Vrijdag 18 juli - Een paddenstoelen-wandeling
van Kanab via Catstairs Canyon en Toadstool hoodoos naar Page
Vandaag zou zo maar eens een rustige dag kunnen worden. De af te leggen afstand is kort: van Kanab naar Page over de 89. Langs de route zijn een aantal stops die we willen maken: Catstairs Canyon (bij milemarker 24) en The Toadstools (tussen milemarkers 20 en 21).
We doen eerst boodschappen, vullen de benzinetank en gaan dan op pad.
We hebben een uitgebreide beschrijving van hoe we Catstairs Canyon moeten bereiken, maar we rijden er in de eerste poging toch voorbij. Catstair Canyon is vlakbij de weg. Na een korte wandeling komen we aan bij het begin van een kleine canyon, bij de ’petroglyph and petrograph’. De tekeningen zijn behoorlijk vervaagd en niet talrijk. Kortom: aardig uitje om de benen te strekken, maar geen ‘must see’.
Onze volgende stop is dat wel: the Toadstools. De parkeerplaats ligt langs de 89 tussen milemarker 19 en 20, voor ons (komend vanuit Kanab) aan de linkerkant van de weg. Daar begint een wandeling de bergen in. We lopen door en langs een droge rivierbedding, tussen mooi gekleurde rotsen. De toadstools (paddestoelen) staan verspreid op een plateau. Het is een bijzonder gebied en lijkt niet op wat we tot nu toe hebben gezien. Volgens de boeken kun je dit in een half uurtje bekijken. Wij doen er in totaal 1,5 uur over. We raken gebiologeerd door alle kleuren, lijnen, lagen en vormen. En net als we denken dat we het wel zo’n beetje hebben gezien, blijkt dat we ook nog de bocht om naar achteren kunnen, aan de linkerkant van het plateau. Daar komen we bij een tweede plateau, waar ook weer toadstools staan en waar je een prachtig uitzicht de vallei in hebt.
Shopping experience
Boodschappen doen in Kanab bij Honey’s Market is een bijzondere ervaring. Zodra we een voet over de drempel hebben gezet, de schuifdeuren koud voorbij zijn en de frisse lucht van de airco net binnen zijn gelopen, horen we een jolig Amerikaans country liedje. Zo’n deuntje waarvan je vanzelf een hupje in je tred krijgt. Zo’n fout liedje waar je vrolijk van wordt. Bij ‘de wereld draait door’ zouden ze het een guilty pleasure noemen. Toen we de supermarkt binnengingen was het prachtig weer buiten. Maar als we de groenteafdeling naderen worden we opgeschrikt door onweer. We horen het donderen. Net als ik denk dat het onweer vandaag wel erg vroeg komt, dan barst de regen al los. Boven de tomaten, kropjes sla, paprika’s en komkommers. Een oudere dame heeft een pas achteruit gedaan en staat met een plastic zakje in haar handen te wachten tot de bui is afgelopen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Het lijkt wel een Disney attractiepark. Wat een jolijt!
Na een rondje (en nog een rondje als we iets niet kunnen vinden) dwalen door de lange rijen met koopwaar, zetten we onze spullen op de band bij de kassa. Onze shopping experience is bijna voorbij. Een man op leeftijd (60+?) doet dienst als caissière. Een vrouw op leeftijd (60+?) pakt onze spullen in plastic tasjes. De man en vrouw werken samen en communiceren met elkaar alsof ze een al heel lang getrouwd zijn. Plotseling slaat voor mij de jolige supermarkt-stemming om. Wat een treurnis als je op je oude dag samen in een supermarkt moet werken om rond te komen. Dat is alleen leuk als ze graag met elkaar samen werken. Maar de onderlinge communicatie is bepaald ijzig te noemen. Of als je het doet om contact met andere mensen te hebben. Maar blij om ons te zien lijken ze ook allerminst.
Als de supermarkt de indruk wil wekken van een gezellig familiebedrijf, dan lukt dat vanaf de drempel tot de groenteafdeling heel goed. Helaas wordt dat beeld door de twee oudjes op het laatste moment ruw verstoord.
