Vrijdag 22 oktober
We hebben de wekker gezet, want we hebben grootse plannen: een autotocht van 170 km en 7 km wandelen. We zijn rond 9 uur op pad.
We rijden van Playa del Inglès, via wat uitzichtpunten, naar San Bartolomé de Tirajana waar we een rondje door het dorpje lopen en onszelf trakteren op een koffie met wat lekkers van de bakker. Dan rijden we door naar Ayacata waar we parkeren aan de GC-600 om vanaf daar naar Roque Nublo te wandelen. Het is een mooi gebied met vergezichten, rotsen, en met regelmaat zicht op Roque Nublo. Het wandelpad is soms steil met losse steentjes en af en toe moeten we een beetje klauteren. Er zijn meer mensen op pad, sommigen op slippertjes. Hoe verzin je het. Wij zijn uitgerust met rugzak, water, zonnevet op de toet en armen, afritsbroek en hoge wandelschoenen. Roque Nublo is een mooi punt. We hebben zicht op Tenerife en de Teide. Rond 14 uur zijn we weer terug bij de auto en rijden we door naar Pico de las Nièves. Onderweg komen we langs een restaurant met terras waar we stoppen voor de lunch. Wouter gaat voor de conejo (konijn) en ik voor de ensalada de la casa. Erg lekker.
Bij de Pico de las Nièves ligt geen sneeuw (nieves = sneeuw), maar er stromen/waaien wel wolkenflarden tegen de bergen op en door de dalen. Het is een bijzonder schouwspel. Zo sta je naar een mooi boompje op een bergrug te kijken en zo zie je alleen maar wit. Geduld is een schone zaak. Even wachten en dan komt het beeld vanzelf weer tevoorschijn.
Na de Pico de las Nièves rijden we naar Cruz de Tejeda. Dat zit dicht in de wolken. We rijden door naar Tejeda. Volgens de reisgids is dit de meest schilderachtige plaats van Gran Canaria. Dat durven we te betwijfelen. Maar het is een mooi dorpje, tegen een berghelling, met witte huizen en een mooie kerk. We genieten van een ijsje en kopen bij de bakker de plaatselijke specialiteit: dulces gemaakt van amandelen.
Dan is het al 18 uur. De rest van de route naar Roque Bentayga, Embalse Cueva de las Niñas, Mogan en Playa Amadores laten we voor wat het is. We rijden via de kortste route (GC-60) terug naar Playa del Inglès. We zijn net voor het donker (19.38 uur) weer terug bij ons huisje. Het was een lekker dagje.
Zaterdag 23 oktober
We houden een autoloze zaterdag. Na ontbijt en koffie in de zon voor ons huisje, wandelen we naar het strand en naar het westen: richting Meloneras. Aan de linkerkant komen de lage golven kalm het strand op. Aan de rechterkant rijzen de hoge zandduinen op van Duñas de Maspalomas. Af en toe maken we een detour over de duinen, om even later weer terug te keren naar het vlakke harde zand aan de kustlijn. Waar drommen mensen eenzelfde wandeling maken als wij van Playa del Inglès naar Meloneras, of in omgekeerde richting. In de duinen is het rustiger. Er struinen wat avontuurlijke toeristen en nudisten hebben er een rustig plekje opgezocht. Op dit stuk strand zijn opvallend veel nudisten. Wat ons ook opvalt is dat ze heel vaak staan. Het lijkt alsof ze aan alle kanten even bruin willen worden en als je zit houd je witte billen. Zitten en liggen mensen met zwemkleding aan vaker dan nudisten? Een interessante vraag om te onderzoeken op deze 1,5 tot 2 uur durende wandeling. We komen tot de conclusie dat er eigenlijk heel erg weinig mensen zitten of liggen in het zand. De harde wind en het vele stuifzand dat onder kniehoogte over de vlakte waait, heeft daar ongetwijfeld mee te maken.
We bekijken wat winkels in Meloneras en strijken dan neer bij een visrestaurant met uitzicht op de oceaan. Het is druk met zowel toeristen als Spaanse families.
Na de lunch lopen we door de duinen weer terug naar Playa del Inglès. We hebben nu wind tegen en dat betekent ook ‘zand tegen’. De wind heeft de voetstappen van alle mensen voor ons zo goed als weggevaagd. Het is een bijzondere ervaring om door deze immense zandvlakte en over deze hoge duinen te struinen. De zon is helaas achter de wolken verdwenen. Met wat zon hadden de zandstructuren en hun schaduwen nog mooier geweest.
Na de copieuze vislunch van vandaag, bestaat ons avondeten uit een kop koffie en een koekje.