Dinsdag 27 december

Shane wekt ons om 5.45 uur met zijn gebruikelijke opgewekte “ Good Morning!”, gevolgd door de coördinaten waar we zijn.
We gaan om 6.30 uur de zodiac in. Dit had nog erger, want eerder, kunnen zijn. Er was oorspronkelijk een excursie gepland in Fortuna Bay, maar deze is afgelast vanwege harde wind (40 knopen) en hoge golven. In plaats daarvan maken we een tripje naar Stromness. Wij gaan voor het ontbijt aan land. De andere helft van de groep maakt eerst een zodiac cruise. Na het ontbijt draaien de groepen om.

We gaan vlakbij de ruïnes van een walvisstation aan land. Het waren voornamelijk Schotten en Noren die op South Georgia op walvissen jaagden. Van rond 1912-1931 was de verwerkingsfabriek op Stromness in gebruik. Het is een indrukwekkende ruïne van verroest staal. Nu is de plaats bekend vanwege Shackleton, de poolontdekkingsreiziger. Nadat hij en zijn boot “Endurance” op Elefant Island (bij South Shetland) waren gestrand is hij met een deel van zijn bemanning (drie man) in een klein bootje de zee weer opgegaan om hulp te zoeken. Zij kwamen op South Georgia aan wal en na een barre voettocht over het eiland, bereikten ze Stromness. We treden vanochtend dus in de voetsporen van de grote baas: Shackleton. Ik voel me iets minder heldhaftig en leid iets minder ontberingen: slapend in een cruiseboot, met overdadig veel en lekker eten en gekleed in een warme knalgele jas van Quark Expeditions. Maar dat maakt Stromness niet minder indrukwekkend.

Op het strand rond het walvisstation liggen heel veel pelsrobben. De mannetjes kunnen agressief zijn richting mensen, inclusief bijten. Dus voor hen is het oppassen. Er liggen ook veel jonkies: zwarte dikke glimmende wormen met grote ronde ogen. Ze buitelen over elkaar en kijken me met grote ogen aan. Van het strand met de grote hoeveelheid pelsrobben, lopen we het binnenland in door een droge rivierbedding, tussen de koningspinguïns door. Ook daar liggen mannetjes pelsrobben. Eén jong mannetje heeft kennelijk wat te bewijzen, want hij laat zich gelden richting onze stroom van gele jassen. Ik loop helemaal door tot aan de waterval voor de broodnodige beweging. Wouter blijft meer bij de kust waar de beesten zijn. Als ik aankom bij de waterval waar Shackleton vanuit het binnenland de baai van Stromness bereikte, geef ik me over aan de Shackleton ervaring. Ik geniet van het landschap en de kleuren in de rotsen. Het doet een beetje aan IJsland denken.

Na het ontbijt varen we in de zodiac langs de kust en kunnen we het walvisstation van Stromness vanaf zee bekijken. Het verroeste ijzer steekt mooi af tegen de bergen erachter. Jammer dat we dit op afstand moeten bekijken. Het is een fotogenieke plek, maar door de kans op rondvliegend ijzer helaas niet veilig om er doorheen te lopen. Vladimir ( zodiac driver, lid expeditie crew) stuurt ons tot dichtbij de kust en de beesten. Zelfs dwars door de dichte kelpvelden in zee.

Tijdens de lunch zitten we aan tafel met een echtpaar uit Taiwan. Ik heb weer allerlei interessante dingen geleerd: Er zijn heel veel hoge bergen in Taiwan, waaronder de hoogste van Azië. En sommige inwoners kunnen nog Nederlands spreken, omdat Taiwan ooit een kolonie van Nederland was. Geen idee dat de Nederlanders daar ook zaten. Indonesië ja, maar Taiwan?
Terwijl wij lunchen vaart de boot naar de baai bij Grytviken. Daar wonen tussen 15 en 40 mensen, veelal onderzoekers of medewerkers van South Georgia Heritage Trust (SGHT). Het is een oud walvisstation. Dus er ligt veel verroest ijzer. Verder is er een museum, een kerk en een postkantoor. Nadat onze paspoorten zijn gecontroleerd en gestempeld. Én we een presentatie hebben gehad van iemand van de SGHT, gaan we aan land. De hele groep mag tegelijk aan wal. We hebben ruim de tijd om alles te bekijken.