Na de lunch rijden we door naar Page. We willen naar Waterhole Canyon, een kleine slotcanyon. Daar is een permit voor nodig die te koop is bij de ingang van Antelope Canyon (upper). Daar blijkt de permit $12 te zijn, wat we veel vinden voor het korte bezoekje dat we er aan willen brengen. We besluiten het over te slaan en gaan op zoek naar een camping. In Page kunnen we er geen vinden (morgen zal blijken dat we niet op hebben zitten letten) en we rijden door naar “Glen Canyon NP” waar we in Wahweap een campingplaats regelen bij Lake Powell. Het is een mooi gebied: knalblauw water, de waterkant heeft grillige vormen en dat alles omringd door rode rotsen. We doen de was. En als dat allemaal rond is storten we een beetje in. De puf is er uit, na alles wat we de afgelopen twee weken hebben ondernomen en gezien. We houden ons dus de rest van de middag koest. Dat is eigenlijk ook het enige slimme wat je kunt doen bij een temperatuur van 38-40 °C.
Zaterdag 19 juli - Een kunstwerk van moeder natuur
van Page naar Mesquite
Voor vandaag hebben we een photography tour geboekt door de Upper Antelope Canyon. Dit heeft Wouter al in Nederland geregeld. Deze begint om 11.30 uur. Tot die tijd gaan we naar Lake Powell om te zwemmen en te lezen. Het water is verrassend koud. Of zijn wij zo warm? Om ons heen zijn mensen die daar minder last van lijken te hebben.
Voor de tour melden we ons in een kantoortje in Page. We zijn niet de enigen. Om 11.30 uur vertrekken meerdere groepen en door het grote aantal mensen loopt de verdeling over de auto’s chaotisch. Wij belanden met vijf Spanjaarden bij Susie in de 4WD. We rijden in 20 minuten naar het begin van de canyon. De laatste 10 minuten gaat door een droge rivierbedding met heel veel mul zand. Susie rijdt en glijdt ons er doorheen. Dat kunnen niet alle chauffeurs zeggen. Eén van de auto’s komt vast te zitten . De photography tour wil zeggen dat we een uur langer in de canyon kunnen blijven en dat regelmatig een deel van de canyon ‘mensvrij’ wordt gemaakt, zodat we een foto van de prachtige kloof kunnen maken zonder mensen erop.
We zijn er rond het middaguur als de zon op zijn hoogst staat en recht in de canyon schijnt. De lichtbundels worden geaccentueerd door er zand in omhoog te gooien. Dat geeft een mooi effect, maar maakt het ook bijzonder stoffig. Ik vang een verkeerd gemikte schep zand vol in mijn gezicht, haar en fototoetsel. Bah! Ik heb nog de hele dag plezier van dit fijne zand: in mijn ogen, oren, haar, … . Susie dirigeert anderen bij ons vandaan en ze dirigeert ons in een strak tempo en strak parcours door de canyon. Fotograferen blijkt ware topsport. Wouters shirt is al gauw doorweekt. Tijd om water te drinken is er niet. We gaan met militaire discipline door de kloof. Heel anders dan we hadden gedacht. Leuk dat het is! Deze slotcanyon is prachtig! Na elke bocht ligt weer een nieuwe verrassing met mooi licht, kleuren en lijnen. Ik ga los op allerlei lijnpatronen. Als Susie op het schermpje van mijn fototoestel meekijkt prijst ze mijn oog voor detail. Wouter krijgt het compliment van een andere gids dat hij een mooi beeld heeft gemaakt. Kortom: we zijn lekker bezig en helemaal in ons nopjes.
We gaan 2x door de canyon. Heen gaat het vooral om de lichtinval en terug vooral om de kleuren.
Na twee uur stuiteren we, met een brede smile op ons bezwete gezicht, in de 4WD weer terug naar Page. Onze fototour zit er op. Wat een pret!
Na de lunch gaan we weer op pad. We verlaten Page en rijden via Kanab (89) en Fredonia naar Hurricane. Bij St George nemen we de 15 naar het zuiden.
Als we de radio aanzetten vallen we middenin het journaal. We vangen een half bericht op over een Poetin, premier Rutte en doodgeschoten Nederlanders. Er is geen touw aan vast te knopen en het bericht laat ons in lichte verwarring achter. Vervolgens horen we het weerbericht voor de komende dagen: zonnig en weinig kans op regen. De weerman gaat vervolgens in één adem door met de waterstand in Lake Powell. Kennelijk is de hoogte van de waterstand ook van belang om te weten voor de plaatselijke bevolking. In Nederland zou het weerbericht eerder gevolgd worden door een filebericht.
