Vrijdag 2 juli en zaterdag 3 juli - Amsterdam, Parijs, Buenos Aires

Yo! We mogen weer op reis! Na een koude, natte en winderige meivakantie in eigen land, gaan we nu weer ‘iets’ verder weg. We gaan een maand naar noord-Argentinië, noord-Chili en Paaseiland.

We vliegen met Air-France van Schiphol (18.55 uur) via Parijs naar Buenos Aires in Argentinië. Ik ben vandaag jarig, maar we hebben met al het inpakken en vakantievoorbereidingen eigenlijk geen tijd om het te vieren. Wel is het vandaag mijn langste verjaardag ooit: + 5 uur. We reizen naar het westen met een tijdsverschil van 5 uur.

We zijn voor de gelegenheid gekleed in oranje shirts. Nederland speelt vanmiddag tegen Brazilië de ¼ finale op het WK voetbal. Doordat het inchecken niet zo snel gaat als we hoopten, missen we de eerste helft. De tweede helft kijken we, met vele andere oranje reizigers, op een groot scherm op Schiphol. De tijd vliegt voorbij. Voor we het weten is Nederland door naar de halve finale en is het tijd om het vliegtuig in te stappen.

Tijdens de overstap in Parijs op het vliegveld Charles de Gaulle zijn we verrast door de mooie architectuur van het gebouw. Na een kleine 13 uur vliegen (11.120 km), landen we vervolgens rond half 8 ’s ochtends (lokale tijd) in Buenos Aires.

We regelen een taxi bij een taxistalletje (110 pesos, vooraf betalen) om bij ons hotel in de stad te komen. Dit is ongeveer een half uur rijden. We hebben een kamer gereserveerd in “Mansion Dandy Royal” in de wijk San Telmo. Een wijk waarvan de inwoners beweren dat het de bakermat van de tango is. Ons hotel is prachtig: een oud pand, met muurschilderingen over de tango, geheel in stijl gedecoreerd. Onze kamer heeft zowel een bad/douche als een aparte jacuzzi. Op de onderste verdieping van het hotel is een tangoschool gevestigd.

Na een kort tukje om het ergste slaaptekort weg te werken, gaan we gewapend met plattegrond en toeristische tips van de receptionist de stad in. Argentinië speelt op dit moment de ¼ finale tegen Duitsland (WK voetbal). Aan het plein “Plaza Dorrego”, middenin San Telmo, gaan we in een café voetbal kijken. Er hangt een groot scherm en de zaal is gevuld met voetbalsupporters. We vinden nog net een plaatsje aan het laatste tafeltje. “Voetbal kijken” ziet er hier anders uit dan in Nederland. Er zijn maar een paar mensen gehuld in Argentijnse kleuren (lichtblauw, wit gestreept). Iedereen zit rustig aan een tafeltje. Er zijn ongeveer evenveel vrouwen als mannen. En men is vrij stil. In Nederland wordt veel meer commentaar gegeven; tegen smerige overtredingen van de tegenstander, tegen verkeerde beslissingen van de scheids, et cetera. We komen aan bij de start van de tweede helft. Het is 1-0 voor Duitsland. Argentinië valt flink aan en bij ‘bijna’ doelpunten zwelt het gejoel wel even aan. Maar als het vervolgens 2-0 en later zelfs 3-0 wordt, Dan wordt het heel stil. Vooraan kan een fanatieke supporter het niet meer aanzien. Hij zit meer het café in het rond te kijken, dan dat hij voetbal kijkt. De Argentijnen verliezen met 4-0, onterecht natuurlijk. Maar dat telt niet. Het verwachte feest in de stad blijft dus uit. We hebben de indruk dat elke inwoner van Buenos Aires thuis zijn verdriet zit te verwerken, want het blijft opvallend rustig in de stad. In de winkelstraten lopen wat mensen, maar niet veel en auto’s rijden er maar weinig.

Het is strak zonnig en rond de 21°C. Lekker weer om in de stad te lopen. Wij lopen er zomers gekleed bij maar de meeste Argentijnen hebben zich gewapend tegen het frisse winterweer en hebben truien en wollen jassen aan.

