Dinsdag 15 juli – Cool en koel

van Capitol Reef National Park naar Ruby’s Inn

Het is nog geen 8.30 uur als we aan een wandeling beginnen: Hickman Bridge trail. De wandeling is slechts 2 mijl. Na een korte steile klim golft het pad door de gekleurde rotsen. De wandeling is denk ik makkelijk in een uur te doen. Wij doen er 2,5 uur over. We worden afgeleid van het einddoel Hickman Bridge. Er liggen hagedissen op te warmen op de stenen. Er staan bloemen langs het pad (Indian paintbrush). Beestjes en bloemetjes zorgen bij ons altijd voor de nodige vertraging. Maar de grootste attractie zijn kleuren in de rotsen. We bekijken alle (?) gaten en gleuven en zien prachtige streep en cirkelpatronen. We hangen veel en lang in allerlei posities om door kleine rotsopeningen omhoog of opzij te kijken en te fotograferen. Een Amerikaan die langsloopt vraagt of we petroglyfen in de rotsen zien. Als hij hoort dat wij mooie kleurtjes zien, reageert hij met “ Oh, cool”. Maar uit de toon is heel helder dat hij dit verre van cool of spannend vindt. Ach ja, ieder z’n lol. Wij hebben een topochtend! Het eigenlijke hoogtepunt van de wandeling (de bridge) is mooi. De gekleurde rotsen zijn specialer (als je het mij vraagt tenminste).

We kopen een klein bosbessentaartje bij Grifford House. Dit is een klein museum over de mormonen die tot 1960 in het NP hebben gewoond. Bij dit museum is een winkeltje die vers gebakken lekkers verkoopt. Wij gaan voor de bijl. We eten taart met zelfgezette koffie in de schaduw van een boomgaard. In het nationaal park, rond het visitor center, zijn vele boomgaarden (appel, kersen, perzik) waar je kunt zitten en waar je, als het fruit rijp is, ook gratis fruit mag plukken en eten. Alles wat je niet ter plekke opeet, moet je betalen. Ik kan me dit niet herinneren van de vorige keer dat we hier waren (1995). Het lijkt nu veel groener, vriendelijker, mooier en prettiger om te zijn, dan ik me kan herinneren.

Voor we het park verlaten, rijden we over de scenic drive naar het zuiden. We rijden tussen hoge rotsen door; mooie vormen en kleuren. Echt boeien kan het ons alleen niet meer. Te veel rood en te veel rots?

Als we lunchen bij de westuitgang van het park (Panorama Point) komt het onweer, dat de hele ochtend al om ons heen aan het ontstaan is, dichterbij. De ranger komt mensen waarschuwen niet naar het uitzichtpunt te lopen vanwege gevaar op blikseminslag. De onverharde weg naar Sunset Point wordt afgesloten vanwege de kans op flashfloods waardoor de weg onbegaanbaar zou worden.

Als we “Capitol Reef NP” verlaten en over de 24 en 12 richting “Bryce NP” rijden, barst het onweer los. We rijden door een prachtige omgeving (rond Escalante). Maar we kunnen vanwege de weerlichten de camper niet uit. We rijden over een bergrug (9600 voet) en we voelen ons heel kwetsbaar. Eén keer flitst het vlak voor de camper. Ik heb niet eens de tijd om ‘flits’ te zeggen als de donder al komt. Dat was héél dichtbij! Zijn we geraakt? Hoe zou dát voelen als je in een auto zit? Wij voelen niets en de camper doet het nog. We rijden dus verder, de ene bui uit en de volgende bui weer in. Zo komen we rond 17.30 uur aan bij Ruby’s Inn, aan de poort van “Bryce Canyon NP”.

We overnachten hier op de camping ($48) en genieten van de warme douche en de WIFI. Het is koud en nat hier!

Woensdag 16 juli - Een dag vol voorbereidingen

van Ruby’s Inn, via Red Canyon naar Kanab (Coral Pink Sanddunes State Park)

Het onwaarschijnlijke is gebeurd: Ik had het koud vannacht. Als we wakker worden, is het slechts 11,5 °C in de camper. Ik heb tijdens deze vakantie regelmatig gedacht “wat zou het lekker zijn om het weer eens koud te hebben”. Jammer, ik ben een illusie armer. Nu weet ik dat het helemaal niet lekker is. Koud is koud. En dan maakt het niets uit dat je het de nacht daarvoor heel warm hebt gehad.

