Zaterdag 28 april: Even wachten

Als om 3.25 uur de wekker gaat, gaan er aan mijn voeteneinde twee slaperige kattenkoppen omhoog. Knipper, knipper. Ogen als spleetjes tegen het felle licht van de lamp. Ook wij voelen ons niet helemaal fris en fruitig, maar het is voor het goede doel: op vakantie!

Op Schiphol is het een minder groot gekkenhuis dan we hadden gevreesd. Het is de eerste zaterdag van de meivakantie en we verwachten dat we niet de enige Nederlanders zijn die deze dagen benutten om de zon op te zoeken. Inchecken verloopt vlot, zonder wachtrijen. Gelukkig maar, want wachten kunnen we vandaag nog genoeg.

We vliegen van Amsterdam naar Zurich (7.00-8.25 uur, Swiss Air) en van Zurich naar Athene (9.45-13.25 uur, dit is inclusief een uur tijdsverschil, Swiss Air). Dan start het grote wachten. We leren alle hoeken van het vliegveld van Athene kennen in de 7 (!) uur die we hier, gedwongen door ons vluchtschema, moeten verblijven. We vliegen om 20.50 uur door naar Lesbos (Aegean Air). Deze monsterreis is het resultaat van heel vroeg boeken. We hebben in december geboekt en toen had Transavia haar rechtstreekse vluchten naar Lesbos nog niet bekend gemaakt. Onze oorspronkelijke vlucht is meerdere malen omgeboekt, mede door het cancellen van vluchten door Olympic Air en waarschijnlijk veroorzaakt door de belabberde economische situatie in Griekenland. We leren hier twee dingen van: We boeken nooit meer zo vroeg een vliegreis binnen Europa. En we gaan nooit meer zeven uur op een vliegveld zitten.

Na een paar uur wachten krijg ik de inval dat we best met een taxi Athene in hadden kunnen gaan. Dat had gekund, als we het eerder hadden bedacht. Nu vermaken we ons met mensen kijken. Buiten voor de vertrekhal zien we hoe een politieman zich heel boos maakt op iemand. We zien veel dikke Grieken. Het lijkt geen slank volk te zijn. Ze mogen dan als land bankroet zijn, de bewoners eten er nog goed van zo te zien. Er is overigens nog hoop voor de Griekse economie. In de boekhandel op het vliegveld ligt een boek over “the competitiveness of the Greek economy”. Een boek uit 2005. Konden de Grieken toen concurreren met de andere Europese landen? Het boek was niet in de aanbieding dus er staan vast nog heel bruikbare tips in.

In de Mc Donalds maken we kennis met het onbehoorlijke gedrag van Grieken in wachtrijen. Voor hen bestaat er geen wachtrij. Ze gaan gewoon vooraan staan. Wij staan één stap voor de balie te wachten tot we onze bestelling kunnen plaatsen. Daar past nog precies een oudere brede dame tussen.

We vinden een rustige gang met stoelen zonder armleuningen (die blijken er niet veel te zijn op het vliegveld) waar we languit op kunnen liggen en we slapen/dommelen een uurtje. Dan volgt het één na laatste deel van het traject: Athene – Lesbos.

Bij het uitstappen uit het vliegtuig maak ik voor de tweede keer kennis met het gedrang van de Grieken. In het gangpad van het vliegtuig word ik hard in mijn rug geduwd als ik de rijen voor ons de gelegenheid geef om eerst hun tassen te pakken en als eerste uit te stappen. Dat vind ik een normale manier van doen in een vliegtuig. De vrouw achter mij denkt daar anders over. Ik ben niet eenvoudig van mijn plaats te krijgen én ik versta geen Grieks. Achter mij moeten ze dus rustig op hun beurt wachten. De vrouw die naast Wouter zit, ziet het gebeuren en vertelt Wouter dat dit soort gedrang helaas normaal is in Griekenland.

Op het vliegveld wordt aan ons door iemand van lopenoplesbos.nl onze huurauto overhandigd, eenvoudig te herkennen aan de tekst “lopenoplesbos.nl”. Na wat papierwerk gaan we op pad. We worden gewaarschuwd voorzichtig te rijden. 28 april blijkt een katholieke feestdag op Lesbos. Dit wordt gevierd door een kleine 40 km van Mytilini (hoofdstad) naar Mandamados te lopen, in het donker over de weg. Dit is ook onze route. De mensen blijken alle vertrouwen in God te hebben. Velen lopen zonder licht of reflecterende kleding breeduit op de weg, aan de rechterkant. Ze vertrouwen er volledig op dat wij hen zien voor we hun kuiten eraf rijden. Dat is niet eenvoudig. De weg slingert, er is veel hoogteverschil en nauwelijks straatverlichting. Vertrouw op God, of op de rijkunsten van Wouter. Vannacht komt dat misschien wel op hetzelfde neer. Wij vragen ons voortdurend af waarom je in het donker 40 km op een weg zou willen lopen. Wie heeft dit ooit verzonnen? Waarom gaan ze niet gewoon gezellig met elkaar in een café ouzo drinken om de heilige te eren? Misschien kunnen we morgen, als we uitgerust en uitgeslapen zijn, ons wat meer in de religieuze Griek kunnen verplaatsen. De lange voettocht eindigt in Mandamados waar een groots straatfeest is (misschien dus toch nog gezellig samen aan de ouzo?). Veel mensen, veel kraampjes, veel rokende BBQ’s en heel veel geparkeerde auto’s. Als we het dorp weer uit zijn, wordt het heerlijk rustig op de weg. We bereiken rond middernacht het kleine dorpje Skala Sykaminia. De eigenaren van Aphrodites House hangen al uit de ramen als we er aan komen. Ze zullen wel denken:” hè, hè, kunnen we eindelijk naar bed”. Dat denken wij ook. Het was een lange dag. We krijgen nog een glas vers geperst sinaasappelsap en een paar Griekse droge broodjes/cakejes. Dan gaat snel – letterlijk- het licht uit.

