Woensdag 24 april

Route: Zeist – Schiphol – Johannesburg, Zuid Afrika
Overnachting: City Hotel, Johannesburg (vliegveld)

Gelijk bij het boeken van de reis eind december is het grote verheugen begonnen. Eerst het bedenken van de trip en het uitzoeken van de lodges en activiteiten. Daarna bedenken hoe het zal zijn, wat we gaan zien en de websites van de lodges/camps bekijken om het geheugen op te frissen. Hoe zag het er ook al weer uit? Kortom: we zijn er klaar voor en hebben er zin in.

Onze heenreis is verspreid over twee dagen. Vandaag vliegen we naar Johannesburg. Daar slapen we in een hotel op het vliegveld (City Hotel) en morgen vliegen we naar Victoria Falls in Zimbabwe.

We vertrekken 1,5 uur later dan gepland (rond twaalf uur) omdat we wegens een technisch malheur met een ander vliegtuig moeten. De piloten zetten het gas erop en we halen vervolgens een half uur in en landen na ruim tien uur vliegen op Johannesburg airport. Dat lijkt lang maar de tijd vliegt (grapje!) voorbij. 
We vermaken ons met films kijken, lezen en muziek luisteren. Onze hoeveelheid zitvlees is voldoende om het tot het eind vol te houden. We lopen van het vliegveld binnendoor naar City Hotel (tien minuten lopen). Gek idee om in Zuid Afrika te zijn, maar niet naar buiten te kunnen. Lang staan we daar niet bij stil. Het bed lonkt. Rond middernacht gaat het licht uit.

Donderdag 25 april

Route: Johannesburg – Victoria Falls (Zimbabwe)
Overnachting: Pioneer Lodge, Victoria Falls

Na een heerlijk ontbijt met heel veel vers fruit, sluiten we aan in de lange rij bij de paspoortcontrole op het vliegveld. Daar zit niet veel schot in. Mede omdat veel mensen hun vlucht dreigen te missen en zonder morren door iedereen worden voorgelaten. Wij hebben geen stress, tijd genoeg. We vliegen om 11.30 uur. In een veel kleiner vliegtuig dan gisteren, vliegen we van Johannesburg met Air Link naar Victoria Falls in Zimbabwe. We vliegen over een zoutvlakte; zout tot zover we kunnen kijken en dat is best ver vanuit een vliegtuig dat tien kilometer boven de grond vliegt. We denken dat dit de zoutvlakte bij Makgadikgadi is, waar we later deze vakantie over heen zullen lopen.

Na het kopen van een visum ($30 p.p.) mogen we Zimbabwe in. Op het vliegveld staat zoals aangekondigd, een man op ons te wachten met een bordje “van de Weerd 2”. Dat zijn wij! Hij brengt ons naar het hotel “Pioneer Lodge” in het plaatsje Victoria Falls. Dit is een prachtig wijds opgezette lodge met een binnentuin, zwembaden, huisjes eromheen en een hoofdgebouw met een grote veranda en lekkere banken om te relaxen. Net als op de plaatjes op internet. Whoopie! Het voelt wat onwezenlijk dat we hier nu echt zijn.

We pakken onze tas uit en gaan dan lopend (ongeveer 4,5 km) via het centrum naar de watervallen. Onderweg zien we wat leuke vogels, een groep bavianen en veel souvenir verkopers. De meeste verkopers stellen zich met naam aan ons voor. Eén heet Honesty (he makes a good price for us). Ja ja, vast … .
De watervallen liggen in een nationaal park en de toegang is $50 per persoon. Daar hadden we niet over nagedacht. Niet goedkoop zoiets en wij wilden nu (aan het einde van de middag) even bij de watervallen kijken, om morgen nog een keer te gaan en dan een langere wandeling langs de watervallen te maken. Dat betekent dus twee keer entree betalen. We hopen op mooi licht op de watervallen en trekken de credit card en gaan er in.

Het is rustig. De eerste blik op (wat later blijkt slechts een klein deel van) de watervallen is overweldigend. Mooi licht, heel veel water dat naar beneden valt en een regenboog erboven. Het is niet voor niets één van de zeven natuur wereldwonderen. Er loopt een route met een verhard wandelpad langs de kloof waar de watervallen 95 meter naar beneden storten. Er zijn in totaal 16 uitzichtpunten. Wij doen vanmiddag slechts een klein deel. Als de zon onder is, zien we niet zo veel meer door alle mist van het opspattende water. Tot onze verrassing zijn er ook beesten in dit deel van het park: vogels, apen (vervet monkeys) en ook een soort mongoose (rood bruine vacht met een zwarte punt aan de staart).