“Bryce Canyon NP” is zonder twijfel één van de mooiste NP’s van Amerika. Toch slaan we dit park over. We hebben maar 3 weken en we zijn hier al 2x eerder geweest. Volgende keer wel weer?

We ontbijten in het zonnetje (!) en gaan dan via de 12 naar het westen. We rijden door de prachtige rode rotsen van “Red Canyon”. Bij het visitor center maken we een korte wandeling van ongeveer een half uur: the pink ledges. Dan rijden we verder over de 89 naar het zuiden, naar Kanab.

In Kanab bezoeken we het algemene visitor center en het visitor center van GSENM (“Grand Staircase Escaleate National Monument”) en een autoverhuurder. We laten ons informeren over waar we met onze RV kunnen rijden. Veel wegen in deze omgeving zijn onverhard en door de vele regens en thunderstorms niet altijd even goed begaanbaar met een RV. Het komt er op neer dat bijna alle onverharde wegen worden afgeraden. We vragen ook informatie op over the Wave. Dit gebied blijkt moeilijk bereikbaar op dit moment en zou het best benaderbaar zijn vanuit het zuiden. De staat van de weg kan per dag verschillen. Daarbij is het aantal mensen dat toegang krijgt tot dit natuurgebied beperkt en dit wordt bepaald door loting. Je kunt via internet meedoen met een loting. Dat hebben we gedaan en daarbij zijn we uitgeloot. Daarnaast krijgen per dag nog tien personen toegang middels een dagelijkse loting. Deze loting is dagelijks tussen 8.30 – 9.00 uur in het kantoor van de GSENM in Kanab voor toegang een dag later. Voor het geval we worden ingeloot en dus toegang krijgen voor overmorgen én de weg niet met een RV berijdbaar is, gaan we bij een autoverhuurder vragen of we een 4WD kunnen huren. Dat blijkt alleen op vertoon van een internationaal rijbewijs te kunnen. Die hebben we niet. Deze optie vervalt dus. Kortom: onze regeldingetjes in Kanab zijn niet zo succesvol.

Wouter laat (gezeten op een parkeerplaats via gratis Wifi van een plaatselijk hotel) tourorganisatie “Dreamland Safari Tours” weten dat ze ons morgen bij het visitor centor van GSENM kunnen ophalen voor onze excursie naar White Pocket. Dan kunnen we meeloten voor toegang tot the Wave. En als we ingeloot worden zal er wel vervoersstress ontstaan (want we hebben immers geen 4WD) maar we hebben besloten dat we dat wel oplossen als het zo ver is.

Vanuit Kanab gaan we naar Coral Pink Sanddunes State Park (toegang en 1 nacht op camping $20). De rest van de middag doen we rustig aan; lezen in de schaduw van een boompje. ’s Avonds wandelen we naar en over de rode zandduinen tijdens de zonsondergang. Alle onweersbuien die in de loop van de middag om ons heen zijn ontstaan, trekken op miraculeuze wijze om ons heen. Wij hebben een prachtige zonsondergang. Het mooie warme licht, waardoor de zandduinen mooi roze kleuren, schijnt heel kort. Al snel wordt het licht saaier, grijzer en vlakker. Zonsondergang klinkt idyllisch en rustgevend. Onze rust wordt echter verstoord door een motorcrosser. Het is toegestaan om met crossmotoren en OHV’s (off highway vehicles) over het zand te crossen. De motorrijder amuseert zich kostelijk, wij hadden stilte amusanter gevonden.

Donderdag 17 juli - Two seasons in one day

van Kanab (Coral Pink Sanddunes State Park) via White Pocket naar Kanab

Vandaag is een spannende dag. We gaan én meedoen aan de loterij voor toegang tot the Wave, én we gaan op excursie naar White Pocket.

