Zondag 24 oktober
De wekker staat weer op half 8 zodat we vroeg op pad kunnen. Het is marktdag in Teror. Dat ligt aan de andere kant van het eiland, in het noorden. We zijn er mooi op tijd en vinden nog een parkeerplaatsje aan de rand van het oude centrum, op een bewaakt en betaald veldje. Volgens de hostess in ons appartementencomplex is het een echte authentieke markt waar de Spanjaarden zelf ook heen gaan. Er worden spullen en etenswaren uit de streek verkocht. Deze beschrijving heeft bij ons andere verwachtingen gewekt dan wat het blijkt te zijn. In onze ogen is het een echte toeristenmarkt. Maar de huizen met de houten balkons in de hoofdstraat zijn mooi, de kerk ook. We drinken koffie op een terras naast de kerk en eten churro’s; een Spaanse specialiteit. Niet persé voor herhaling vatbaar. Het is fris op het terras en het spettert. Als we Teror uitrijden snappen we waarom de tip was hier vroeg heen te gaan. Er staat een file door het hele dorp heen, allemaal staan ze te wachten op een parkeerplaatsje.
We verlaten Teror en rijden terug naar de oostkust, naar La Garita. De zon schijnt inmiddels weer uitbundig. Bij La Garita is een fotospot waar Wouter graag met zonsopkomst wil fotograferen. We gaan er alvast een kijkje nemen. Het is een blow hole ofwel spuitgat in de rotsen, waar de zee door naar boven spuit als er een hoge golf aan land komt. We klauteren over de lavastenen om een blik van dichtbij te kunnen nemen. We zijn er op het juiste moment. De zee staat precies hoog en laag genoeg om het water door het gat te kunnen blazen. Dat komt vrij nauw schijnt het.
We eten op een verrassende plek bij Playa Melenara, pal aan de vissershaven. Het terras kijkt uit op de boten. Het restaurant is volledig volgeboekt. Als we beloven binnen een uur klaar te zijn, is er binnen nog een tafeltje voor ons. Dat beloven we en we eten in, voor ons, razend tempo heerlijke vis.
Onze volgende stop is Agüimes. Dit ligt iets naar het zuiden en een stukje het binnenland in. De huizen in het centrum van Agüimes doen Mexicaans aan: de kleuren, het stucwerk en de ruwe stenen die nog in het stucwerk te zien zijn. Kleurig en robuust. Het is leuk om hier door de straatjes te lopen.
Toen we op het vliegveld van Gran Canaria aankwamen een paar dagen geleden heb ik een poster gezien van Baranco de las Vacas. Dit blijkt een ware Instagram hotspot te zijn. Het is een door water uitgesleten kloof die lijkt op Antelope Canyon in Arizona. Google Maps stuurt ons naar de verkeerde plek (GC551). Daar staat wel een provisorisch bordje met Baranco de las Vacas, maar met verf geschreven tekst op de rotsen verwijst ons naar de GC500 (van Agüimes naar Santa Lucia). Als we auto’s scheef in de berm geparkeerd zien staan en wandelaars zien lopen op een gekke plek, weten we dat we op de juiste plek zijn aangekomen. We klimmen over een vangrail, gaan een steile korte helling af de kloof in, onder de brug door en komen dan waar we willen zijn. De kloof van de koeien. Gelukkig geen koe te bekennen. Wel mooi uitgesleten roodgekleurde rotsen en veel selfies makende toeristen. Het is niet eenvoudig om een mensloze foto te maken hier. Maar ook dat lukt uiteindelijk. Mooie plek.
Het is inmiddels fris geworden. Tijd om naar ‘huis’ te gaan. Het avondeten slaan we weer over. Daar hebben we na de, voor ons doen uitgebreide lunch, geen behoefte aan.
De aswas
Wouter heeft afgelopen maanden nog fanatiek elke dag een les Spaans gedaan met Duolingo. Ik kon mezelf hier na onze door corona gecancelde vakanties naar oost Andalusië (voorjaar 2021), noord Spanje (zomer 2021), Las Palmas (zomer 2021) niet meer voor motiveren. Ik neem me voor dit keer 1,5 pas achter Wouter te gaan lopen, zodat hij het woord moet doen met de lokale bevolking. Om te voorkomen dat ik in hakkelend, onnavolgbaar Spaans mijn best ga doen om mezelf verstaanbaar te maken. Misschien is Spaans spreken hier niet eens zo hard nodig. Tot nu toe praten de meeste Canariërs (?) Engels. En in ons huisje is de informatiebrochure zelfs deels in het Nederlands: “Het aswassen is niet geïncludeerd in het poetsen”. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Ah gut. Als de Spanjaarden mijn gestuntel in het Spaans net zo aandoenlijk vinden, wordt het vast een gezellige vakantie.
Maandag 25 oktober
We hebben de wekker weer gezet. Om 9.05 uur zouden we door een bus worden opgehaald. We wachten tot 9.30 uur en hebben dan al veel bussen voorbij zien rijden. Voorbij. Net als we denken dat het niet meer goed komt, komt onze bus. Deze brengt ons, met een slingerroute langs diverse hotels en appartementencomplexen, naar Puerto Rico en daar stappen we op de boot. Wij denken een dolfijnencruise te gaan maken, maar we hebben kennelijk onvoldoende doorgevraagd bij de hostess bij wie we deze trip hebben geboekt. De catamaran is vol geladen met zon aanbiddende toeristen. Ik baalde vanochtend nog dat we geen verrekijker mee hadden genomen in de koffer. Een verrekijker hebben we achteraf gezien niet nodig. De nadruk ligt op relaxen en vertier. Het eten en drinken is gratis. Je kunt een tochtje maken op een banaan achter een boot. Je kunt (tegen bijbetaling) jetskiën en parasailen boven zee. Dolfijnen zien we niet en we hebben niet het idee dat er iemand, behalve ons, naar heeft uitgekeken. Kortom: het is een hele andere dag dan we hadden verwacht maar we zitten wel lekker met onze neus in de wind op het water en we hebben een hoop om te bekijken om ons heen.
Rond 15.15 uur zijn we weer aan wal en om 16.00 uur terug bij ons appartement. We gaan nog even zwemmen in het zwembad tot het licht begint te regenen om 17 uur. Voor het avondeten halen we een broodje bij de Subway.
