Zondag 6 juli – Happy birthday to you
van Zeist naar Phoenix
We zijn zo druk met ‘op vakantie gaan’ dat we bijna vergeten dat Wouter jarig is vandaag. Ik denk er pas weer aan als ik iets in de rugzak doe en het kadootje zie dat ik daar gisteren in heb gestopt. Wouter was het gelukkig zelf ook vergeten. Anders was het wel een beetje sneu: ligt hij op een verjaardagskus te wachten in bed, voor we opstaan, en heb ik zoiets van ‘chop chop we moeten eruit!’. Roos is gelukkig wel wakker en alert. Zij drukt me een kadootje voor Wouter in de handen zodat ik dat later als verrassing aan hem kan geven.
Afgezien van de verjaardag verloopt deze vertrekdag als alle eerdere vertrekdagen. Marcel en Roos brengen ons naar Schiphol. In afwachting van het vertrek van het vliegtuig genieten wij van een cappuccino en een chocomuffin. Wouter is blij verrast met zijn kadootjes.
Bij de tussenstop in Londen genieten we van een verjaardagslunch. Dan vliegen we door naar Phoenix. Daar kunnen we door een shuttle-bus van het Best Western hotel worden opgehaald. We moeten ze alleen eerst even bellen om te zeggen dat we er zijn. Dat lukt bij een informatiepunt, met een behulpzame bejaarde dame achter de balie. Als we buiten komen valt de hitte als een vochtige kleffe deken om ons heen. Zo warm is het dus hier. We staan acuut enorm te zweten.
We zijn om 17 uur in Phoenix geland en om 19 uur zijn we al in het hotel. De reis is ons reuze meegevallen. Nu is het de hoogste tijd om te gaan slapen. Op de klok in Phoenix is het 20.155 uur als we het licht uit doen. Ons gevoel loopt daar 9 uur op vooruit. We vallen om van de slaap.
Maandag 7 juli – Welcome to America!
van Phoenix naar Prescott (Watson Lake / Granite dells)
Vanaf 4 uur lig ik te draaien. Rond half 5 kijk ik Wouter recht in de ogen, open ogen. Hij is ook wakker. We weten het te rekken tot half 6. Dan doen we het licht aan. Ondanks de korte nacht zijn we klaarwakker. We kunnen vanaf 6 uur ontbijten. We zijn als eerste klanten in het restaurant. Na het ontbijt begint het lange wachten. We kunnen pas op 9 uur de camperverhuurder bellen om een afspraak te maken voor het ophalen van de camper. Als we een ‘early bird special’ hadden geboekt, hadden we de camper voor 13.00 uur kunnen ophalen. Dat kostte $325 en dat vonden we te duur. Daarom moeten we nu ter plekke een afspraak maken en kunnen we pas na enen terecht. Tot die tijd hangen we bij het zwembad en hebben we het gevoel dat we allemaal kostbare tijd verliezen. Er is zo veel te zien hier en we blijven maar drie weken!
Zo hadden we gedacht dat het zou zijn. Het pakt anders uit:
Rond 7 uur gaat bij ons het licht aan. We ontbijten in het restaurant naast het hotel. Wat een pret zo’n Amerikaans ontbijt. Wouter gaat voor de pancakes met aardbeien en ik neem yoghurt, vers fruit en breakfast bread. Dit blijkt een plakje cake te zijn. Naast ons wordt in record tempo een steak verorberd. Welkom in Amerika!
Als Wouter even voor 9 uur Cruise America belt om een afhaalafspraak te maken, kunnen we direct komen. Dit is schrikken. We hadden ons ingesteld op een ochtend bij en in het zwembad, wachtend tot alle early birds hun camper hadden opgehaald en wij na 13 uur terecht zouden kunnen. Plannen zijn er om veranderd te worden. Dat blijkt maar weer. De shuttle van het hotel brengt ons naar de camperverhuurder (wederom gratis). Na de gebruikelijke instructies en plichtplegingen rijden we daar, voorzien van de kleinste camper die ze verhuren, weer vandaan.
