Zondag 18 december
We lijken nu naadloos over te gaan op de Argentijnse tijd. We worden om half 8 wakker. Na het ontbijt gaan we Ushuaia verkennen en we starten bij de VVV. Daar laten we ons informeren over hoe we bij het Nationaal Park Tierra del Fuego komen (tripje voor morgen) en hoe we bij de de Martial gletsjer komen (uitstapje voor vanmiddag). We maken een rustige wandeling door Ushuaia, langs de haven, over een dam, door de winkelstraat. We wennen rustig aan waar we zijn. Omlijst door de besneeuwde bergtoppen, opgefleurd door bloeiende lupines en vergezeld door vogels: donkerbruine albatrossen in zee, meeuwen met knalrode snavels en poten op de kant en een soort eenden scherend over het water. Onze lunch blijkt van een dusdanige omvang te zijn, dat we ons acuut zorgen maken of we vanavond nog wel trek zullen hebben in een Argentijnse steak. We verheugen ons hier al een paar dagen op. Zo lekker als de steaks in Argentinië zijn, hebben we ze nog niet ergens anders gegeten.
Gelukkig maken we eerst nog een flinke wandeling. We laten ons door een taxi (A$174) afzetten bij een parkeerplaats in de buurt van de Martial gletsjer en lopen dan omhoog richting de gletsjer. Het is zonnig en nagenoeg windstil. Het gaat straf omhoog. Eerst gaat de jas uit, dan de trui en tot slot stropen we onze broekspijpen omhoog. We hebben het warm en genieten van het zonnetje. Wat een verrassing zulk lekker weer.
Onderweg hebben we uitzicht op de besneeuwde bergen. Achter ons ligt de baai met Ushuaia en het Beagle kanaal. En aan onze voeten liggen mooie mosjes en veel alpine bloemetjes. Het is een inspannende maar mooie wandeling. We beginnen om 14 uur en lopen niet helemaal tot de gletsjer. Na een stop op het terras bij de parkeerplaats, gaan we te voet terug naar Ushuaia. Dat blijkt een ambitieus plan. Het omhoog en omlaag lopen eist zijn tol en de vele afsteekjes die we nemen, die bij nader inzien toch geen afsteekjes van de route blijken te zijn, helpen niet. Onze poging om de slingerende asfaltweg te bekorten, brengt ons wel in mooie stukken bos. Als we rond half 7 Ushuaia binnen lopen, zijn we blij dat het einde in zicht is. Stramme kuiten en zere voeten. We pinnen geld en winden ons op om de belachelijk hoge kosten die ze hiervoor rekenen: voor A$2000 moet je A$96 bijbetalen. We zijn blij als we om 19.15 uur met de benen omhoog op bed kunnen zitten. Het was een lange dag. Ennuh … …. die Argentijnse steak moet maar tot morgen wachten.
Maandag 19 december
De wekker staat op 7.20 uur, maar dan zijn we al wakker. We ontbijten op tijd, want we willen de bus van 9 uur naar het NP Tierra del Fuego halen. (A$400 p.p. voor retour en A$210 p.p. entree voor het NP). We zijn rond 10 uur bij de start van de wandeling die we vandaag maken: nr 2., 8 km langs de kust en door het bos. Bij het startpunt is ook het meest zuidelijk gelegen postkantoor waar je een speciale stempel in je paspoort kunt laten zetten. Dat zou kunnen … … maar ons paspoort ligt nog in de kluis in onze hotelkamer. Gemiste kans.
De wandelroute leidt ons op en neer door bos, over bloemenweitjes, langs baaien met helder water en met uitzicht op de omringende bergen. Mooi! We zien twee soorten orchideeën. Het ene soort orchidee lijkt op een windmolen; hoog op een kale rechte steel, een witte bloem met drie wijd uitstaande bloemblaadjes (Codon Orchis lessonii “Palomita”). Als ik gele anemonen spot, loopt Wouter een stuk voor me. Ik roep iets in de trant van “dit lijken wel anemonen”, waarop niet alleen Wouter reageert. In de buurt loopt ook een gids met een groep Franse toeristen. Hij verstaat kennelijk “anemoon” en denkt waarschijnlijk dat iemand uit zijn groep zo’n intelligente observatie doet (ahum), want hij steekt gelijk van wal met een heel verhaal over anemonen. Wel prettig dat mijn vermoeden hiermee bevestigd is. Het is alleen de vraag of de Franse toeristen zo blij waren met de extra stop.
In de bossen miegelt het van de kleine vogeltjes: klein met een rode sjaal en een grijs gestreepte kop me kuif en de grootte van een mus ( ruffous collared sparrow), een soort goudhaantje met oranje streep op de kop (thorn tailed rayadito Capharastura Spinicauda). We zien ook parkieten (Cachaña) die in een groep rond ons pad foerageren. Als de groep verder is gevlogen, komt er nog één achterblijver vlak over ons hoofd scheren. Snel naar zijn vrienden. We bukken in een reflex. We zien een heel klein uiltje ( Austral pymmy owl) op een tak zitten dutten en ons door zijn kop 180° te draaien in de gaten houdt.
Met alle bloemetjes en foto-stops onderweg doen we 4,5 uur over 8 km. Geen record tijd dus. Of juist wel, net hoe je het bekijkt.
We moeten om 17 uur de bus het park uit nemen om op tijd terug te zijn in het hotel voor de briefing over onze cruise. We gaan eerst wat eten in het restaurant bij het visitor center en hebben daarna te weinig tijd voor een lange wandeling. We moeten kiezen tussen een kleine wandeling of koffie met taart. We kiezen (heel braaf) voor de wandeling. We lopen een stukje langs de stoffige weg en vervolgens mooi langs het water. Daar zien we een ganzenpaar met vier jongen in het hoge gras ( Cauquen Comun / Upland goose).
