Vrijdag 26 april - reisdag naar Pienza
Weer: Redelijk, wisselend bewolkt.
We gaan met eigen auto naar Schiphol en vliegen naar Rome. We rijden vervolgens met een huurauto over de GRA Rome (rondweg), de A1 naar het noorden (tolweg €9), door Chianciano Terme, met als eindbestemming Pienza (= ruim 200 km).
In het hotel krijgen we een upgrade van een standard room naar een supreme room. Waarschijnlijk omdat ze de gevraagde kamer niet meer beschikbaar hadden. Maar de receptionist houdt er een mooi verhaal bij dat het is omdat we voor het eerst dit hotel bezoeken.
Zaterdag 27 april - autorit door Val d'Orcia en wandeling rond Bagno Vignoni
Weer: Eerst zonnig met een frisse wind. Later koud en nat, 13°C.
Autorit door Val ‘d Orcia en een wandeling rond Bagno Vignoni.
Ten zuiden van Pienza ligt de Val d’Orcia. Een prachtig landschap met glooiende heuvels, verspreid staande huizen en boerderijen met bomen eromheen die een mooi silhouet vormen.
We komen onder andere langs Spedaletto. Dit is een oude vestingboerderij uit de 12e eeuw en nu doet het dienst als hotel.
Autoroute:
De autorit is gebaseerd op de fietstocht nr. 15 “Het val d’ Orcia” (27 km) uit de gids “ANWB Toscane actief”.
We rijden vanaf Pienza richting het zuiden, langs Spedaletto, Bagno Vignoni en San Quirico d’Orcia en we rijden over de SP146 terug naar Pienza.
In Bagno Vignoni zijn warme bronnen. In het centrum van het oude dorpje is door de familie di Medici een bad rond de bronnen gebouwd dat er nu uitziet als een grote langwerpige vijver. Het warme water stroomt vanuit het dorpje de heuvel af en verzamelt zich hier en daar in heldere blauwe poeltjes.
Vanuit Bagno Vignoni maken we een rondwandeling door de bossen en glooiende heuvels met uitzichten naar Castello di Ripa d’Orcia en door Vignoni Alto. We starten in de brandende zon en eindigen onze tocht in een fikse regenbui.
Wandelroute:
De rondwandeling vanuit Bagno Vignoni is beschreven in de gids “ANWB Toscane actief”, nr. 13 Ripa d’Orcia (10 km, **). Volgens onze beschrijving is de route goed gemarkeerd. Wij missen een bordje en nemen een extra heuvel. Dan komen we toch weer op de route terug.
Stoer in kwadraat
(27 april) Na een dag zitten in het vliegtuig en auto om op de plaats van bestemming te komen, hebben we zin om ‘wat te doen’. We kiezen een rondwandeling van 10 km vanuit Bagno Vignoni. De wandelgids categoriseert het als een ** route (van de ***). We starten met een afdaling waarna we al snel een bordje missen en de weg kwijtraken. Na een extra heuvel genomen te hebben, komen we onverwacht weer op de route terug. Het is zonnig. Het zweet druipt over onze gezichten. Mijn kuitspieren beginnen enigszins te protesteren, niet gewend aan dit soort hoogteverschillen. We kijken uit over mooie dalen en de zonverlichte heuvels steken prachtig af tegen een paars blauwe lucht. De regenbui trekt helaas niet om, maar over ons heen. Een afdaling en klim later druipen we van de regen. Ik voel me stoer. Het heeft iets heldhaftigs. Wij helemaal alleen in de Trasimeense heuvels, vechtend tegen de elementen op de smalle landweggetjes.
Dan komt een hardloper ons voorbij. En nog één. Er blijkt vandaag een evenement te zijn in Zuid Toscane: Tuscany Crossing (100 km). Met eerbied doe ik een pas opzij als groepjes lopers ons passeren.
Zondag 28 april - autorit langs mooie dorpjes en Toscaanse landschappen
Weer: Zonnig maar niet echt warm.
Autorondrit langs mooie dorpjes en vele korte stops onderweg om het landschap of de dorpjes te bewonderen. Richting Montecalcino en Castel Nuovo dell’ Abate is het bergachtiger en beboster. Dat vinden wij minder mooi. Geef ons maar de hellingen met landbouw, boerderijen en spaarzame groepjes bomen.
We genieten van het landschap en de oude dorpjes en stadjes.