Gewapend met een boodschappenlijst overvallen we de Wallmart. Daar slaat de keuzestress toe. Op basis waarvan kies je uit 20 soorten ketchup, 30 soorten slasaus en een ontelbare hoeveelheid cornflakes? Soms is de prijs doorslaggevend. Soms de grootte van de verpakking. En soms kiezen we iets omdat ze dat in Nederland niet hebben. Zo komen we met een volle kar bij de kassa, waar alles op z’n Amerikaans in plastic tassen wordt ingepakt. Niet bepaald milieuvriendelijk. Wel handig dat we nu afvalzakjes hebben.
We mengen ons tussen de enorme auto’s en vrachtauto’s op de snelweg en rijden via de 60, 101, 17 en 69 naar Prescott. We lunchen bij een uitzichtpunt langs de snelweg. Om ons heen groeien de onweerswolken; mooie luchten. Bliksemlichten flitsen omlaag in de verte. We krijgen een buitje onderweg, maar echt noodweer wordt het gelukkig niet.
Rond 16.30 uur komen we bij “Watson Lake / Granite Dells”. Dit ligt aan de 89, 4 mijl ten noorden van Prescott. Wat een prachtige stille en verstilde plek. Rond een meer liggen afgeronde rotsen, met door algen en water gekleurde lagen. We klauteren over de stenen op zoek naar de mooiste plekjes en genieten zittend op de rotsen van het uitzicht.
Gelukkig is er ook een camping. Druk is het er niet: slechts twee andere kampeerplaatsen zijn bezet. We blijven hier een nachtje zodat we “Watson Lake” ook nog eens in ochtendlicht kunnen bekijken.
Verwondering
Als je al eerder in Amerika bent geweest weet je ongeveer wat je te wachten staat. In Amerika is alles groter: de auto’s, de campers, de supermarkten, de verpakkingen van wat je koopt in de supermarkt, de porties in het restaurant, alles. Wij kijken dus al haast niet meer op van een Amerikaan die een steak als ontbijt besteld. Of van een oude man die een enorm bord patat met spareribs verorbert waar in Nederland een puber in de groei niet doorheen zou komen. Of van die grote campers die zo groot zijn dat je er in Nederland een ‘groot rijbewijs’ voor zou moeten hebben en waar dan ook nog hele stukken uitgeschoven worden zodra ze op de camping aankomen. Het is jammer dat we ons hierover niet echt meer kunnen verbazen. Die verbazing is eigenlijk een deel van de lol als je in Amerika op vakantie bent. Ik zie het en denk dan even “da’s groot” of “tut tut”. Maar dat is het dan weer. Jammer.
Waar de Amerikanen ons wel weer mee verrassen is het begroetingsritueel. Waar dit een aantal jaren geleden nog standaard “Hi, how are you today” was (denk hier een tandpasta-glimlach bij), worden we nu veel minder enthousiast en uitgebreid begroet. En ik moet zeggen, dat bevalt me wel. Als ze me nu vragen “how are you?” heb ik zowaar het gevoel dat ze het antwoord op die vraag ook echt willen horen.
Dinsdag 8 juli – No questions?
van Prescott, via Montezuma’s Castle en Petrified Forest NP, naar Holbrook
De jetlag heeft ons lijf nog niet verlaten. We (ja, ik ook) zijn al om 6 uur op weg naar het meer om bij ochtendlicht de rotsen te zien weerspiegelen in het stille water. Het belooft een hete dag te worden, maar nu is het nog een prima temperatuur. Het is vannacht ‘afgekoeld’ tot 29°C in de camper. Dat klinkt erger dan het voelt, maar fris kun je het natuurlijk niet noemen.
