Dinsdag 6 juli - Cafayate, Quebrada de Cafayate, Cafayate

111 km gereden

Er is er één jarig, hoera, hoera...! Wouter viert zijn verjaardag met een kadootje van mij, een kadootje van Marcel en Roos, een heerlijk ontbijt met verschillende soorten vers fruit, vers sap en cakejes.

We gaan door alle festiviteiten niet zo vroeg op pad. Rond half 11 zitten we in de auto. We maken vandaag een autorit door de Quebrada de Cafayate (R68 richting Salta). We zitten nog hevig in dubio of we de hele dag door de kloof gaan toeren of dat we ons programma zo in moeten delen dat we rond half 4 in Cafayate terug zijn zodat we de halve finale kunnen zien ergens in een café (WK voetbal: Nederland vs Uruguay). Maar bij de eerste mooie rode rotsen zijn we om. Het is hier zo prachtig dat we het voetbal laten voor wat het is. We hopen vanavond een herhaling op tv te kunnen zien en gaan lekker de hele dag genieten van de mooie gekleurde rotsen.

Onze eerste stop (langs de R68) is niet zo rotsachtig. Deze is vooral zanderig. We zijn op de duinen van Cafayate en er woedt een ware zandstorm. De Nederlandse natuurbeheerders zijn trots op onze stuifgebieden en doen er alles aan om het te laten stuiven. Hier laten ze het gewoon heel hard waaien en niet regenen; dan gaat het stuiven vanzelf. Praten zonder zand in je mond te krijgen is uitgesloten en even rustig een foto maken is ook kansloos. Maar spectaculair is het wel.

Bij km-paaltje 18-20 wanen we ons in de USA. De rode rotsen lijken op een mini Bryce Canyon. De kleuren worden steeds fraaier; rood, wit, bruin, geel, groen. In de rotsen zijn in mooie lagen en lijnen uitgesleten. Er zijn gelukkig voldoende plaatsen om even van de weg af te gaan en te parkeren. Dat doen we namelijk veelvuldig.

Het is al half 2 als we bij het ‘amfiteatro’ komen (km-paaltje 49). De grote attractie van het amfitheater is de vorm van de rotsen. In dit gigantische natuurlijk gevormde theater zitten twee mannen te zingen, gitaar en panfluit te spelen. De muziek weerklinkt en wordt versterkt door de rotsen. Hier kopen we bij een ietwat vaag stalletje brood met kaas en salami. De kaas is gekruid met pepers en is gemaakt van geitenmelk. Ook de salami is gemaakt van geit (?? Heb ik dat wel goed verstaan ??). Het is een onooglijk stalletje en we kopen er iets omdat we honger hebben en zelf niets hebben meegenomen, behalve water. Maar het smaakt verrassend goed.

Even verderop is de ‘Gigante del Diablo’ (de duivelskeel). Ook dit is een enorme ruimte die door weer en wind is uitgesleten tot een soort ronde kloof. Wouter klimt erin en loopt naar het einde van de kloof. De klim om erin te komen is voor mij met mijn hoogtevrees een iets te grote uitdaging. In de kloof spreekt Wouter nog een Argentijn uit Cordoba. Deze man is blij verrast dat Argentinië zo mooi is. Hij is hier nog nooit geweest en is opgetogen dat de natuur hier zo prachtig is. Ze hebben het natuurlijk ook nog even over de voetbalwedstrijd die wij nu missen. Hoeveel zou het staan? Volgens de Argentijn was Maradonna wel een goede speler, maar geen goede coach. Argentinië zou verloren hebben omdat ze wel veel ster-spelers hebben, maar geen ‘team’. Robben vond’ie natuurlijk ook heel goed en van Sneijder had hij nog nooit gehoord.

Rond 4 uur nemen we de R68 weer terug naar Cafayate en met de vele stops die we onderweg nog maken (nu om de rotsen met nóg mooier licht te fotograferen) zijn we rond half 7 terug in ons ‘wine resort’.

We hebben ons de hele dag al verheugd op de douche; in ieder geval vanaf de zandstorm. Er zit overal zand. Na een verkwikkende douche lonkt het diner. We zijn weer de enige gasten in het restaurant. Er is nog één ander gezin die hier overnacht, maar zij gaan elders eten. Dom! Want het eten is hier heel lekker! De wijnkaart is gevuld met wijnen van landgoederen in de omgeving. Er staan verschillende soorten gerechten op de kaart waar deze wijn ook in is verwerkt. En ze hebben een eigen groentetuin, waar de verse groente vandaan komt. Het toetje tot slot (brownie met witte chocoladesaus en een bolletje ijs) kan er eigenlijk niet meer in, maar is te lekker om te laten staan.

