer komen, tot op een kwart mijl. Shane (de expeditieleider) benoemt hoe bijzonder dit is. Hij is in al die jaren dat hij dit werk doet nog nooit zo dichtbij geweest. Als we de fjord invaren, sneeuwt het en oogt alles nogal grijs. Eenmaal echt in de fjord, klaart het op. Een dek aan de voorkant van de boot, normaliter afgesloten voor passagiers, is nu toegankelijk. Daar staan we heerlijk in de zon met een beker warme chocolademelk. We kunnen vanaf deze plek optimaal genieten van de gletsjer en het uitzicht door de fjord. Het is gezellig druk op het dek.

Na de tocht door de Drygalski Fjord verlaten we South Georgia. We varen richting het Antarctisch Schiereiland. Het eerste stuk land dat we daarvan zullen zien zal Elefant Island zijn, volgens planning op de vroege morgen van 1 januari. Ik heb gelezen dat deze overtocht over de meest woeste zee van de wereld gaat, vaak erger dan de Drake Passage tussen het Antarctisch Schiereiland en het puntje van Zuid-Amerika. Tot nu toe zie ik een vrij rustig wateroppervlak. De boot gaat een beetje heen en weer, maar niet zo erg. Hopelijk blijft dat zo. Ik neem toch maar even een pilletje. Dat het weer van het ene op het andere moment kan omslaan, hebben we vanochtend gezien.

De rest van de middag komen we bij van alle belevenissen van de afgelopen dagen op South Georgia. Ik zoek een rustig plekje op in de bibliotheek op het schip en ga lezen. Wouter blijft in de cabin om op de laptop foto’s te kijken en selecteren.

De dag eindigt met de recap, diner en nog een kopje koffie in de lounge. Dan snel naar bed, ik word al weer flink slaperig van de pillen.

Vrijdag 30 december

Vandaag is een zeedag. Als ik wakker word, schijnt de zon en zie ik alleen maar zee vanuit ons raam. Een vlakke zee. Er is vandaag voor het eerst geen wake-up call van Shane. Het ontbijt start pas om half 9. Het tempo zal vandaag lager liggen dan de voorgaande dagen. Ik vermaak me met een lezing over walvissen van Annie en het kijken naar walvissen rond de boot (gewone vinvis, fin whale). De kapitein laat de boot langzaam rondjes varen zodat we de vinvissen van dichtbij kunnen zien. Er is een verplichte bio-check, waarbij we onze jassen, broeken, tassen en handschoenen moeten checken op zaden en dergelijke om besmetting van het ene eiland naar het andere te voorkomen. Een film over de historie van de walvisvaart sla ik over. Ik ga liever mijn reisdagboek bijwerken. Tijd voor reflectie en terug te blikken op alles wat ik op South Georgia heb gezien.

We zitten tijdens de lunch aan tafel met Annie (zoogdierspecialist van de crew). Zij doet dit werk al 14 jaar en heeft nog nooit zo’n rustige overtocht van South Georgia naar het Antarctisch Schiereiland meegemaakt zegt ze. Laten we hopen dat dat zo blijft. Ik probeer mijn pil-inname te beperken omdat ik er toch wel erg sloom en wazig in mijn hoofd van word. Ik heb gister rond lunchtijd en voor het slapengaan een pil genomen. Vandaag sta ik nog ‘droog’ en tot nu toe (half 3) gaat dat goed.

De rest van de dag gaat rustig verder en voorbij. We gaan aan het einde van de middag nog naar een lezing door Lauritz over geologie. En tussen de verschillende activiteiten door gaan we lekker naar buiten: frisse neus halen en vogels kijken.

Na het diner drinken we nog een kop koffie en daarna gaat letterlijk het licht uit.

Zaterdag 31 december

De tweede zeedag op rij. Een rustig dagje, zowel wat programma betreft als de zee. Shane wekt ons om 7.45 uur met een wake up call waarin hij spreekt over ‘pond like conditions’. De Zuidelijke Oceaan om ons heen die vaak zo wild en onstuimig is lijkt nu meer op een rustig meertje. Houden zo!

We gaan vandaag naar drie lezingen: over de geschiedenis van expedities naar de Zuidpool (door Woody), over zeehonden en andere zoogdieren op het Antarctisch Schiereiland (door Annie) en over astrofysica. Waarin Aven een toelichting geeft op een onderzoek dat door één van de observatoria op Antarctica wordt gedaan. Andere ankerpunten op de dag zijn de gebruikelijke eet- en drinkmomenten: ontbijt, lunch, een hapje bij de recap, diner en straks om 23.00 uur een oudejaarsbuffet. Verhongeren zullen we niet op de valreep van 2016.

De zee is echt belachelijk rustig. Het waait niet hard genoeg voor de zeevogels om te kunnen vliegen zonder te veel energie te verliezen. Vogels zijn er dus nauwelijks. We zien een enorme ijsberg in de verte en een verdwaalde waterpluim van een vinvis aan de horizon. Het meest opvallende tot nu toe is het verschijnen van de Zuidelijke stormvogel ( Southern Fulmar) naast ons kamerraam vanochtend. Tess (van de expeditiecrew) bevestigt onze observatie als we haar in de stuurhut spreken. De Zuidelijke stormvogel komt rond het Antarctisch Schiereiland voor. Dat we ‘m gezien hebben, betekent dat we in de buurt komen.

Het weer is zo mooi dat ik een uurtje buiten ga zitten in de zon en in de luwte met een boekje. Het is lekker in het zonnetje, maar een jas en sjaal zijn wel nodig.

Het diner blijkt een oudejaarsdiner te zijn. Compleet met slingers, hoedjes, knaldingen waar je slingertjes uit schiet en uitgelaten mensen. Wat een opwinding.

De zonsondergang is 2016 waardig. Het is grotendeels helder met een kleine strook wolken aan de horizon. De lucht en vooral de zee kleuren prachtig. Het is schilderachtig. Een echte van Gogh. Doordat we niet bij de zonsondergang zijn weg te slaan, missen we de start van het oudejaarsfeest dat om half 10 begint. Wij sluiten na tienen aan. De dresscode is zwart/wit, maar niet iedereen is strak in de leer. Er lopen nog heel wat kleurtjes rond. De stemming komt er rond 23 uur in. We dansen, drinken en kletsen. En voor we het weten tellen we met z’n allen af … 3, 2, 1, Happy New Year! Ik ben zo van slag door al het Engels dat ik zelfs Wouter een happy new year wens. Ik droom ook al in het Engels.

Als we onze champagne op hebben, gaan we richting onze cabin, buitenom. Nog even kijken naar de kleurtjes aan de hemel. De zon is om 21.42 uur onder gegaan en om 00.45 uur is het nog niet echt donker. We zien rondom ons de Zuidelijke Oceaan. Ik zie één ster en denk aan Roos en Marcel die in Oostenrijk nieuwjaar vieren. Voor deze ene keer hebben we onze oudejaarstraditie onderbroken. Dit jaar geen oliebollen bakken (door ons) en vuurwerkspektakel (door Marcel). Proost! Happy New Year!