Woensdag 31 juli – Ranomafana NP

Om half 8 start onze excursie naar het Ranomafana Parc National. Als we bij de ingang van het park aankomen staat Hery, dezelfde gids als gisteravond, op ons te wachten. Er is een leerlinggids bij hem. Deze loopt met ons mee om zo al doende van Hery het vak te leren. We gaan de 'lange' wandeling maken, 6-8 uur. Het is bewolkt en regenachtig. De bomen druppen, de paden zijn glad. We krijgen de complete regenwoudervaring. De gids geeft veel informatie onderweg. Waarschijnlijk mede dankzij de leerlinggids die mee is. Gelukkig is de info aan ons ook wel besteed.

Ik maak de wandeling vandaag bij mijn volle bewustzijn. Een medicijn (blaadje van een bepaalde boom) dat gebruikt wordt om mensen die bewusteloos zijn, weer tot leven te wekken, houd ik iets te dicht bij mijn neus. De bladsappen ruiken heel sterk en houden me voorlopig alert.

Het eerste deel van de dag zien we veel beesten. Onder andere: golden bamboo lemur, greater bamboo lemur, Millner Edwards sifaka, leaftailed gecko. Dit keer met staart. Afgelopen nacht zagen we een exemplaar zonder staart. Deze laten ze vallen om de vijand te misleiden. De staart blijft na het afvallen nog een tijdje bewegen. Dit leidt de vijand af en geeft de gekko tijd om weg te komen. Na ongeveer twee maanden groeit de staart weer aan. De leaftailed gecko's hier in Ranomafana zijn anders dan in Mantadia. Daar leek de gekko op een boomstam en lag plat tegen de stam. Hier lijkt het op een dor blaadje en ligt de gekko bij voorkeur verstopt tussen andere dorre blaadjes.
De bamboe lemuren zijn erg schattig. Grote ogen, oortjes en een fluffy vacht maakt dat ze een hoge "ahhh" en aaibaarheidsfactor hebben. Het is geweldig om lemuren zo dichtbij te zien en ik sta meerdere keren met open mond te kijken hoe lenig ze van boom naar boom springen. Vooral de sifaka's zijn bijzonder soepel in lijf en leden en met hun lange vingers kunnen ze zich goed vastgrijpen.

De mouse lemur van gisteravond had een truc om snel in de bomen te kunnen bewegen. Ook zonder lange poten en lange vingers sprong deze lemuur soepel van tak naar tak. Hij blijkt een soort plaksel aan de pootjes te hebben zodat hij aan de stam blijft plakken. Net als een gekko.

Bij een uitzichtpunt stoppen we kort om onze lunch op te eten. Het regent nu echt. Een mongoose laat hier zijn neus zien in de hoop wat kruimels te vergaren.

Daarna volgt een lange steile afdaling en een korte stop bij een waterval. Na de waterval wordt het terrein vlak en lopen we langs huisjes (de term hutjes geeft wellicht een beter beeld) en kleine akkertjes. De gidsen hebben hier de pas er flink in. Ze ruiken de stal vermoed ik.

Had ik eerder het idee dat ik na de wandeling naar het thermale bad van Ranomafana wilde. Eén blik op het zwembad dat krioelt van de mensen geneest me subiet. Mijn vermoeide spieren hadden, na al het stijgen en dalen, een warm bad waarschijnlijk wel kunnen waarderen. Maar wij kiezen er toch voor om na de wandeling lekker met een boekje in de zon te gaan zitten bij onze bungalow. Heerlijk om een zonnetje op mijn huid te voelen na deze natte dag.

Donderdag 1 augustus - van Ranomafana naar Ranohira

We hebben een fikse reisdag en wat uitstapjes voor de boeg, dus we vertrekken op tijd: half 8. Als we Ranomafana verlaten, regent het. Na een uurtje rijden klaart het op en wordt het mooi weer.

We maken onderweg weer kennis met de lokale specialiteiten:

• Sisal; We zien bij stalletjes langs de weg hoe de sisal wordt gewonnen uit de bladeren van de agaveplant en vervolgens wordt verwerkt tot allerlei prullaria. Daar maken we ook één van de dames blij door drie kleine hoedjes van sisal bij haar te kopen (3 voor 1000 Ariary).
• Zijde; In Ambalavao wordt ons in een atelier getoond uit wat voor cocons de zijde wordt gewonnen en hoe het tot witte en gekleurde zijdedraden wordt gemaakt. In een kale betonnen kamer zitten een aantal meisjes/vrouwen op lage poefjes met hun handen over hun bovenbeven de zijdeprop tot draden te rollen. Ze hebben spijkerbroeken aan. Dat blijkt het beste te rollen. Ik krijg al last van RSI als ik er naar kijk. Al die repeterende korte bewegingen; wat een werk! We volgen ons principe om niet te bezuinigen op souvenirs (zodat de mensen aan ons kunnen verdienen) en kopen een zijden sjaal in de bijbehorende shop (25.000 Ariary).
• Papier; In Ambalavao bezoeken we ook de papierfabriek bij hotel "Bougainville" waar ze op de traditionele manier papier maken en versieren met bloemetjes. Daar zijn ze hard aan pauze toe. De werknemers zijn niet zo enthousiast of geïnspireerd. Wij scoren er een kaart met bloemetjes in de shop (600 Ariary).

