Zondag 1 januari

[S 61.05.8 / W 054.52.2, 2°C, zonsopkomst 3.11 uur, zonsondergang 22.28 uur]

Op Nieuwjaarsdag wekt Shane ons voor een bijzondere 1 januari. Mijn meest bijzondere tot nu toe.

Na het ontbijt gaan we rond 9 uur de zodiacs in voor een cruise bij Point Wild op Elephant Island. Cape Wild is verre van wild. De crew heeft in deze contreien nog nooit zulk rustig water gezien. Nadat de Endurance met kapitein Shackleton (1914) was gezonken, hebben 22 bemanningsleden vier maanden overleefd op Point Wild, beschut door twee omgekeerde sloepen en zich voedend met pinguïns en zeehonden. Shackleton en twee companen zijn al eerder vertrokken om hulp te zoeken. Die vinden ze na veel ontberingen, waaronder een orkaan, op South Georgia. Na vier maanden worden de 22 mannen gered. Ze hebben het allemaal overleefd. Ongelooflijk!
Wij zijn er onder betere omstandigheden. Lekker zonnetje, recent gevoed door een overvloedig ontbijtbuffet en genietend van het moois om ons heen. Voor de kapitein die ze redt is een monument/buste opgericht op het kleine eilandje waar de mannen al die tijd hebben overleefd. Het eilandje is echt belachelijk klein. Onvoorstelbaar dat je het hier vier maanden met z’n 22-en uithoudt. Na de zodiac cruise verlaten we Point Wild en varen we rond Elephant Island.

Na de lunch hebben we weer een uitje. Wij zitten in de groep die eerst een zodiac cruise maakt (1,5 uur) en dan aan land gaat (1,5 uur). We gaan een heel speciaal gebied verkennen. Hier is nog nooit een cruiseboot aan land gegaan. Alleen onderzoekers zijn er geweest: Chinstrap camp. De zodiac cruise is al onovertroffen: Vladimir stuurt ons door smalle doorgangen in de rotsen, kinbandpinguïns waar je ook kijkt, een zeeluipaard (leopard seal) op het strand en een waanzinnige achtergrond met een gletsjer en ijsbergen in het water en een zonnetje. En door de vlakke zee trekken groepen pinguïns springend in/uit het water. Wat een pret!

Het strandje waar we aan land gaan is niet groot. Er ligt een walvisskelet, Weddell robben (Weddell seal), zeeolifanten ( elefant seals), ezelspinguïns (gentoo) en heel veel kinbandpinguïns (chinstrap). Heel veel en heel actief. Ik geniet me een rotje. Het is heerlijk om rustig op een steen te zitten en te kijken wat er aan je voorbij trekt. Soms irritant luidruchtige mede-passagiers (waarom zing je een liedje als je het geluid van de pinguïns kunt horen?). En soms pinguïns up close and personal. Wow!

Het is te snel weer tijd om in de zodiac te stappen om terug naar de boot te gaan. De laatste zodiac. We hebben het zo lang mogelijk proberen te rekken.

De recap is zoals gebruikelijk weer informatief en grappig. Dat is toch altijd weer een opgewekt einde van de dag. En nu extra, want Shane en de expeditie crew zijn bijzonder trots en enthousiast dat we hebben kunnen landen op Chinstrap Beach. Ook voor hun een geweldige ervaring. Shane wist wel van het bestaan van deze plek af, maar wist niet precies waar het was en was er dus zelf ook nog nooit geweest. Hij is opgetogen tijdens recap. Een onderzoeker, Thom Hart, heeft hem pas vanochtend de coördinaten doorgegeven. Dus toen wist hij pas dat dit uitje ging lukken. En wij waren de lucky bastards die mee mochten genieten.

Maandag 2 januari

[S 63.18.6 / W 056.29.5, 3°C, zonsopkomst 2.54 uur, zonsondergang 22.59 uur]

Vannacht is de boot verder gevaren. Net na het ontbijt komen we aan bij Kinnes Cove. Het laatste stuk varen is stunning. Enorme ijsbergen: in gekke vormen maar ook rechte blokken (denk vorm en grootte van het oude distributiecentrum van de V&D bij Houten). De kleur blauw overheerst. IJs. Lucht. Overweldigend.