We rijden tegen de klok in vanuit Pienza langs San Quirico d’Orcia, Torrenieri, Montalcino, Castel Nuovo dell’ Abate, Castiglione d’ Orcia, Bagno Vignoni, Spedaletto en weer terug in Pienza.
Een hele uitdaging
“Oh, ga je naar Italië? Daar kun je zo heerlijk eten!” Dat was steevast de eerste reactie die ik kreeg als ik vertelde waar ik naartoe ging op vakantie. Ze vertelden er niet bij dat het niet alleen lekker is, maar tegelijkertijd ook een hele uitdaging.
(26 april) De eerste avond schuiven we hongerig aan in het chique restaurant van ons hotel. De menukaart wordt ons overhandigd en we schieten acuut in de keuze-stress. Anti pasti, primo, secondi, lato piatto, dolce. Alles klinkt even lekker, maar ook onbekend. Hoe groot zijn de porties in Italië? Kun je een primo en een secondi nemen? Of is het hier gebruikelijk om een anti pasti én een primo én een secondi te nemen? En wat moet je met een lato paitto? Met enige gêne vragen we de ober om hulp. We gaan voor een anti pasti (voorgerecht) en een secondi (hoofdgerecht). En gelukkig blijkt later dat we ook nog ruimte hebben voor een dolce (dessert).
(27 april) De volgende dag bestellen we als lunch spaghetti. Ik weet hoe dat moet: met een vork de spaghetti ronddraaien in een lepel. Maar als een dampend bord pasta met saus onder onze neuzen wordt gezet, blijkt dat we geen lepel hebben. Ik kijk om me heen en zie Italianen, gewapend met een vork, de slierten spaghetti naar opzuigen en met een stuk brood naar binnen duwen. Dit proberen wij ook. Het voelt uiterst ongemakkelijk. Al snel heeft Wouter de spaghetti gesneden en heb ik een lepel gevraagd. Wat me een verbaasde blik van de bediening oplevert.
(28 april) Een dag later bestellen we een plaatselijke specialiteit: pici (spreek uit pietsie). Dit blijkt een Toscaanse spaghetti van een speciaal soort deeg. Het zijn hele lange dikke slierten. Mijn aanvalstactiek (met vork en lepel) levert hier een nieuw type probleem op. De slierten zijn zo lang en dik dat ik allemaal mega happen draai op mijn lepel. Veel te veel om in één keer in mijn mond te doen. Daarbij krijg ik alleen de pasta op mijn lepel en blijft de saus achter in mijn bord. Ik kijk voor inspiratie om me heen. Aan de ene kant heeft een vrouw haar zijden sjaal afgedaan voor zij aan haar bord pici begint. Aan de andere kant hebben onze Italiaanse buren het servet bovenin de kraag gestoken om hun kleding te beschermen. Ze slurpen er lekker op los. Ik verander van tactiek. Mijn kleding blijft gelukkig schoon, maar mijn kin kleeft van de saus.
(29 april) Zeg “Italië” dan denk je “pizza”. Maar je verwacht niet dat je tafel opgedekt wordt met servet, vork en … … schaar. We krijgen allebei een multifunctionele keukenschaar. Zo eentje waar we thuis de spaarpunten mee uit een pak koffie knippen. Als de pizza wordt geserveerd, blijkt het prima te werken. We knippen er lustig op los!
Maandag 29 april - Toscaans landschap bij zonsopkomst en rondwandeling vanuit en in Pienza
Weer: Warm. Zonnehemdjes-en-korte-broeken-weer.
Wouter gaat vroeg (5.30 uur) op pad om foto’s te maken van de omgeving rond Pienza en San Quirico d’ Orcia. Ik slaap uit.
We maken een rondwandeling vanuit Pienza met uitzichten over en door Val d’ Orcia. Mooie vergezichten en een aantal fikse kuitenbijters (nee, geen honden; steile hellingen).
Wandelroute:
Deze rondwandeling vanuit Pienza is beschreven in de gids “Toscane” van de ANWB (8 km)
Na een siesta gaan we aan het einde van de middag fris en fruitig op pad om een stadswandeling door Pienza te maken. Pienza is in de 12e/13e eeuw ontstaan en is in de 15e eeuw door paus Pius II bewoond en uitgebreid. Het heeft een stadsmuur en vele mooie palazzo’s en kerken. Je kunt over de muur aan de zuidkant wandelen, met prachtig uitzicht over de Val d’ Orcia. Pienza is gespecialiseerd in peccorino (schapenkaas) en de scherpe geur komt ons vanuit de vele winkeltjes tegemoet.