Onze reisgids raad aan om in Ambalavao ook naar de plaatselijke markt te gaan. Wij hebben niet zo veel tijd, maar maken ook daar een korte stop. Er is makkelijk contact te maken met de mensen en het is geen probleem om hen te fotograferen. Het resultaat willen ze graag zien en een blik op de foto op het schermpje van het fototoestel, leidt altijd tot hilariteit en gegiechel.

Zo'n 20 km voorbij Ambalavao (aan de RN7) ligt het Anja Parc. Na een kleine lunch (we beginnen aardig doorvoerd te raken) gaan we met een gids en zijn vriend de 'spotter' op pad het park in. Dit park is bekend om de ringstaartmakies die je van dichtbij zou moeten kunnen zien. We lijken geluk te hebben. Aan de rand van het bos ligt een waterpoel waar om de beurt twee families van ongeveer 10 tot 20 makies komen drinken. Met groot gemak springen de makies door de bomen. Je ziet vooral veel staarten. De zwart-wit gestreepte staarten camoufleren slecht in de vrij kale dorre bosjes. De makies houden hun staarten in de lucht als een vlaggetje achterop een kinderfiets. Niet te missen. We zien veel beesten; zittend en springend, etend en drinkend, lopend en spelend, van dichtbij en van heel dichtbij. En ook zonnebadend. Wat een geweldig gezicht! Het is wisselend bewolkt en als de zon even doorkomt, gaan de makies direct met de poten wijd, buik vooruit naar de zon zitten. Lekker even opwarmen.

De hoofdattractie, de ringstaartmakies, zien we aan het begin van onze wandeling. De overige tijd van de twee uur durende tocht zien we veel kameleons en lopen we door een vrij vlak gebied. We komen onder andere langs een overhangende rots waar nu de lemuren en makies schuilen voor de regen (als het regent) en waar in de 16^e/17^e eeuw mensen woonden. Zij verstopten zich in de rots voor andere stammen waar ze een meningsverschil mee hadden.

Het landschap om het Anja Park is heel anders dan we hiervoor in Madagaskar hebben gezien. We zijn omringd door kale mooi gekleurde rotsen.

Na twee uur in het Anja Parc te hebben gelopen, moeten we snel verder. Het is nog ver rijden naar onze volgende overnachtingsplek in Ranohira, bij het Isalo Parc National. Olivier verzekert ons dat het gaat lukken om daar te arriveren voor het donker wordt. Maar als we rond zes uur in "Isalo Ranch" bereiken, is de zon al achter de bergketen van Isalo gezakt. Het is te donker om te kunnen zien hoe mooi dit hotel is en hoe prachtig het is gelegen. Wij hebben een eigen huisje met vrij zicht op de rotsen van Isalo PN en de plek waar de zon achter de rode rotsen is ondergegaan. We verblijven hier op basis van half-pension. In het restaurant genieten we van een heerlijk 3 gangen keuzemenu en een prettige bediening. Alleen jammer dat het zo koud is, nu de zon onder is gegaan.

Vrijdag 2 augustus - Ranohira / Isalo NP

We hebben heerlijk geslapen. Een recht bed en een goed kussen doen wonderen. Na een lekker ontbijt en gewapend met een lunchpakket (voor 1 persoon; dat leek ons voldoende gezien de enorme porties in Madagaskar), 3 liter water en onze zwemspullen, gaan we op pad. Olivier brengt ons naar het kantoor van Isalo Parc National. Daar stappen we bij onze gids van vandaag, Daulphin, in de auto. Dat de auto rijdt is een wonder. De achterportieren kunnen nauwelijks meer open, de raampjes staan in een vaste stand en het lijkt dat als je even stampt, je door de bodem heen trapt. Het rijdt verrassend goed. De weg is erg slecht met diepe kuilen en geulen en we begrijpen waarom Olivier zijn auto hier niet aan wilde wagen. Na een rivierdoorsteek bereiken we na ongeveer 5 km de start van onze wandeling. We hebben gekozen voor de lange versie van de dagwandeling (guide fee 113.000 Ariary) langs depiscine naturelle, de ridge (met uitzichten naar twee kanten van de bergrug), de cascade de nymphe, de blue pool en de black pool. We beginnen rond 8.45 uur. Het is helder weer met een stevige wind, niet te warm; goed wandelweer. Door de heftige klimmetjes krijgen we het al snel lekker warm. Maar nog niet zo warm dat we ons aan een plons in de piscine naturelle wagen. Ik loop er tot mijn knieën in en het water is zo koud dat zelfs mijn scheenbenen bijna in de kramp schieten, om over mijn kuiten maar niet te spreken.