Als we bij het presidentieel paleis (in de volksmond “la casa rosada”) komen, blijken we er gratis met een rondleiding door te kunnen lopen. Van de toelichting door de in fraai uniform gestoken gids, begrijpen we niet veel helaas. Het is leuk om zelf op het balkon te staan van waar Evita Perron haar beroemde toespraak hield. We worden onder andere door de werkvertrekken van de president geleid. De meeste kamers hebben prachtig beschilderde plafonds en mooi gebrandschilderde ramen.

We lopen door een aantal winkelstraten in het centrum en via gerenoveerde kades weer terug naar Plaza Dorrego. Rond 5 uur hebben we geen puf meer om met een taxi naar La Récoleta te gaan om het graf van Evita Perron te zien. Ook de wijk “La Boca” (met huizen in felle kleuren) laten we voor wat het is. We eten een licht hapje op één van de terrassen op het plein en zijn blijf verrast als een danspaar de tango gaat dansen tussen de tafels. Lekker buiten zitten, lekker eten, lekker wijntje, tango muziek en twee keer een tango presentatie; het is helemaal goed hier. Op muurtjes rond het plein verzamelen zich groepjes Argentijnen die zelf eten en drinken hebben meegebracht. In de winkelstraten hebben we ons al verbaasd over de vele thermosflessen die te koop worden aangeboden. Nu snappen we waarom; om het water voor de maté in warm te houden. Op het plein zien we verschillende mensen in de weer met hun thermosflesje en drinken uit een beker met een rietje: maté.

We zijn rond 7 uur in het hotel terug. We proberen natuurlijk de jacuzzi uit (lekker voor de moeie voeten en benen) en gaan dan snel naar bed. Uitgeteld.

Zondag 4 juli - Buenos Aires, San Miguel de Tucaman, Taffi del Valle

145 km gereden

De wekker staat op 4.45 uur. Er komt om half 6 een taxi om ons naar het vliegveld te brengen en de portier heeft een klein ontbijtje voor ons gemaakt. We rijden door een donker Buenos Aires naar een ander vliegveld, dan waar we gisteren zijn aangekomen. Dit vliegveld is dichter bij het centrum van de stad en hier vertrekken de binnenlandse vluchten vandaan. We vliegen met LAN en vertrekken ongeveer op tijd. Op naar het noorden naar San Miguel de Tucaman (1 uur en 40 minuten vliegen).

Op het vliegveld in Tucaman is weer een taxistandplaats waar we een kaartje naar het centrum kopen. Onze taxichauffeur heeft er zichtbaar geen vertrouwen in dat er iemand op zondag in het stadskantoor van de autoverhuurder op ons zal zitten wachten. Hij vertelt nog voor de zekerheid dat er ook een Hertz-kantoor is op het vliegveld. Dat weten we maar daar hebben we onze auto niet gereserveerd omdat de autohuur daar veel duurder was. Hij informeert vervolgens voorzichtig waar we zullen overnachten. Dan kunnen we immers altijd nog morgen de auto ophalen, in plaats van vandaag. Maar wij overnachten in Taffi del Valle (hier een behoorlijk eind vandaan). “Ojee”, moet hij gedacht hebben: “Ze hebben de auto vandaag echt nodig”. Gelukkig loopt alles goed af. Er zit een mannetje bij Hertz op ons te wachten. Onze taxichauffeur is zichtbaar opgelucht als hij dit ziet. Er staat een enorme witte 4WD met open laadbak op ons te wachten.

Rond half 11 rijden we de stad al uit. We gaan via de R38 naar het zuiden en nemen dan de R307 richting Taffi del Valle. San Miguel de Tucaman ligt nog in een vlak gebied dat vol staat met suikerriet. Eenmaal op de R307 duiken we al snel de bergen in en wordt ons uitzicht in beslag genomen door een subtropische begroeiing. Er zitten veel mos en epifyten op de bomen en er vliegen papegaaien en parkieten in de buurt van de rivier.