Na het eten vinden we tussen de ontelbare tv-zenders een zender die de halve finale voetbal herhaalt. We vallen er in bij 1-1, even later wordt het 2-1 en 3-1. Voor Nederland. Dan komt Uruguay nog terug tot 3-2 en wordt het zo spannend dat we samen zitten te joelen in de gemeenschappelijke zitkamer van het hotel. Gelukkig, WE winnen! Zondag is de finale. Helaas zitten we dan in de bus naar Chili en moeten we ook die wedstrijd missen.

We lezen de e-mailberichten via de internetaansluiting van het hotel. Er is een leuke felicitatiemail van pap en mam. Leuk om van zo ver weg een verjaardagsbericht te krijgen.

Woensdag 7 juli - Cafayate, San Carlos, Angastaco, Molinos, Cachi

173 km gereden

We doen rustig aan en genieten weer van het uitgebreide ontbijt. Op het buffet staan meerdere zelfgemaakte jammetjes die we natuurlijk allemaal moeten proeven. Terug in de kamer komen we erachter dat we een stevige reisdag voor de boeg hebben die ons veelal over onverharde wegen zal voeren. We gaan er dus maar snel vandoor. Het is rond half 11 als we het hotel verlaten. We rijden via San Carlos, Angastaco en Molinos naar Cachi. Het is een prachtige route. Vooral tijdens de eerste helft van de tocht vallen we van de ene verbazing in de andere. We rijden door verschillende kloven. Als we in de Quebrada de las Flechas zijn, komt er een Argentijn naast ons staan om te vertellen hoe de kloof heet en om te horen of wij het hier ook zo mooi vinden. Hij is met vrouw en kinderen op pad in een gewone personenauto. Wij zijn heel blij met onze 4WD. Dat rijdt op de gravelwegen toch een stuk prettiger. Deze Argentijnen zullen we vandaag vaker zien.

De dorpjes onderweg worden door de Lonely Planet lovend beschreven. Wij proberen in Angastaco een restaurant te vinden, maar belanden bij de benzinepomp waar we water, yoghurt en wat broodjes kopen. Het dorp blinkt uit in verlatenheid.

Ook Molinos is, op zijn zachtst gezegd, rustig. We lopen er een rondje, bewonderen de kerk en rijden dan weer door naar Cachi. De omgeving/natuur onderweg kan ons meer bekoren dan de plaatsjes. We staan om de haverklap stil om alles in ons op te nemen en foto’s te maken.

We arriveren rond half 6 in Cachi bij ons sfeervolle hotel “El Cortijo”. We douchen snel het stof van lijf en leden en wandelen dan het dorpje in. Het is hier fris nu de zon onder is. Op zich niet verwonderlijk, want we zitten op 2280 meter hoogte. We moeten ons wandeltempo ook wat aanpassen als we tegen een helling omhoog lopen. Je bent hier snel buiten adem. In het centrum bekijken we onder andere de kerk. Het dakgewelf in de kerk is gemaakt van cactushout, net als een aantal meubelstukken in de kerk. Je kunt hier in de winkeltjes ook veel souvenirs kopen die gemaakt zijn van cactushout.
Cachi heeft een leuk plein met heel veel ‘artisanas’ (souvenirwinkeltjes met zelfgemaakte spullen). Al wandelend komen we de Argentijn en zijn familie ook weer tegen. Hij zwaait enthousiast naar ons alsof we goede vrienden zijn. Later in restaurant “Oliver”, waar we op aanraden van de Lonely Planet een goed gevulde pizza verorberen, zien we de Argentijn weer. Hij komt even naar ons tafeltje om ons de tip te geven morgen naar “La Poma” te gaan. Het ligt ongeveer 50 km ten noorden van Cachi en hij vindt het er prachtig. In woord en gebaar is hij één grote lofuiting. We bedanken hem voor de tip en als hij weg wil lopen, raakt hij nog even Wouter’s oranje trui aan en zegt dat ‘naranja’ (oranje) zondag in de finale staat. Hij weet ook tegen wie; Spanje-Duitsland is vandaag gespeeld en het is 1-0 voor Spanje geworden. Zo tijdens een WK voetbal reizen door een land vol voetbalgekken is een aanrader. We hebben hierdoor veel aanspraak en zitten nooit om een gespreksonderwerp verlegen. Voetbal verbroedert en slecht taalbarrières. Want in dit soort gesprekken hebben we meestal al aan een paar woorden Spaans voldoende. De Argentijnen praten veel en wij herkennen net voldoende woorden om te begrijpen waar het over gaat.

In het hotel lezen we nog een kort stukje in de krant over ‘naranja’. Het Nederlands elftal wordt de ‘naranja mechanica’ genoemd. Dit klinkt als ‘geen mooi voetbal, maar wel doeltreffend’.

