Donderdag 24 juli - Zon zwembad en zand
Death Valley
We staan weer ouderwets vroeg op. De wekker staat op 5 uur. De zon gaat rond 6 uur op en dan willen we bij Zabrisky Point zijn. We blijken niet de enigen te zijn. Jong, oud, dik, dun, fotograaf en gewone stervelingen; iedereen is hier al ver voor de zon zich presenteert.
Veel mensen gaan weg als de zon net over de bergen komt. Er is dan eigenlijk nog niets spectaculairs te zien. Maar als de zon eenmaal echt over de bergen heen schijnt, kleurt eerst een reepje rots prachtig rood. Vervolgens komen alle tinten over de hele berg tot leven. Wat een kleurtjes weer! Wij gaan, zoals gewoonlijk, als laatste weg.
We rijden richting Stovepipe Wells, naar Mesquite Sanddunes. Door de harde wind zijn de voetstappen, van iedereen die ons gisteren is voorgegaan, weggewaaid en zijn er mooie patronen en scherpe randen in het zand ontstaan. Er staan veel sporen en pootafdrukken in het zand. Welk beest houdt het hier uit? We zien geen beestjes, wel gaten in de grond waar ze in zijn verdwenen.
Als de zon te hoog komt te staan, wordt het licht minder mooi en wordt het te warm om ontspannen over de zandduinen te banjeren. Tijd voor het ontbijt.
Na het ontbijt gaan we eerst naar het zwembad. We herhalen het eet- en uitjesritme van gisteren. We gaan rond 16 uur iets eten en dan weer op pad. We starten nu gelijk bij Artists Drive, met als gevolg dat we eigenlijk aan de vroege kant zijn; voor het mooie licht. Toch zijn de kleuren indrukwekkend. We brengen een kort bezoek aan Devils Golfcourse, midden in de vallei. Dit is een veld met ruw zout. Het zout is niet zo bijzonder, de ligging tussen de twee bergruggen wel.
Wouter heeft een nachtelijk avontuur bedacht en gaat vanavond vroeg slapen. Ik iets later.
Vrijdag 25 juli - Avondje uit
van Death Valley naar Las Vegas
De wekker staat op 3 uur. Wouter gaat op pad. Ik draai me nog een keer lekker om. Wouter gaat terug naar Badwater om daar in het pikkedonker sterren en de Melkweg te fotograferen. Het is ‘afgekoeld’ tot 110°F (43,3 °C).
Om 5 uur gaat de wekker opnieuw en om 5.05 uur staat Wouter voor de deur om mij op te halen. We gaan samen de zonsopkomst beleven bij de Mesquite Sanddunes. Dat is nog een half uur rijden (23 miles). Ook daar zijn we niet de enigen. Maar druk is en wordt het hier niet. Wij klauteren veel duintjes op en over. Genieten van het brede panorama of juist van de details in het zand. Het is hier zo heerlijk rustig! Geen wind, geen mensen, geen geluid van auto’s. Haast saai en juist daarom zo prachtig.
Vooruit, nog één keertje dan …
Nog één keer en dan houd ik er over op. De hitte. Ik dacht echt dat we inmiddels wel aan de hitte gewend zouden zijn. Maar het kan altijd erger. Om een beeld te geven van hoe warm het is:
Bij het zwembad van het RV Resort in Las Vegas heb ik met zorg een ligbed in de schaduw uitgezocht. Het zwembad lonkt. Jurk uit. Zonnebril af. Slippers uit. Rustig loop ik naar het zwembad. Dan steeds sneller. Op een drafje bereik ik het water. Psss …. Mijn voetzolen lijken wel aan de tegels vast te schroeien. Het voelt als lopen over gloeiende kolen, maar dan zonder de peptalk van Emiel Ratelband.
We rijden van Las Vegas naar Death Valley, lekker met de airco aan. Het was in Las Vegas al aardig warm. De overgang naar de nog hogere temperatuur merk ik aan den lijve als ik de auto uitstap. De hitte en droge lucht ontnemen me gewoon de adem. De hete wind slaat in mijn gezicht en overspoelt mijn hele lijf. Er is geen ontkomen aan. Voor het eerst deze vakantie is het lekkerder zonder wind dan met wind. Hete lucht die stil staat blijkt beter te ‘handelen’ dan hete lucht die hard langs je raast.