Hier mogen we wel bij de resten van het walvisstation komen. Ik vind de kleuren van de verroeste vaten, knoppen, et cetera erg mooi. Het is ook een leuke afwisseling na alle natuur en dieren. Wij sponsoren SGHT door een souvenir te kopen: een pinguïn slinger. Voor geschiedenis fanaten heeft Grytviken nog een belangrijke attractie: het graf van Shackleton. Woody (de historicus binnen de expeditiecrew) houdt een korte toespraak bij het graf. Vervolgens brengen we een toast uit op the boss met een plastic bekertje whiskey. Het is de bedoeling dat je zelf een paar slokken neemt en the boss laat meegenieten door de rest van je beker over zijn graf te gooien. Zonde! We sluiten ons aan bij de traditie. Op Shackleton!

Rond half 7 stappen we in de zodiac en worden we terug naar de Ocean Diamond gebracht. Daar wacht om 19 uur een outdoor BBQ op ons. Er zijn tafels gedekt op het achterdek, buiten bij ons op niveau 6. De boot ligt in de mooie baai van Grytviken. Dat klinkt allemaal prachtig. Enige minpunt: het sneeuwt. Dat je ook dat positief kunt duiden leer ik als een Australiër zegt: “ Oh, great! I never had a BBQ in the snow!”. Eerder heeft ze ons verteld dat ze in Australie kerst vieren buiten in de tuin bij 30-35°C. Dan is dit inderdaad wat anders. Wij doen wat extra kleren aan en schuiven aan bij Carolin en Wade die een tafel hebben veroverd onder een afdak op niveau 7, met uitzicht op de BBQ op dek 6 en de prachtige bai. Goede plek!

Het is een bijzondere ervaring: 27 december, op de zuidpool, en een BBQ buiten in de sneeuw. Het is ook erg verfrissend. Ik ben blij dat we droog zitten. Anderen zijn minder gelukkig. Zij eten hot dog en aardappelsalade met een dressing van een dun laagje sneeuw.

Woensdag 28 december

Als we wakker worden sneeuwt het weer (of nog steeds?). Het is 6 uur en we liggen met de boot in St. Andrews Bay. De belangrijkste attractie hier zijn koningspinguïns. Of beter: 300.000 koningspinguïns.
Wij gaan eerst een zodiaccruise maken langs de kust. De heuvels zijn wit-groen, met een enorme gletsjer die er over naar beneden komt. Voor de gletsjer ligt een meer. Op de smalle landreep tussen meer en zee zit een ontelbare hoeveelheid koningspinguïns. We zien dus heel veel koningspinguïns, maar ook zeeolifanten (elefant seals), sternen en South Georgia aalscholvers (blue eyed cormorant). Maar het mooiste is het besneeuwde landschap, met de bergen, gletsjer en de ontelbare hoeveelheid pinguïns. Ik heb het te druk met om me heen kijken om de sneeuwvlokken op te merken of de kou te voelen. We zijn 1,5 uur met de zodiac op pad.

Terug op de boot is het tijd voor het ontbijt. We zitten aan een tafel met een Australisch echtpaar. Het voordeel is dat zij graag en veel praat, zodat ik tijd heb een hap te eten. Het nadeel is dat ze wat negatief ingesteld zijn. Dus we horen veel ‘probleem’ verhalen en weten nu precies hoe duur iets is.

Om 10 uur is het tijd voor de land-excursie. De zodiac brengt ons over een woelige zee naar het strand van St. Andrews Bay, bezaaid met zeeolifanten. Er is een (slinger)paadje van ongeveer een meter breed tussen alle glimmende lijven door. De meeste slapen, af en toe gaat er een groot rond oog open. Ze houden ons in de gaten. De crew heeft weer met gele vlaggetjes een route uitgezet. We hebben tot 12 uur de tijd om zelf rond te lopen. Ik vind het heel prettig om zo op eigen houtje (tussen alle andere gele jassen) in eigen tempo (dus als laatste weer terug) de omgeving te verkennen.