We maken een zodiac cruise bij Kinnes Cove en varen tussen kleinere ijsbergen door. Het is bizar om in dit landschap rond te varen. Blauw ijs. Gekke vormen. Ingehaald worden door zwemmende en uit het water opspringende pinguïns. Pinguïns zittend op het ijs, er af of juist er op springend. Een kolonie pinguïns op een rots. Je weet gewoon niet waar je kijken moet. We zien veel Adelie pinguïns (check: nr 7, de adélie pinguïn is de 7^e soort die we tijdens deze vakantie zien). Ook zijn er ezelspinguïns, weddell rob, zuidpoolkip (snowy sheathbill), kelpmeeuw (kelp gull) en grote jager (skua). Jens (een Zweed) is onze zodiac bestuurder. Hij zet ons mooi voor alle punten waar wat te zien is. Naast expedities begeleiden in Antarctica, bestuurt hij ook zodiacs voor professionele filmers en fotografen op de Noord- en Zuidpool. Interessant werk, bijna net zo leuk als pinguïnoloog of pinguïnologist.

Het is koud vanochtend. De zon schijnt bedrieglijk, de poolwind overheerst. Toch zijn we weer eerder bij ons moederschip terug dan ons lief is. Wat een fantastische trip.

Als iedereen, alle zodiacs en alle kano’s weer aan boord zijn, wordt het anker gelicht en varen we door de Antarctic Sound naar Brown Bluff. Daar gaan we voet aan land zetten en niet zomaar: voet op het vaste land van Antarctica.

Maar eerst varen we door de Antarctic Sound. Deze waterweg is bekend om de vele grote ijsbergen die er ronddrijven. IJs dat loskomt van het vaste land en bevroren zeeijs uit de Weddell zee wordt door de stroming hier naartoe gedreven. We staan dus weer veel buiten alles in ons op te nemen. En te proberen dit natuurgeweld vast te leggen in een foto. Kansloos.

Na de lunch hebben we weer een uitje. De boot heeft dan inmiddels Brown Bluff bereikt. De route daar naartoe was overigens mooi (veel ijsschotsens en ijsblokken in het water) en spannend (heel veel ijsschotsen en heel veel ijsblokken in het water; kunnen we daar wel tussendoor met de boot?).

Brown Bluff heet zo vanwege de bruine rotsen die de baai domineren. Dit is oud lavagesteente en rotsen die door een vulkaanuitbarsting lang geleden omhoog zijn geduwd. Dit is het vaste land van Antarctica en ik ga hier mijn voetafdruk op achterlaten. Mijn 7^e continent, na Europa, Noord-Amerika, Australië, Afrika, Zuid-Amerika, Azië!
We beginnen met een zodiac cruise onder leiding van Laurie. Ze probeert de stemming er in te houden. Dat valt niet mee, want het is de koudste en natste cruise tot nu toe. Er zijn veel lage golfjes die de boot in klappen. Ik zit voorop. Dat leek een mooie plek, want daar heb je het mooiste uitzicht. Maar dat blijkt ook de natste plek te zijn. Het ijs en de omgeving zijn minder indrukwekkend dan vanochtend. Het is hier natuurlijk ook prachtig, maar we zijn denk ik inmiddels te veel verwend.

Na de zodiac cruise gaan we aan land. Daar staat Lauritz (de Zwitserse geoloog) klaar om ons alles over de stenen en het ontstaan van de rotsen te vertellen. Er liggen prachtige gekleurde rotsblokken op het strand. Helaas gaat de inhoud van zijn praatje deels aan me voorbij als ik op één van die rotsblokken een meeuw met twee jongen ontdek. Verder zijn er op het strand ezelspinguïns en adeliepinguïns te zien. En na even klauteren de berg op (dat moet in kleine groepjes om zo min mogelijk te verstoren) zien we broedende sneeuwstormvogels (snow petrel) onder een rotsblok. De adeliepinguïns zijn mooie beestjes. Kleiner dan de andere pinguïns en met een verfijnd en pienter uiterlijk. Helaas heeft deze soort last van de opwarming van het water. Daardoor komen er namelijk meer ezelspinguïns naar zuidelijker gebieden en zij verdringen nu de adeliepinguïns van hun broedgebieden. Na 1,5 uur aan land gaan we (weer in de laatste zodiac) terug naar de grote boot.
Nu zijn we op alle zeven continenten van de wereld geweest!

Het lijkt minder weer te worden. De wind trekt aan, de boot gaat sterker heen en weer en er vallen sneeuwbuien. Tijd voor een anti-zeeziekte pilletje. Ik slaap dus weer als een roos.

Dinsdag 3 januari

[S 63.54.3 / W 060.46.8, 4°C, zonsopkomst 2.56 uur, zonsondergang 23.15 uur]

Onze dag start goed. Als we bij het ontbijt vandaan lopen, zien we door een openstaande deur een bultrug (walvis) voor bij komen. Eerst een spuit en kort daarna een staart ‘fluking’. Heel dichtbij de boot. Ik zou haast zeggen dat hij per ongeluk tegen de boot is aangezwommen.