Als we terugkomen bij de poort blijkt het park al bijna gesloten. Alles is donker en dicht. We kunnen nog net door het hek. 

Het begint al aardig donker te worden (rond 18 uur) en we nemen een taxi terug naar ons hotel. Er wordt gewaarschuwd dat je niet in het donker door het stadje moet gaan lopen vanwege de wilde beesten die de straten in trekken. Onveilig. Ja ja, denk je dan nog. Maar verdomd. Op de terugweg in de taxi zien we een olifant pal langs de weg aan de rand van het dorp. Volgens de chauffeur komen veel beesten het dorp in ’s avonds en ’s nachts, ook olifanten en nijlpaarden. Olifanten komen op de fruitbomen af: mango en sinaasappels.

Wij worden veilig bij de lodge afgezet, gaan lekker douchen en dan eten in het restaurant van de lodge. Als we na het eten terug in onze kamer komen is de klamboe rond ons bed gesloten. Het lijkt net een enorm tropisch hemelbed. Prettig idee dat we zo muggenvrij kunnen slapen. 

Vrijdag 26 april

Route: Victoria Falls
Overnachting: Pioneer Lodge, Victoria Falls

Onze dag start met een kleine deuk in het strak georganiseerde programma waar we ons dachten aan overgeleverd te hebben. We worden niet opgehaald voor onze sunrise boat trip over de Zambezi rivier. Eerst denken we nog dat het wel goed komt en ze in Zimbabwe minder strak van de klok zijn dan we in Nederland gewend zijn. Maar als het 7.00 uur wordt en we dachten al om 6.45 uur opgehaald te worden, worden we onrustig, want zo gaan we de zonsopkomst boven het water missen.
De receptie belt alle telefoonnummers die ze in hun boekje hebben staan. Het overgrote deel neemt niet op. De rest weet het kennelijk ook niet. Wij gaan ontbijten en de receptioniste belt verder. Dan blijkt dat we voor de avondcruise geboekt staan. Dat willen we niet. Na weer de nodige telefoontjes is het geregeld. We gaan morgenochtend met de sunrise cruise en reizen dan rond half twaalf verder naar onze volgende verblijfplaats in Botswana. 

Wij benutten de ochtend om nog een keer naar de watervallen te gaan om de rest van de uitzichtpunten te bekijken die we gisteren hebben gemist. Ik word behoorlijk verkouden (zere keel, loopneus, houten hoofd). Dus om energie en tijd te sparen gaan we met de taxi naar Victoria Falls NP. We moeten in de rij voor een kaartje. Het is veel drukker dan gisteren. 
We starten nu bij uitzichtpunt 16 en lopen terug naar 1. Ongelooflijk zo veel water als er naar beneden stort over de vele honderden meters brede rotswand. Bovenop zie je dat het water vlak en rustig is en dan stort het met een wild geraas over de rand de diepte in.

Even wat feitjes: de Victoria watervallen zijn 1708 meter breed en storten gemiddeld zo’n 100 meter naar beneden en in april/mei komt er gemiddeld 5000 m³ water per seconde naar beneden. Dit is 5 miljoen liter water per seconde. Een deel daarvan stuitert als mist en druppels weer omhoog en dat krijgen wij, staand op de rand aan de andere kant van de kloof, om de oren. Kletsnat worden we. Mijn haren en blouse druipen van het water. Mijn onderbroek houd ik ternauwernood droog. Onderweg oogsten we veel bekijks van nog droge mensen die we tegenkomen. We krijgen regelmatig vragen en opmerkingen over onze doordrenkte verschijning. Als we hier beter over nagedacht hadden, hadden we regenponcho’s in de tas gedaan. Gelukkig brandt de zon genadeloos en zijn we best snel opgedroogd. 

We zien en voelen niet alleen veel water, maar komen ook weer beesten tegen: een bushbock, heel veel bavianen, mooie vlinders en een grote familie banded mongoose. Verrassend dat zij zich tussen alle toeristen ophouden. Het is al rond 12.30 uur als we het park verlaten. Van onze reisorganisatie Matoke en onze taxi chauffeur van vanochtend hebben we de aanbeveling gehad om naar “The Lookout Café” te gaan voor een lunch of drankje, vanwege het mooie uitzicht. We lopen er heen. Al snel krijgen we een gratis lift van iemand in een open jeep en worden we voor de deur afgezet. We hebben een heerlijke lunch met uitzicht over de kloof van de Zambezi rivier. Mooie plek.