Het strand wordt gedomineerd door de zeeolifanten. Er ligt een kluwen glimmende lijven, waar af en toe een ‘gevecht’ tussen twee giganten losbarst. De enorme lijven richten zich op en slaan hun nekken tegen elkaar in een poging om de ander te bijten. Dit gaat gepaard met brullen die nog het best te omschrijven zijn als: Stel je gootsteenafvoer zit verstopt. Je doet er ontstopper in en giet er heet water op. Denk dan aan het geluid dat de leiding geeft als het weer open gaat. Een diepe lage lang aanhoudende rochel. Hopelijk heeft mijn camera het geluid ook geregistreerd tijdens het filmen.

Na deze topochtend is het om 13 uur tijd voor de lunch. Het is weer mogelijk om buiten te lunchen. Maar na de BBQ van gisteravond en de sneeuw van vanochtend heb ik voor even genoeg van de frisse buitenlucht. We gaan lekker warm binnen zitten.

We varen van St. Andrews Bay naar Gold Harbour. In Gold Harbour maken we eerst een zodiac cruise en dan een landing.
Dit keer hebben we Lauren als zodiac driver. Ze vertelt veel en vaart rustig. Prettig. Er komt een gletsjer uit in de baai, waarvoor zich een soort meer heeft gevormd afgeschermd van de zee door een natuurlijk gevormd dijkje. Door dit dijkje kunnen we niet zo dichtbij de gletsjer komen. Jammer. De rotsen zijn op waterniveau dicht begroeid met kelp, zoals eigenlijk overal rondom South Georgia. De kelp deint mee met het dalen en stijgen van de zee, een intrigerend en rustgevend gezicht. Ik vind het een soort levend Art Deco. Wouter kan zich hier weinig bij voorstellen.

Lauren zet ons op het strand af en neemt de groep die eerst aan land is geweest mee voor een zodiac cruise. Het is prettiger om eerst te varen en dan aan land te gaan vind ik. Je krijgt dan eerst een breed beeld van de baai vanuit de zodiac, waarna je op land meer in detail de rotsen en beesten kunt bekijken. Gold Harbour heeft een vrij klein strand, gelegen in een prachtige baai. Het strand ligt bezaaid met zeeolifanten. De grote mannen zijn op zee. De jonge mannetjes maken indruk op de dames (en mij) door zichzelf op te richten en schijngevechten te houden. Een ander geluid dat we veel horen van de zeeolifanten is een soort niezen en scheten. Dit geluid maken ze als ze hun neusgaten en luchtwegen schoonmaken door snotjes en zout naar buiten blazen door hun neus.

De crew heeft een kleine wandeling (500m?) uitgezet langs het strand en een stukje landinwaarts langs duizenden koningspinguïns. De jongen van vorig jaar zijn er ook nog. Zij zijn in verschillende stadia van verharen (?, molting). De één is nog bruin, dik en donzig. De ander heeft zijn metamorfose al bijna afgerond en is een zwart-wit-oranje koningspinguïn met bruine plukken dons verdeeld over kop en lijf. Net of ze een enge ziekte hebben. Het is zo lelijk dat het weer grappig is.
De volwassen pinguïns tetteren er lekker op los. De bruine éénjarigen bedelen jammerend om voedsel dat ze niet meer krijgen van hun ouders. Hier dwars doorheen marcheren ezelspinguïns ( gentoo) De kolonie ezelspinguïns zetelt verder het land in, in het stevige gras. Met regelmaat marcheert er één of een duo ezelspinguïns door de kolonie koningspinguïns naar hun eigen broeders verderop.

Ik kan er uren naar kijken. We hebben twee uur aan land. Ik zit in de één na laatste boot terug. Wouter in de laatste. Ik ben moe na het programma van vandaag en de vele onuitwisbare indrukken. Na het diner lig ik al snel in bed.