Vrijdag 3 mei

Route: Okavango delta, air strip Kwai River – Maun – rand van Makgadikgadi Pan
Overnachting: Planet Baobap

Het vroeg opstaan begint zowaar een beetje te wennen. We komen eigenlijk elke ochtend verrassend makkelijk uit bed. Na een ontbijtje bij het kampvuur vertrekken we om 6.30 uur uit Kwai Lediba Camp. We rijden weer via Kwai Village over de gammele brug over de Kwai rivier, Moremi Game Reserve in. De ochtend trip staat in het teken van leeuwensporen. Sporen zien we wel (ook van de hyena, olifant, nijlpaard en vele bokjes trouwens), maar de leeuwen laten zich niet zien helaas. We zien jammer genoeg ook geen giraffes. Die zijn hier verrassend weinig.

Te snel is het al weer tijd voor de koffie-break en de overstap naar een andere jeep waar onze tassen al in liggen. Wij gaan met Kirsten (de Zuid Afrikaanse) en de twee Australiërs naar de airstrip. Het Duitse stel gaat verder op zoek naar de leeuwen met onze gids Chief. We zijn goed op tijd bij het vliegveld (45 minuten te vroeg) en het vliegtuig komt te laat (20 minuten), dus er is nog volop tijd voor nog een koffie-break en de hierdoor noodzakelijke sanitaire stop achter een termietenheuvel.

Als het vliegtuig komt, staan Wouter en ik vooraan bij het instappen. We zitten daardoor weer vooraan in het vliegtuig, allebei bij een raampje. We maken na een kwartier vliegen een tussenstop en vliegen dan een kwartier verder naar Maun. We blijven vrij laag vliegen en vooral bij het opstijgen en landen kunnen we goed de grond zien. De olifanten, nijlpaarden en zebra’s op de foto zetten is alleen wat uitdagender. Het landschap gaat door het kleine vliegtuigraampje in rap tempo aan me voorbij. 

In Maun worden we opgewacht door een vertegenwoordiger van Matoke Tours (dit is onze Nederlandse reisorganisatie; zij wil weten of alles naar wens verloopt tijdens onze reis) en een chauffeur. Hij brengt ons in 2,5 uur naar Planet Baobap. Maun blijkt een grote plaats met heel veel verkeer. We rijden zowaar kort in de file. Volgens de chauffeur is het spits omdat de mensen naar huis en naar restaurantjes gaan om te lunchen. Als ik vraag of de mensen niet op hun werk blijven om te lunchen, moet hij lachen. Dat vind hij kennelijk een heel gek idee. 

We worden verrast door de vele beesten langs de weg: ezels, koeien die grazen in de berm (verdord spul) langs de weg, veel olifanten en twee giraffes. De olifanten drinken bij putten langs de weg. Meestal in kleine groepjes, één keer zien we een hele kudde. Zo vernielen ze de waterleiding e zitten ze in Maun geregeld zonder water.

De chauffeur is onderweg druk met het ontwijken van koeien op en gaten in de weg. Wij zijn druk met ons best doen om onze ogen open te houden. Het was vroeg vanochtend. 
De weg is lang en weer bijna recht. Zodra we Maun uit zijn nemen we pas na twee uur een afslag van de hoofdweg om over een onverhard pad naar Planet Baobap te rijden. Tot die tijd hebben we alleen een flauwe bocht gehad, verder alleen rechtuit.

De ontvangst bij Planet Baobap verloopt wat minder gesmeerd dan we in de voorgaande lodges hebben meegemaakt. Maar al snel hebben we onze tassen in onze kleurige rondavel gestald en zijn we klaar voor een verlate lunch, die we bij aankomst hebben besteld. Het is half vier en we hebben wel weer trek in iets. De keuken heeft onze bestelling van de lunch en diner (die we ook gelijk door moesten geven) door elkaar gehaald. Dus er is even wat verwarring over wat ze ons voorschotelen. We eten alvast het voorafje van het diner en vervolgens de broodjes die we voor de lunch hadden bedacht. Door deze vertraging is er helaas maar weinig tijd over voor een dip in het zwembad. Planet Baobap heeft het grootste zwembad van Botswana is ons door de receptioniste trots verteld. Daar moet natuurlijk in gezwommen worden.