Na de lunch nemen we de taxi terug naar onze lodge om ons klaar te maken voor onze fietstour van vanmiddag. Om 14.45 uur melden we ons bij de receptie, waarna we in een open jeep/taxi weer terug naar “The Lookout Café” worden gereden. Daar start onze fietstocht. Hadden we dat geweten!
We krijgen een private tour en maken een rondje langs de rivier, door het stadje, naar en over de grens met Zambia en weer terug naar “The Lookout Café”. We rijden op mountainbikes en het schakelen is even wennen. Maar we krijgen complimenten van de gids dat we zo goed kunnen fietsen. Hij heeft er duidelijk geen idee van hoeveel fietsen er in Nederland zijn en hoe wij al fietsend zijn opgegroeid. 

Onze eerste stop is bij de Zambezi rivier. Op een tak in het water zien we een aalscholver (cormorant) en een slangenhalsvogel (darter). Even verderop stoppen we bij een enorme baobap van 1200 jaar oud. Hier zijn ook diverse souvenir stalletjes. Onze gids zegt dat het onbeleefd is om niet even te gaan kijken, maar hij wil ons niet onder druk zetten om wat te kopen. Elke paar meter beslaat een stalletje (kleedje met spulletjes), of shop zoals de mannen het zelf noemen. We doen een paar passen en horen dan: “Welcome to my shop. My name is …, they are small, good to take with you, …”. Zo gaan we tien tot vijftien winkeltjes langs. Mijn oog is gevallen op een wrattenzwijntje van draad en kraaltjes van ongeveer vijf tot tien cm groot. Hij start het bieden op $25, wij op $10 en dat is ook de max wat we willen betalen. Dom dus. We moeten er even inkomen, in dit spel van een bod en tegenbod. De verkoper is meer bedreven. Hij wil ons twee dingen voor $20 verkopen, maar wij willen alleen het wrattenzwijn. En hij doet alsof hij geen wisselgeld heeft, zodat we wel iets extra’s moeten kopen van de winkel naast hem. Ons laatste bod is $12 voor alleen het wrattenzwijn; veel te veel natuurlijk. Hij gaat akkoord en na veel gezoek naar wisselgeld komt toch alles goed en kunnen we verder. Het heeft even geduurd. 

We fietsen door het stadje en dalen dan af richting de ingang van het Nationaal Park, en rijden verder richting de grens met Zambia. De rivier vormt de grens. Tot mijn verrassing gaat onze gids even een grenshokje in voor wat papierwerk en dan kunnen we verder de grens over. Het is hier best druk: enorme vrachtauto’s, veel wandelaars en ook veel fietsers met enorme pakketten op de bagagedrager. Volgens onze gids gaan zij meerdere keren per dag de grens over op de fiets. Van Zambia naar Zimbabwe met beton (zeer goede kwaliteit) of groentes en weer terug met conserven en andere kruideniers waren. Bijzonder dat ze dat op de fiets doen. Je zou zeggen een auto is economischer en makkelijker, maar die mogen minder makkelijk de grens over en zijn duurder in aanschaf voor deze kleine ondernemers. Aan de grens staan heel veel tweedehands auto’s. Men koopt hier een auto online in Japan. Dan worden de auto’s verscheept naar de dichtstbij zijnde haven. Dat is in Tanzania. Vervolgens worden ze over land naar deze plek aan de grens Zambia/Zimbabwe gereden. Daar blijven ze vaak lang staan, omdat de invoerbelasting zo hoog is (tot 60% van de aanschafwaarde van de auto), zodat er nog even door gespaard moet worden voor de auto ook daadwerkelijk bij de eigenaar terecht komt. Bizarre manier om een auto aan te schaffen.

De rivier vormt de echte grens en wij gaan op de foto bij een bordje waarop staat dat we Zambia binnenkomen. Verrassend tripje. We zijn in Zambia. We drinken wat in een café met uitzicht op de brug (uit 1903, waar ze vanaf bungy jumpen) en fietsen dan weer terug.

De grens over en terug naar “The Lookout Café”, waar in de berm nog een bushbock staat. Prachtig in de zon met zijn grote oren mooi in het gouden licht. We zijn daar om 17 uur en worden vervolgens in een open jeep naar het hotel terug gebracht.

Er is nog tijd om even te zwemmen en te relaxen voor het avondeten. De dag begon wat ongelukkig, maar dat werd later helemaal goed gemaakt. Top dag!