Als ik heel erg verkouden ben en mijn holtes verstopt zitten, stoom ik wel eens met mijn hoofd boven een bak stomend water met zout of kamille. Met een handdoek over mijn hoofd om de stoom op te vangen. Dat is warm aan je gezicht en soms zo warm dat je voorzichtig door je neus moet ademhalen. Haast te heet. Nou zo heet is het hier in Death Valley ook. Alleen dan zonder stoom. Denk aan een Finse sauna. Maar dan de hele dag. En zonder verkoelend dompelbadje.
Ik dacht echt dat ik redelijk hittebestendig ben. Gewoon rustig aan doen, veel drinken, schaduw pakken waar het kan en niet te veel aandacht aan besteden. Zo heb ik al op veel plaatsen de hitte doorstaan. Maar 119 °F (48,3 °C) is toch echt andere koek. Daar is de mens Carin toch niet voor gemaakt. Ik hoop dat ik me deze hitte nog fysiek kan herinneren als het in Nederland koud en druilerig wordt. Ik mag nooit meer klagen over het weer van mezelf.
We gaan terug naar” Furnace Creek Ranch” voor het ontbijt en om de tassen te pakken. We nemen nu de scenic route door Death Valley en langs “Red Rock Canyon”. Wouter heeft last van slaapgebrek en ik moet enige moeite doen om hem langs/door Red Rock Canyon te laten rijden. We bekijken het visitor center en het uitzicht op de rode rotsen vanaf daar. De scenic loop road slaan we over. Wouter moet nodig gaan slapen om fit te zijn voor de show in Las Vegas vanavond.
We checken in bij “Hotel Casino New York New York” en krijgen een kamer op de 23e verdieping die een mooi uitzicht over the Strip geeft. Rond 16 uur liggen bij het zwembad. Daar probeert Wouter een tukje te doen. En ondanks de muziek die uit de boxen achter onze ligstoelen schalt en de achtbaan die over onze hoofden raast, lijkt dat nog te lukken ook.
Dan hijsen we ons in nette kleren en gaan we met de auto (uit de ervaring van 22 juli weten we dat het best ver lopen is) naar “Wynn”. We parkeren (gratis) in de parkeergarage daar. “Wynn” heeft een dinerbuffet waar je alleen toegelaten wordt als je aan de kledingvoorschriften voldoet. Als wij in de rij bij de ingang staan, zien we dat een groepje jongens in ¾ broeken de toegang wordt geweigerd. Het dinerbuffet is iets duurder dan bij de overige hotel-casino’s maar ook duidelijk een klasse beter. We genieten van de speciale gerechten en het wijnarrangement.
We hebben dus kaarten voor de show “Le Rêve”. We zitten in de splash zone. Die kaarten zijn goedkoper omdat je nat zou kunnen worden. Maar dat valt reuze mee. We voelen zo nu en dan een waasje vocht, maar van spetters waar je nat van wordt, is geen sprake. Het publiek zit om een enorme ronde bak water waar de acrobaten en dansers hun show in opvoeren. Ze springen er vanaf hoge stellages en vanuit touwen op spectaculaire wijze in. En hele podia en fonteinen komen van onder het water te voorschijn. De dans, trucs, muziek, het licht, de kostuums en het flinterdunne verhaal bezorgen ons een mooie slotavond in Amerika.
Naast “Wynn / Encore” is “the Venetian”. Ik vind dat ik niet naar Nederland terug kan als ik niet met eigen ogen heb gezien hoe Venetiaanse gondels door dit casino varen. Daar gaan we dus nog even kijken voor we terugrijden naar ons hotel. Wat een pret. We wanen ons in Venetië, compleet met gondels, blauwe luchten (geschilderd op het plafond) en Italiaanse sfeer.