We lunchen op een mooi plekje langs de rivier met cola en kleffe sandwiches die we bij een benzinestation hebben gekocht. We worden omringd door fel gekleurde vlinders. We stoppen onderweg nog een paar keer om van het uitzicht te genieten en arriveren rond 3 uur in Taffi. We hebben moeite om het hotel te vinden, maar met hulp van de plaatselijke jeugd lukt ook dat. Nadat we lekker op een terrasje in de zon hebben gezeten, gaan we op pad om het mooie avondlicht te bewonderen boven de bergen. Naast verschillende roofvogels zien we een onvervalste Zuid-Amerikaanse cowboy (gaucho) die te paard en met hulp van zijn vier honden de koeien weer bij elkaar drijft. De honden rennen op commando de bergen op en af en drijven zo de koeien die overal en nergens blijken te lopen, de goede kant op. Het is ons een raadsel hoe de gaucho weet waar in de wildernis hij zijn koeien moet zoeken. De bergen/heuvels zijn hier dan wel kaler, slechts met gras begroeid, maar door de kloven en hoogteverschillen is de omgeving bepaald niet overzichtelijk. En toch weten de gaucho en zijn honden steeds weer een koe op te sporen.

Terug in het hotel doet Wouter nog even een tukje om te voorkomen dat hij zo meteen boven zijn eerste Argentijnse steak in slaap gaat vallen.

Maandag 5 juli - Taffi del Valle, Quilmes, Cafayate

158km gereden

We verlaten Taffi en rijden via de archeologische attractie “Los Menhires” (even ten zuiden van Taffi) naar het noorden, naar Cafayate. Los Menhires stelt niet veel voor, stellen we van buiten het afgezette gebied vast. We besluiten er niet naar binnen te gaan. We rijden verder naar “Quilmes”. Onderweg maken we vele korte stops om van de uitzichten te genieten, een souvenir te kopen op het hoogste punt van de dag (ruim 3000 meter hoogte) en foto’s te maken van onder andere “los cardones”. Dit zijn enorme wild west cactussen.

We komen pas rond half 2 in Quilmes aan. Daar kopen we eerst ‘tortilla con queso’ bij een stalletje en gaan dan de ruïnes bekijken (10 pesos p.p.). Quilmes was ooit een nederzetting (stad?) waar de Quilmes-indianen leefden, rond 1600. Zij vochten tegen de overheersing van de Spanjaarden en hebben uiteindelijk het onderspit gedolven en hun stad is verlaten en vergaan.

Het is inmiddels behoorlijk heet geworden. De dag startte wat zwoel met wolken en nu is het bijna onbewolkt en heet (ongeveer 30°C). Het is raar om te zien dat de mensen het hier koud vinden. Ze lopen met mutsen, wanten en dikke truien aan. Terwijl wij in een bloesje en korte broek lopen en het dan nog warm hebben. Hun persoonlijke thermostaat is duidelijk anders afgesteld dan die van ons.

Later op de middag wordt het zwembad bij het hotel (hotel Vinas de Cafayate) zelfs ons te fris. Enthousiast en gestoken in nieuwe badkleding willen we lekker even afkoelen in het zwembad. Het water is zo koud dat het zeer doet aan je voeten. Meer dan enkeldiep zijn we dan ook niet geweest.

Het hotel is een oude wijnboerderij met binnenplaats. Elke kamer heeft een veranda met luie stoelen en uitzicht op de wijnranken. En er is dus een zwembad bij. Een koud zwembad. We zitten nog even lekker een uurtje op ligbedden in het zonnetje.

Het is ons al opgevallen we nog geen andere gasten hebben gezien in het hotel. ’s Avonds bij het diner blijken wij de enige gasten te zijn. Het eten is heerlijk. Het is alleen wel jammer dat het zo rustig is. Bij het eten kiezen we met zorg een ‘Torrentes’ wijn, gemaakt op een nabijgelegen wijnlandgoed “JP Moulnier”. Het is een stevige frisse witte wijn met een aparte (erg lekkere!) smaak. Een fles is goedkoper dan twee glazen. We gaan dus voor de hele fles. Als we op onze knieën terug naar de kamer moeten kruipen is er toch niemand die ons ziet.