Zaterdag 4 mei

Route: Planet Baobap – Makgadikgadi N.P. – Planet Baobap - Maun
Overnachting: The Waterfront Guesthouse

Zo vroeg als vandaag zijn we deze vakantie ons bed nog niet uitgekomen. Wekker op 4.30 uur, 5.00 uur ontbijt en 5.30 uur op pad.
We gaan naar de meerkatten/stokstaartjes en de Makgadikgadi saltpans in een open safari jeep met zes anderen (vier Zuid Afrikanen en twee Britten). Het is 1,5 uur rijden naar de eerste stop. De zon komt op, het wordt langzaam licht. We stuiteren en slingeren over het oneffen terrein. De chauffeur/gids heeft de sokken er in. Kennelijk hebben we haast.

Dat snappen we als we bij de holen van de meerkatten aankomen. Mister P.D. staat al bij de heuveltjes, waar de meerkatten hun holen en gangen in hebben, op ons te wachten. Hij houdt dagelijks de kolonie in de gaten om te volgen waar ze zijn en vooral in welke burcht ze gaan slapen, zodat ze de volgende ochtend weer te vinden zijn en bekeken kunnen worden toeristen die in jeeps worden aangevoerd. Volgens mister P.D. slapen ze nog maar kunnen ze elk moment uit de burcht tevoorschijn komen. Het duurt inderdaad niet lang voor de eerste kop boven de grond steekt. Er volgt een vermakelijk schouwspel van steeds meer meerkatten die boven de grond komen en rechtop gaan staan om om zich heen te kijken en met de buik naar de zon op te warmen. Rechtop, gestut door de staart, pootjes losjes voor de buik, snoet in de zon. Lekker! Ze staan met uitgestreken snoeten, tikje arrogant, om zich heen te kijken.

De kolonie bestaat uit een alfa man en alfa vrouw. Zij zijn de enigen die jongen mogen krijgen en deze jongen blijven bij hen in de kolonie tot ze volwassen zijn en zelf een familie stichten. De kolonie slaapt steeds ongeveer in hetzelfde gebied (om confrontaties met andere groepen te voorkomen) maar kiezen wel regelmatig een andere burcht om een middagslaapje te doen of de nacht door te brengen. 

Als de familie wakker is en opgewarmd, spreiden ze zich uit over de heuvel en beginnen verwoed in de grond te wroeten. Zand vliegt door de lucht. Op zoek naar wormen en torretjes. Een jong loopt continue te piepen in de buurt van een ouder familielid, bedelend om een hapje. Hij krijgt van alle familieleden wat lekkers. 

We zijn met twee jeeps bij de meerkatten. De beestjes worden omringd door mensen. Maar ze gaan onverstoorbaar hun gang. Volgens P.D. is daar een lang proces van wennen aan menselijke aanwezigheid aan vooraf gegaan. Nu zijn ze zelfs zo op hun gemak bij mensen, mits je je een beetje rustig houdt, dat ze de mens gebruiken als uitzichtpunt. Terwijl de familie eet is er altijd één die de wacht houdt en op een heuveltje/zandbultje, of een mens, rechtop om zich heen staat te kijken. 
We genieten lang en rustig van dit schouwspel en maken héél véél foto’s.

We rijden verder naar de zoutvlakte en drinken daar koffie met nog wat ontbijtsnacks, staand op de enorme kale vlakte. Er zit nog vocht in de grond waardoor het een grijze vlakte is, in tegenstelling tot de witte zoutvlakte die we in Bolivia hebben gezien. Voor het maken van gekke foto’s (zoals we op de Salar de Uyuni hebben gedaan) is niet veel tijd.

We rijden in ruim 1,5 uur weer terug naar Planet Baobap, waar we rond 12 uur aankomen.

Daar blijkt dat de uitchecktijd 11 uur is. We pakken dus snel onze tassen en strijken neer bij het zwembad. Na een plons gaan we onder een afdak in de schaduw op een ligbed liggen tot we terug gaan met de taxi naar Maun. Wouter doet nog even lekker een tukje en ik lees wat en werk mijn reisverslag bij. Wat hebben we weer veel gezien en gedaan afgelopen dagen. Zo veel indrukken!