We hoopten vanavond in “Valley of Fire State Park” aan te komen. Maar dat halen we niet. We stoppen voor de nacht in Mesquite. De camping is een parkeerplaats die ze tot camping hebben gedoopt. Het toiletgebouw bestaat uit drie grote privé ruimtes met douche, wc wastafel en inclusief hoogpolig vloerkleedje en plastic bloemen. Moe gestreden gaan we eten bij de KFC (hot chicken wings J), douchen en naar bed.
Zondag 20 juli - Gaat dit ooit vervelen?
van Mesquite naar Valley of Fire State Park
Het is nog maar een korte rit naar de oost-ingang van “Valley of Fire State Park” (entree $10, camping $10). We verwonderen ons over de plotselinge overgang van grijze naar diep roodbruine rotsen. We bewonderen Elephant Rock en we vinden dat the Seven Sisters op grote hompen rode klei lijken. We amuseren ons tijdens de koffiestop bij the Seven Sisters met het voeren en fotograferen van de white tailed antelope squirrels. Ze vouwen hun witte staartje over zich heen zodat die dienst doet als parasol. En ze graven een kuiltje in de schaduw in het zand tot ze bij koeler zand komen, om daar vervolgens plat op de buik uitgestrekt in te gaan liggen om af te koelen. Het is leuk om, na alle prachtige landschappen en natuurgeweld, weer eens beestjes te zien en te kunnen observeren.
We bezoeken de visitor center en halen een kaartje met wandeltips op. Omdat het te warm is om midden op de dag iets te ondernemen, gaan we lunchen met de bonensalade die voor vanavond was bedoeld en houden we siësta in de schaduw.
Rond half vier starten we met de wandeling bij the White Domes. Het is een korte mooie wandeling. Wij doen de ‘extended version’, door na de korte slotcanyon een droog rivierbed in te lopen om alle mooie kleuren en lijnen in de rotsen te bewonderen. Het zijn onwaarschijnlijk mooie kleurcombinaties en fijn lijnenspel. Het is net abstracte kunst. Wij genieten ons rot en zijn blij dat de andere wandelaars niet geïnteresseerd blijken in dit mini-paradijs.
Als we terug zijn bij de camper is er inmiddels al mooier licht. We rijden naar P3 aan de scenic drive en maken vanaf daar de wandeling naar the Fire Wave. Deze wandeling is zwaarder dan the White Domes maar the Wave is ook spectaculairder. Het is een relatief klein (niet met de ware ‘wave’ te vergelijken) stuk rotsen die in mooie golfpatronen rood en wit door het landschap weven.
Het is inmiddels rond 19 uur. Na een korte eet-stop gaan we bij Rainbow Vista wandelen. Voor het mooie licht op het beroemde regenboog uitzichtspunt blijken wij inmiddels te laat. Dat was eerder op de dag mooier. We volgen eerst de met paaltjes aangegeven wandelroute en verlaten dit pad op aanwijzing van onze reisgids. We klimmen over een rotswand en komen dan bij mooi uitgesleten en gekleurde rotsen, bulten en richeltjes. Het gesteente is heel poreus. Hierdoor zijn veel gaten en randen uitgesleten met de vreemdste vormen als resultaat. De geheel rode rotsen vind ik vaak pompeus, vormloos en een beetje een zootje. Maar zodra er kleurverschil in de stenen zit, begin ik er weer lol in te krijgen. Ook na alle rotsen die we inmiddels al de afgelopen weken hebben gezien. Dan moet ik er toch weer even naartoe lopen, bovenop klimmen, achter kijken; alles om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen.
De zon gaat onder als we nog op de rotsen lopen. Het is al donker als we de camping (Atlatl) oprijden. Na een heerlijke douche ga ik moegestreden naar bed. Wouter stort zich nog op de nachtfotografie. Hij maakt foto’s van de sterren en de melkweg met op de voorgrond de rotsen. Als hij verhit en vol adrenaline in bed komt, duurt het nog heel lang voor hij in de warme camper de slaap kan vatten.