Isalo bestaat uit kalksteen rotsen die door de erosie in mooie vormen zijn gesleten. Wij vinden het op Bungle Bungle NP in Australië lijken. In het steen zitten verschillende mineralen en er groeien verschillende algen op, waardoor mooie kleuren ontstaan. Mooi van dichtbij, maar ook prachtig als vergezicht.

Dit gebied wordt bewoond door de Barra. Zij zijn animist en eren hun voorouders door ze in de bergen te begraven in een natuurlijke nis in de rotsen. Na twee tot drie jaar graven ze de botten weer op, nemen ze mee naar het dorp en maken ze helemaal schoon. Dan houden ze een groot feest ter ere van hun voorouders. Tot slot worden de botten weer in de rotsen begraven onder stenen. We zien een aantal voorbeelden van deze graven. Ik grijp in een automatische beweging naar mijn fototoestel. Wouter kan me gelukkig nog tegenhouden. De Barra stellen foto's niet op prijs. Naar de graven wijzen mag ook niet. Volgens de gids mag je er wel op plassen. Als je daarna maar je verontschuldigingen aanbiedt door 3x een plop geluid te maken. Dan zullen je voorouders je vergeven. Ja, je leert nog eens wat tijdens zo'n wandeling! Of zijn we hier enorm in de maling genomen?

Van de piscine naturelle naar de range lopen we over vlak en open gebied. De gids houdt de pas er goed in. Behalve de blik op de mooie rotsen is hier ook niet zo veel te zien. Een pittige klauterpartij wordt beloond met een uitzicht vanaf de rotsformatie. Aan de ene kant van de range kijken we naar het rotsgebied met de kloven en waterpartijen waar we onze wandeling maken. Aan de andere kant van de range kijken we uit over de vallei waar Ranohira en ons hotel ligt. Vooral het tweede uitzicht is verrassend. De bebouwde veldjes en weggetjes geven een mooi geometrisch beeld dat hier en daar onderbroken wordt door een kudde koeien die als miniaturen door het landschap bewegen.

We vervolgen de wandeling door een prachtig deel van het Parc National. Mooi gekleurde rotsen in grillige vormen. Ik zie nog net een ringstaartmaki van een rots springen en weg rennen. De afdaling vanaf ons uitzichtpunt is niet kinderachtig. Wouter voorspelt dat we morgen spierpijn zullen hebben. Hhmm… … . De spierpijn van Ranomafana zit nog vol in mijn benen. Echt lekker ontspannen zo'n de vakantie!

We komen uit in Circuit Ramaza of wel 'mijn vriend'(rama = vriend, za = mijn). Daar is veel water en er is veel begroeiing. We lunchen bij een rivier en poel. Een idyllisch plekje. Daarna lopen we langs/door natte en droge riviertjes naar de Cascade de nymphes (waterval). Wederom een prachtige plek. Daarna volgen de Blue en Black pool. Hier begint het weer drukker met mensen te worden. Een aantal doorzetters gaan zwemmen in de Black pool. Ik loop het water in tot mijn knieën. Koud! Wouter voelt even met zijn handen. Watje!

Bij de plek waar we geluncht hebben, zien we op de terugweg een groep ringstaartmakies en een paradise flycatcher (mannetje). Knalblauwe oogringen en een zwierige lange staartveer.

De wandeling door dit deel van het park is mooi, groen en er zijn veel vogeltjes. Het wandelpad voert over rotsige ongelijke paadjes. Je moet goed opletten waar je je voeten neerzet. Het lopen vraagt alle aandacht. Op de terugweg let ik even niet op en word gelijk gestraft. Enkel verzwikt. Het doet even heel erg zeer, maar ik besluit het te verbijten want er is op dit moment niets aan te doen. Ik zal toch terug moeten naar de parkeerplaats. Vanaf de parkeerplaats rijden we weer met de rammelbak terug naar Ranohira. Daar staat Olivier ons al op te wachten en hij brengt ons terug naar het hotel.

"Isalo Ranch" is echt een aanrader. We hebben een mooie bungalow met een terrasje met twee ligstoelen en uitzicht op Isalo en de ondergaande zon. Er is ook een mooi verzorgd zwembad met terras, maar daar maken wij geen gebruik van.

In de loop van de avond wordt mijn enkel stijf en de pijn klopt met de kracht van mijn hartslag. Eerst maar een pijnstiller slikken voor ik weer ga genieten in het restaurant.