We melden ons om 8.30 uur bij het visitor center GSENM in Kanab om onze application in te vullen. We hebben nummer 9. Er zijn nog 33 andere groepen die meeloten vanochtend. In totaal zullen tien personen toegang krijgen. Tot 9 uur kun je je aanmelden. De wachttijd wordt zorgvuldig en vakkundig volgepraat door twee rangers met allerlei wetenswaardigheden over the Wave. Er is een speciaal zaaltje ingericht voor de loterij. Alle deelnemers aan de loting verzamelen zich daar en naarmate 9 uur dichterbij komt, stijgt de spanning voelbaar. Klokslag 9 uur gaan de 34 balletjes in de bingo-molen en start de loting. Het lijkt wel bingo, maar er staat meer op het spel dan als eerste een volle bingo-kaart hebben. Het eerste balletje wordt getrokken. Het blijkt om een groep van 5 personen te gaan. Balen; nu is de helft van de plaatsen al vergeven. De kansen dalen. Na elk getrokken balletje klinkt gejuich. Wij juichen niet. Nummer 9 wordt niet getrokken. Jammer. Voordeel is wel dat we nu geen transport-probleem hoeven op te lossen. We hebben weinig tijd om te sippen, want als we buiten komen komt de auto van “Dreamland Safari Tours” al aanrijden. Ons volgende avontuur gaat beginnen!

Onze chauffeur en gids voor de dag heet Donald. Het is een oudere man met een staartje, een opgewekt gezicht en een buik die doet vermoeden dat hij met volle teugen van het leven geniet. Naast ons is een Spaans / Franse familie van de partij (pa, ma, twee dochtertjes). Volgens Donald is de reis een deel van de attractie. Hij brengt het leuk. De reis is namelijk 2,5 uur heen (en later vanmiddag ook weer 2,5 uur terug). White Pocket ligt aan een afslag van de onverharde HouseRockValley road die door het gebied “Grand Staircase Escalente NM” loopt. We benaderen deze weg vanuit het zuiden vanwege de conditie van de weg na de onweersbuien van de laatste dagen. We gaan dus met de 89 en de 89a naar het zuiden en vandaar de HouseRockValley road op. Dit zou ook de route zijn die we naar the Wave hadden moeten rijden. Het eerste deel is goed te doen (egale verharde gravelweg). Voor het tweede deel is echt een 4WD en de nodige stuurmanskunst vereist. We moeten door diep mul zand op een aantal plaatsen. Op de parkeerplaats zie je nog niet veel van de schoonheid van het gebied.

Als we ernaartoe lopen … … … Wow! Mijn mond zakt open en ik val even stil. Wat een rare swirl/draai/druipsteen/lava/slagroomgebak- vormen en wat een kleurtjes! Op de toppen zie ik witte heuveltjes die doen denken aan iglo’s maar ook aan hersenen. We mogen overal lopen en op klimmen. Dat doen we dus ook . De Frans/Spaanse familie zijn we al snel kwijt. Naast onze groep is er nog één andere groep in het gebied, maar die heb ik slechts één keer in de verte gezien. Het is een verlaten natuurwonder. Wij volgen de gids; min of meer. Donald loopt in zeer rustig tempo linksom door de rotsen, staat veel stil, geniet veelvuldig van het bijzondere uitzicht. Wij lopen hier als nieuwsgierige kleuters omheen, druk doende om alle mooie doorkijkjes te vinden en te bekijken. We gaan omlaag via een kleine kloof in de vorm van een kurkentrekker of draaikolk. Ook weer zo’n wow-moment. Ik vraag me voortdurend af hoe dit kan ontstaan. Hoe kunnen lijnen en vormen in het gesteente deze vorm en richting krijgen? Er lijkt geen logische verklaring voor te vinden. Donald heeft meerdere theorieën, geen van allen klinken plausibel. Me voortdurend verbazend loop ik door en probeer alles in me op te nemen.

We lunchen in de schaduw van een boom op de parkeerplaats. Donald maakt een mini-saladebar voor ons. Lekker! Hij heeft ook chips om onze zouten aan te vullen. Dat is wel nodig na al het zweten. Op de open rotsvlakte brandt de zon meedogenloos. Het is warm en we zweten ons een rotje, maar het is te mooi om daar aandacht aan te verspillen.

Om half 4 beginnen we aan de terugreis; zelfde weg terug, weer 2,5 uur rijden. Nu staat de zon mooi op de bergrug waar we langs rijden. In Utah heet dit de “Grand Staircase Escalante NM” en in Arizona noemen ze het “Vermillion Cliffs”. Twee namen, zelfde rotsen. Het uur tijdsverschil is niet enige manier waarop ze je hier in de war proberen te brengen.

We zijn om 18 uur weer terug in Kanab. We hebben geen puf meer voor ingewikkelde dingen. We regelen een plaats op de dichtstbijzijnde camping en gaan uit eten.