Zaterdag 26 juli - Leaving Las Vegas
van Las Vegas naar Londen / Heathrow airport
We slapen uit op onze laatste dag in Amerika. Het is zondag en dan zijn er in diverse hotel/casinos’s speciale ontbijtbuffetten. Wij kiezen voor het champagne cntbijtbuffet bij “MGM”. We maken de fout om én champagne én sinaasappelsap te vragen. We krijgen ieder twee glazen van een formaat waar we onze blazen minimaal twee keer mee kunnen vullen. Aan de tafel naast ons zitten vier vriendinnen. We vragen ons af of ze met z’n allen hier in het hotel verblijven of dat ze in Las Vegas wonen en dit voor hen een zondagsuitje is. Het lijkt op het laatste. Ze gedragen zich alsof ze hier wekelijks komen. We zien ze enorme hoeveelheden eten naar binnen schuiven in combinaties die ik niet tegelijk op mijn bord durf te leggen. Mijn maag draait om bij het idee dat ik een hap vette worstjes moet laten volgen door aardbeien met slagroom. En andersom. Afgewisseld met een hap sushi. En weggespoeld met champagne en cola. Kortom: ik vermaak me bijzonder goed.
We hebben bijbetaald ($56) om onze hotelkamer tot 18 uur te kunnen houden. Daardoor kunnen we vanmiddag nog lekker bij en in het zwembad van “NY NY”vertoeven. We douchen, pakken de tassen en rijden rond 17 uur via de benzinepomp naar de carrental en het vliegveld. We zijn netjes drie uur voor vertrek op het vliegveld. Dit blijkt erg ruim van te voren. Het is een klein vliegveld en de procedures verlopen vlot. We vliegen van Las Vegas naar Londen (21.20 – 15.00 uur).
Times are changing
Ten opzichte van ons vorige bezoek aan dit deel van Amerika is er het nodig veranderd. The Strip is tot aan de straat volledig volgebouwd. De Amerikanen hebben het namaak ‘How are you’ laten varen. Er zijn terrasjes waar je eerder alleen binnen onder het genot van de airco zitten.
En je vindt op de gekste plekken hangjongeren. Op de camping in Glen Canyon liggen groepjes pubers scheef gezakt tegen de muren van het toiletgebouw. Is urinedampen inhaleren het nieuwe lijm snuiven? Dat blijkt niet het geval. Ze liggen met hun mobiele telefoons en oplaadsnoer verbonden aan de stopcontacten. En stopcontacten zijn schaars op een natuurcamping.
Op het vliegveld drommen de groepen mensen niet samen bij de plek die de lekkerste koffie verkoopt of bij de meest comfortabele stoelen. Nee, men zoekt massaal de WIFIspots en stopcontacten op.
De mobiele telefoon is (ten opzichte van 1995) ook nieuw. Je blijkt prima te kunnen bellen vanuit het zwembad in Las Vegas waar een DJ stevige muziek draait en de achtbaan over je heen raast met daarin gillende mensen. En tot mijn verbazing is het ook heel belangrijk om met je moeder (?) te bellen om te horen wat ze die dag gegeten heeft, terwijl je in “Arches NP” naar een indrukwekkende arch staat te kijken.
Ik voel me heel oud en ouderwets. Het summum van vakantie is voor mij ‘niet-communiceren’ en me afsluiten voor alles wat me afleidt van de observatie hoe mooi het om me heen is.
Zondag 27 juli - Eens moet de eerste keer zijn
van Londen / Heathrow Airport terug naar huis
Onze vlucht uit Las Vegas is vertraagd. We moeten enorm haasten om in Londen onze aansluitende vlucht naar Amsterdam te halen. We rennen meer dan we wandelen, kiezen voor de trap waar dit sneller lijkt dan de lift, nemen short cuts, … …. Helaas mag het niet baten. Bij een paspoort- en ticketcontrole worden we tegengehouden. We zijn nog niet bij de vertrekhal en over 20 minuten vertrekt ons vliegtuig. Dat is volgens de mevrouw achter het loket onvoldoende om op tijd te komen. We moeten ons bij een andere balie om laten boeken voor een latere vlucht. Dit is ons in onze vele reisjaren nog niet overkomen. Eens moet de eerste keer zijn. Maar ik ben moe, ik ben het zat en ik heb geen puf meer om te relativeren. Ik wil naar huis.
Gelukkig staan Marcel en Roos ons op te wachten op Schiphol. Als ik hen zie besef ik pas echt hoe moe ik ben. Ik ben toe aan een nieuwe vakantie. Op naar ons volgende reisavontuur!