Het is vandaag prachtig weer. We zijn met blauwe lucht op pad gegaan de in de loop van de ochtend werd het wat meer bewolkt. Maar we hebben tot onze grote verrassing weer veel in ons t-shirt gelopen. De sjaal en jas zijn onaangeroerd in de tas gebleven. Het is eerder een dag voor een zonnebril en zonnebrand.
We stappen rond 17 uur op de bus bij het visitor center en rijden het NP uit terug naar Ushaia. We hebben nog tijd voor een drankje en empanada in de hotelbar. Lekker even zitten. We hebben weer erg vermoeide voeten en stramme kuiten. Meestal ben ik van de stijve ledematen, maar ook Wouter moet zichzelf omhoog krikken en even op gang komen als hij een tijdje heeft gezeten.
Bij de briefing zijn verrassend weinig mensen. Dat is deels te verklaren omdat ongeveer vijftig passagiers morgen pas aankomen in Ushuaia. Door een staking onder transportpersoneel waren een groot deel van de vluchten van vandaag gecanceld. Zij arriveren een dag later dan gepland. Het is dus niet voor niets dat je verplicht bent een avond/nacht voor vertrek van de boot al in een hotel in Ushuaia te zijn. Dat geeft de broodnodige speling. Onze medepassagiers (voor zover ze bij de briefing zijn) zijn veelal 60+ en Amerikaans. Hopelijk wordt dat nog aangevuld met wat “jongeren” en fittere types (want wij zijn met onze 50 en 47 jaar natuurlijk bijzonder fit en jeugdig J).
Onze boot blijkt morgenochtend pas aan te meren aan de kade van Ushuaia. Wij hebben alle boten aan de kade al goed bekeken en ons steeds afgevraagd “Is dit onze boot?”. Waarna de boot meestal wegvoer. Ach ja, het houd je van de straat: kijken en speculeren. Noem het voorpret. Ik ben ook al sinds we op Schiphol in het vliegtuig zijn gestapt mensen aan het kijken, me afvragend of zij ook op weg zijn naar Ushuaia en of we misschien met hen op de boot zouden komen te zitten. Iedereen die er ‘bootwaardig’ uit zag, bleek een andere reisbestemming te hebben. Ook nu hier in Ushuaia zit ik mensen te kijken, bij het ontbijt, tijdens een wandeling, in een restaurant; zouden zij ook ….? Noem het voorpret.
Nu eerst douchen en dan op naar een restaurant voor de Argentijnse steak. Yeah!
Dinsdag 20 december
Vandaag is het eindelijk zo ver. Na jaren erover gepraat te hebben: “Als Wouter 50 wordt gaan we naar Antarctica”. Vandaag gaan we aan boord van de Ocean Diamond. Onze tas staat conform de instructies om half 10 klaar in de hotellobby om aan boord te worden gebracht. Deze gaan we (hopelijk) terugvinden in onze hut (nr 618) als ook wij aan boord mogen.
De zon schijnt weer en na het ontbijt lopen we nog een rondje door Ushuaia. De boot ligt nu echt in de haven, dus we zetten onszelf op de foto met de Ocean Diamond op de achtergrond. Rond 12 uur betrekt het en begint het te regenen. Het blijft regenen tot de avond. We wandelen, winkelen (ansichtkaarten voor het thuisfront en koordjes voor onze zonnebrillen) en lunchen. En we proberen postzegels te kopen. Dat valt nog niet mee. Bij het postkantoor staan enorme rijen. Wij worden verwezen naar een loket met een korte wachtrij. De lokettist verwijst ons vervolgens door naar een museum, want het postkantoor verkoopt geen internationale postzegels. Verrassend maar waar. Als we bij het museum komen, is de siësta begonnen. De museumwinkel is weer open na 16 uur. Maar dan moeten wij ons melden om aan boord te gaan. Teleurgesteld druipen we af. Nu hebben we kaarten voor het thuisfront, beschreven met een pakkende tekst, maar geen postzegels. Gelukkig geef ik vandaag niet te snel op en vraag ik toch nog even bij de hotelreceptie. Gelukkig verkopen zij wel internationale postzegels. Yeah!, kunnen we de kaarten toch nog posten en komen ze hopelijk aan voor wij weer thuis zijn. (nb: dat bleek niet het geval te zijn. De kaarten hebben er 3 maanden over gedaan.)
Om half 4 melden we ons op de parkeerplaats bij de kade. Daar gaan we in een bus en rijden naar de boot. Van dichtbij is de boot echt huge! We melden ons, geven ons paspoort af, krijgen de nodige keycard en badges en gaan dan op zoek naar cabin nr 618: ons thuis voor de komende weken. Onze tassen staan er al. De stuart die onze kamer zal onderhouden komt zich voorstellen: Elmer. We pakken onze tassen uit. Alles gaat netjes in laatjes en achter richeltjes, veilig weggepakt voor het geval we in een ruige zee belanden. Om 17 uur is er een welkom cocktail met hapjes en aansluitend een presentatie over de boot en andere algemene informatie. Tussendoor worden de verschillende dekken opgeroepen om jassen te komen passen en ophalen in de lounge. Rond 18.15 uur staan we aan dek als de trossen los gaan en we weg varen uit Ushuaia.
Het regent helaas nog, maar het water is vlak. We kunnen aan beide kanten van de boot land zien. Jammer van de regen, het is een mooi stuk om door te varen. Het diner is om 20 uur. Om 21 uur staan we weer buiten om de omgeving te bekijken en zien we de loods van boord gaan. Het is nog licht. We hebben het er allemaal maar druk mee.