Onze taxichauffeur meldt zich al om 13.30 uur. We zouden om 15 uur terugrijden. We rekken onze luie middag tot 14.30 uur en stappen dan in het taxibusje en rijden in 2,5 uur naar The Waterfront Guesthouse in Maun. Onderweg zien we weer vele ezels en koeien naast en op de weg, olifanten bij de waterputten en een verdwaalde zebra.

We hebben een jeugdige chauffeur die graag een praatje maakt, veel verteld over Botswana en het leven daar en ook geïnteresseerd is in Nederland. Al kletsend gaat de 2,5 uur snel voorbij. Hij verteld over de politieke en economische situatie in Botswana en wij vertellen hem over de ruim twintig politieke partijen die wij hebben, waaronder een partij voor senioren en een partij voor de dieren. Dat vindt hij bijzonder grappig. Twintig! En stel je voor; een partij die zich bekommert om het welzijn van dieren! Het concept van een kippenboerderij met duizenden kippen die een slecht leven hebben, kan hij maar moeilijk bevatten.

Botswana heeft vier grote partijen, waarvan één partij de regering vormt op basis van vrije verkiezingen. Die partij levert ook de president en een president mag maar twee termijnen van vijf jaar aanblijven. Botswana is volgens hem een stabiel land, waar zaken als school (gratis) en gezondheidszorg (gratis) goed geregeld zijn. En er wordt met een goed doordacht en consequent beleid gebouwd aan uitbreiding van welvaart die niet ten koste van natuur mag gaan. De economie draait op diamanten, rundvlees en toerisme. Wel is nog ongeveer 30% van de inwoners werkloos. Dat proberen ze op te lossen door het ondernemerschap met leningen en subsidies te stimuleren. Het idee is dat via die kleine bedrijfjes gemeenschappen profiteren en meer mensen aan het werk kunnen. 

Onze chauffeur is erg tevreden met de huidige ontwikkelingen in Botswana, maar wel enigszins kritisch op de president. Er zijn wat aantijgingen van corruptie en hij lijkt op de hand te zijn (betaald door) van de industrie. Er is een oppositie partij die de chauffeur meer ziet zitten. In november zijn er verkiezingen en hij is benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Hij denkt dat stabiliteit (doorgaan met de huidige regering) goed is, maar lijkt ook wel iets in de oppositie te zien. 

In Botswana kun je ‘gratis’ land aan de regering vragen: landbouw-land en/of een stuk land om een huis op te bouwen. Onze chauffeur heeft zich ook aangemeld, zoals alle jongeren volgens hem doen, en hoopt over een paar jaar een stuk grond te krijgen om een huis op te bouwen. Als wij vertellen dat er in Nederland een groot tekort is aan huizen en hoe moeilijk het is om dat op te lossen, kan hij zich niet voorstellen dat er geen grond is om op te bouwen. Het concept van een huis huren is nieuw voor hem. Hier bouw je je eigen huis op een stuk grond dat voor honderd jaar je bezit is. En als die termijn is afgelopen kun je het verlengen. Huren en huur betalen doen ze hier kennelijk niet. Het is voor zowel hem als ons een interessante rit.

The Waterfront Guesthouse is een prettige plek, net buiten Maun. Het uitzicht over het water (waar de naam naar verwijst) is door de droogte een uitzicht op een droge rivierbedding die nu gebruikt wordt als doorsteek voor mens en dier (koeien) die ergens heen willen. De eigenaren van de guesthouse hopen dat er binnenkort weer water stroomt door de rivier, als het water door de delta uit Mozambique hier aan komt. Het restaurant van de guesthouse is tijdelijk gesloten maar ze hebben een goede taxi service die ons naar een populair buiten-restaurant brengt. Zij hebben een eigen bierbrouwerij. Wouter waagt zich aan een kleine bierproeverij van vier soorten Okavango craft beers. De “Kingfisher” is de lekkerste. Ik doe mijn eigen proeverij; ze hebben twee soorten cider op de kaart.