Het is hier prachtig, heerlijk stil. Je kunt makkelijk over de ronde rotsen kunt klauteren, zodat je na welke klimpartij weer een nieuw zicht op het meer hebt. We zijn elkaar dan ook al snel kwijt. Wouter heeft een plasje met libelles gevonden en blijft dus lang op één plaats hangen. Ik laat me verleiden om steeds weer een stukje verder te klimmen en ben al snel tussen de rotsen verdwenen. Gelukkig vinden we elkaar weer terug voor de paniek toeslaat. We kunnen ons maar moeilijk los rukken van dit mooie plekje. Dat lukt pas als onze magen oorverdovend beginnen te rommelen; tijd voor het ontbijt.
Het is ongeveer 8 uur als we “Granite Dells / Watson Lake” verlaten. We rijden via de 89A richting Sedona en slaan van deze weg af, de 260 op, voor we Sedona bereiken. We rijden via “Montezuma Castle National Monumen” (aan de 17). Als we daar aankomen drinken we eerst een kop koffie. Om er daarna achter te komen dat we hier toch al eens eerder zijn geweest. Dat moet in 1995 zijn geweest en het is alweer zo lang geleden dat we ons nu opnieuw verbazen over de woningen in de steile rotswand. We vragen ons af hoe het indianenvolk hier heeft geleefd.
Bij het punt waar de rotswoningen het best zichtbaar zijn, staat een man die in Nederland al lang de gepensioneerde leeftijd zou hebben bereikt. Hier staat hij vragen van toeristen te beantwoorden. Hij reageert enigszins verbolgen als ik zeg geen vragen te hebben: “No questions? You have to have questions!”. Ik denk nog dat dit een soort ‘levensfilosofie’ van hem is. Het blijkt meer met ‘levensonderhoud’ te maken te hebben: “If there are no questions then they don’t need me. And I won’t have a job.” We zijn nog maar kort in Amerika en dit is al de tweede keer dat iemand benoemt dat hij zijn baan kan verliezen. Het wordt steeds als grapje gezegd, maar de serieuze ondertoon is niet te missen.
Na “Montezumas Castle NM” rijden we via de 17 naar Flagstaff, over de 180 naar Holbrook en via de 77 naar de zuidingang van “Petrified Forest National Park”. Het is al 16 uur geweest als we door de poort naar binnen rijden. Als ‘trotse’ bezitters van de America Beautifull Pass kunnen we zonder betalen het park in. Daar starten we bij Giant Logs. Dit is een grote verzameling boomstronken achter het Rainbow Forest Museum. Wat een enorme hoeveelheid boomstammen en versteende stukken hout. En wat een prachtige kleuren!
Onze wandeling langs Long Logs wordt afgebroken door een onweersbui. Terwijl de donder ons achtervolgt, we het om ons heen zien flitsen en onze rug nat wordt van de regen, gaan we in gestrekte draf terug naar de camper. We hebben geen long log gezien.
We rijden door naar Blue Mesa. Dit is volgens onze reisgids het hoogtepunt van het park. Het is al laat als we er aankomen. Het uitzichtpunt is prachtig. Dus ondanks het late tijdstip en de buien om ons heen gaan we de rondwandeling van 1 mijl lopen. We lopen tussen de mooi gekleurde heuveltjes en hoodoos door. Het is zeer fotogeniek en we doen er langer over dan de gemiddelde toerist. Het is al 19.15 uur als we terug zijn in de camper. Het park sluit om 8 uur en om 19.35 uur gaat de zon onder. We moeten nog ruim een half uur rijden naar de noord-uitgang van het park. Wouter drukt het gas flink in. Maar niet té ver want er kunnen in de schemering altijd herten de weg over steken. Dat gebeurt ook. Het overstekende hert zien we gelukkig op tijd , dus hij overleeft het. Het konijntje dat even later vlak voor de camper de weg oversteekt, vermoedelijk niet.
Het is donker als we de 17 op rijden richting Holbrook. In Holbrook vinden we een KOA camping waar gelukkig nog plaats is. Het is 20.30 uur en we zijn moe. Het was een lange dag. We eten bij de pizzahut en gaan daarna meteen naar bed.