Donderdag 8 juli - Cachi, Payogasta, Parque Nacionales Los Cardones, Salta, Purmamarca

319 km gereden

Na een matige nacht op een smal en hard bed, wacht ons weer een lange rij-/reisdag. Het is koud buiten. Op het dekzeil van de auto heeft zich een laag ijs gevormd. Je zou haast trek krijgen in een hete kop maté. Dat Argentijnen erg gesteld zijn op een warm kopje maté onderweg, blijkt maar weer als we zitten te ontbijten. De Argentijnse families om ons heen geven thermosflessen af bij de keuken om ze vervolgens, met heet water gevuld, weer terug te krijgen. Eén thermosfles is niet voldoende. Een beetje familie gaat er minimaal met twee op stap.
Er zijn zelfs speciale tassen voor te koop. Gisteren in de souvenirwinkels heb ik tassen gezien die lijken op grote verrekijkertassen; harde platte kokers, omhuld met een mooi geweven of gebreide stof. Precies het formaat waar twee thermosflessen in passen. Handig!

Voor we Cachi verlaten, kopen we flessen water bij een ienie-mini supermarktje. Het duurt even voor we aan de beurt zijn, want de eigenaar moet eerst de laatste nieuwtjes doornemen met zijn vaste klanten. Wij rijden Cachi uit richting het noorden. We gaan via Payagasta richting Salta.

Zo komen we door ‘Parque Nacionales Los Cardones’. Dit is een uitgestrekt gebied (650 km²) met mooi gekleurde rotsen en heel veel cacti (cardones). Er groeien geen bomen, alleen geel kort gras, wat kleine struikjes en dus heel veel cacti. Als we genoeg hebben van alle prikkels rijden we verder.
Plots spot ik een paar guanaco’s boven op een berg. Dit zijn de eerste lama-achtigen die we zien deze vakantie! (En zeker niet de laatste). Mooie beesten en ze blijven mooi in het zicht staan, zodat we ze door de verrekijker goed kunnen bekijken.

We rijden verder en komen bij ‘Valle Encantado’. Deze vallei biedt prachtige uitzichten op gekleurde rotsen en verschillende aardlagen. Hier zien we twee condors over vliegen. Ze blijven lang boven ons cirkelen. Mooie beesten met een markante kop. Dit alles maakt dat we om de haverklap stil staan en we nauwelijks opschieten, terwijl we wel ver moeten rijden vandaag. Ons einddoel is Purmamarca. Toch kunnen we het niet laten om nog een keer te stoppen: er zit een kleine roofvogel (Amerikaanse torenvalk) op het bordje ‘Valle Encantado’. Hij blijft keurig zitten poseren voor ons en kijkt recht in de camera.

Tot halverwege het nationaal park is de weg geasfalteerd. Daarna wordt het helaas gravel. We moeten behoorlijke hoogteverschillen overbruggen en dat gecombineerd met een smalle gravelweg en veel tegenliggers, leidt er toe dat we niet opschieten. Gaan we Purmamarca wel halen voor het donker?

In Salta raken we enigszins de weg kwijt. We vermoeden dat we ergens een bordje (afslag) hebben gemist. Op ons gevoel slaan we linksaf en blijken dan toch weer op de goede weg uit te komen; de weg naar S.S. de Jujuy. Dit blijkt echter de kleine weg te zijn. We rijden via een smalle slingerende weg al zigzaggend omhoog tegen een bergrug op en weer omlaag. Bij een tegenligger moeten we beiden de berm in om elkaar te kunnen passeren. Er is ook een grote doorgaande weg van Salta naar Jujuy. Die hebben wij dus gemist.
Rond Jujuy komen we bij de Rio Grande die we beneden in het dal blijven volgen. Nu kunnen we weer wat vaart maken en we komen zowaar nog voor het donker (om half zeven) in Purmamarca aan. Ons hotel ‘La Comarca’ is gebouwd in Adobe-stijl en ligt mooi tussen de bergen. We hebben de hele dag slechts drie mueslirepen op en we vergaan van de honger. Het restaurant gaat om acht uur open en wij zijn één van de eerste gasten. We zijn niet eens de eerste; kennelijk zijn er meer mensen die honger hebben. We nemen nu eens een wijntje uit de streek rond Salta; een malbec. Het is een lekker wijntje.
Wij zijn echter zo moe dat we de fles maar half leeg krijgen. Maar, geen nood... Ze kennen hier de vacu-vin. Bij een andere tafel hebben we gezien dat van achter de bar een halve fles wijn met een dop van de vacu-vin vandaan kwam. Dat lijkt ons wel wat. Maar hoe zeg je dat? “Es possible de conservar la vino por manana?”. Het is ongetwijfeld enorm krom Spaans, maar de ober begrijpt me wel! Nu maar hopen dat we morgen duidelijk kunnen maken dat ze nog een halve fles wijn van ons hebben staan.