Als ik op het dek sta te wachten tot we de zodiac in mogen, zie ik nog drie keer een bultrug en zijn staart uit het water. En de dag moet nog beginnen!

Tijdens de zodiac cruise zien we nog meer bultruggen een duik maken waarbij de staart uit het water omhoog komt. De tocht draait voornamelijk om het spotten van de walvissen en de spanning rond de vraag waar hij de volgende keer uit het water gaat komen. De bultrug lijkt een wat willekeuriger route te nemen dan de vinvis. Die was altijd op doortocht en zwom in een rechte lijn. Daarmee was het makkelijker te voorspellen waar hij het water uit zou komen.

Aansluitend aan de zodiac cruise gaan we aan land op een klein eiland: d’ Hainaut Island. Op dit eiland staat een klein hutje. Het is Argentijns grondgebied. Verder wordt het eiland bevolkt door ezelspinguïns, drie zeeolifanten en heel veel walvisbotten. Er ligt een dik pak sneeuw. Daarin is een pinguïn highway uitgesleten. Het pad ligt zo diep dat de pinguïns alleen nog met de kop boven de sneeuw uitkomen. Een grappig schouwspel.

Als we terug aan boord komen staat het barteam klaar met warme chocolademelk. Lekker warm als je vernikkeld bent buiten in de zodiac en de sneeuw. Maar het is zonnig, windstil en warm. Misschien hadden ze beter koude biertjes uit kunnen delen.

Voor we uit de baai wegvaren gaan we nog even op het bovenste dek kijken. Daar is het zo warm dat de jas én de trui al snel uit zijn. Het lijkt wel een zon- en zomervakantie!

Na de lunch staat een zodiac cruise op het programma. We zijn inmiddels verder gevaren naar Hughes Bay, daar ligt de Cierva Cove vol met ijs. Grote en kleine stukken. Alles lijkt hier blauw: de blauw/witte Argentijnse vlak wappert op de onderzoeksbasis Primavera, blauwe lucht en blauw ijs. Fel licht. Zonder zonnebril zou je je ogen hier nauwelijks open kunnen houden. We zitten weer bij Jens in de boot. Hij stuurt ons langs grote ijssculpturen. We varen door een dichte ijsmassa. De losse ijsbrokken worden door de boot opzij geduwd en na ons sluit de ijszee zich weer. Het ziet er bijzonder uit. Een zodiac die op ons af komt varen lijkt op een boot in een toneelstuk, waarbij de boot op de bühne in een zee van witte watten drijft, met blij kijkende mensen erin gehuld in knalgele jassen. De boot ligt heel stil in het ijs en lijkt te zweven. Ik weet niet wat het is; ik word er stil van. Dit in tegenstelling tot de Engelse dame die naast me zit. Ik schat haar rond de 70 en ze zit te kirren van plezier. Ze zoekt naar woorden om uit te drukken wat we zien, maar dat valt niet mee. Ik geniet me een rotje.

Terug op de boot wacht er nog een uitdaging voor de echte poolreiziger: the polar plunge. Je kunt van een plateau aan de zijkant van de boot, gehuld in een tuigje en gezekerd door een touw, in het Antarctische water springen. Een soort nieuwsjaarduik. Ik dacht steeds: “Op het moment suprème besluit ik vast om het te doen. Nu kan het. Once in a life time. Et cetera.” Maar dat gevoel komt niet. Het lijkt me alleen maar heel erg koud en ik heb absoluut geen aanvechting om de sprong in het koude water te maken. Veel anderen wel. De sprongen gaan met veel gilletjes gepaard en de meesten weten niet hoe snel ze weer bij het trapje omhoog het water uit moeten klimmen.

Aan het volgende programma-onderdeel doen we wel mee: de Antarctische BBQ. Gelukkig schijnt de zon (in tegenstelling tot South Georgia). Koud is het wel. De setting is prachtig. De boot ligt nog in Hughes Bay, tussen de ijsbergen.

Het optreden van Scotty Mac (crewlid en zanger) laten we aan ons voorbij gaan. We zijn moe gestreden van alle indrukken van vandaag.

Net als we ons bed induiken komt het bericht dat er walvissen vlakbij de boot zijn gezien. Ik ben moe en geloof het wel. Wouter gaat echter meteen zijn bed weer uit, kleedt zich aan en gaat met de camera snel naar het voordek. Met de zeer laagstaande ondergaande zon (om bijna 12 uur ‘s nachts) is het licht prachtig om de spuitende walvissen te zien en fotograferen.