Zondag 29 april: Een relaxte start in Molivos

De dag begint voor onze buren in het pension eerder dan voor ons. We worden een aantal keer wakker van het gestommel op de gang. Iedereen moet naar een eigen badkamer die zich aan de andere kant van de gang bevindt. De gezamenlijke keuken grenst aan onze kamer. Er wordt afgewassen (veel afwas) en water gekookt in de waterkoker. Vervolgens wordt er ontbeten op het balkon. Wij zijn nog te sloom om er echt wakker van te worden. Om 10 uur staan we eindelijk naast ons bed. Het warme water is dan inmiddels opgebruikt. Wouter heeft een koude douche en frist dus even lekker op. We ontbijten met koffie (van huis meegenomen nespresso sticks), croissants (in het vliegtuig gekregen en bewaard) en de droge broodjes/cakejes van gisteravond. Puf om direct op pad te gaan om een supermarkt te zoeken en een degelijk ontbijt te kopen, hebben we niet. We zitten heerlijk op het balkon, uitkijkend over de olijfboomgaard, een sinaasappelboom, rondvliegende zwaluwen en de zee. De balustrade van het balkon is, naar goed Grieks gebruik, blauw geschilderd en er hangen geraniums aan. Helemaal goed. Niets meer aan doen. We hebben vakantie!

We maken vandaag een autotrip naar Mithymna / Molivos. Daar maken we een stadswandeling aan de hand van één van de vele wandelroutes die lopenoplesbos.nl ons heeft aangeleverd. Het eiland is opvallend groen en de bermen opvallend bloemig. Het is prachtig weer (19-23°C). Kortom het vakantiegevoel begint echt los te komen.

Molivos heeft een burcht, leuke steile straatjes, huizen met luiken en heel veel bloemetjes. We lunchen in een haven met heerlijke gegrilde makreel. Deze is besprenkeld met olijfolie, zeezout en verse kruiden. Lekker! We hebben een terras uitgezocht waar veel Grieken zitten te eten. De eigenaar, die trots laat horen dat hij een paar woorden Nederlands spreekt, verbreekt even de idylle. Maar als we na het eten de slierten/poten/tentakels van een octopus aan een waslijn zien hangen om te drogen, is het ‘Griekse eiland – gevoel’ weer helemaal terug.

Na de lunch en de stadswandeling rijden we richting Petra. Daar is een ‘vogelspotplek’ die is beschreven door lopenoplesbos.nl. We parkeren aan zee en lopen dan een landweggetje omhoog. Daar zien we onze eerste Rüppelse grasmus en blonde tapuit. Het is een mooi pad omzoomd door bloemen en bloeiende bomen, met rond fladderende vlindertjes en zingende vogels. We lopen niet zo ver. Dat is ook niet nodig. Een uurtje en drie slangen later, stappen we weer in de auto en rijden terug naar ons pension in Skala Sykaminia. We kopen drinken, brood en broodbeleg in een minimarket onderweg, eten op ons balkon en gaan heel vroeg slapen.

Maandag 30 april: Over fladderende vlinders en langzame lopers

We ontbijten weer op ons balkon. Aan beide kanten zijn de kamers bezet. Allemaal Nederlanders.

Rond half 10 starten we onze dagvullende wandeling langs de kust richting Efthalou. Volgens de routebeschrijving van lopenoplesbos is het een wandeling van een onbekend aantal kilometers die minimaal 4 uur duurt. Ze geven aan dat je, als je af en toe stopt, er gemiddeld 50% van deze tijd bij op kunt tellen. We lopen niet de gehele route en zijn pas om half 7 bij onze kamer terug. We stoppen blijkbaar iets vaker dan af en toe. De vele bloemen, vlinders en vogels trekken onze aandacht.

Aan het begin van de route is de weg omzoomd met gele margrieten, kamille, klaprozen en ander kleurig spul. De vlinders fladderen rond de bloemetjes en rond ons. We vieren Koninginnedag door een poging te doen om twee oranjetipjes (vlinders) te fotograferen. Kansloos. Het zijn nogal rusteloze types. Er schijnen hier ook dolfijnen voor te komen. Die zien we helaas niet.

De weg begint vlak, maar al snel gaat het omhoog en maken we bochten het binnenland in. De tweede helft van de route bij Efthalou is vogelrijker dan de eerste helft. Daar is het ook heuvelachtiger. De gehele route gaat langs de kust. We lopen met uitzicht op de vlakke zee, kiezelstranden, baaien en op Turkije. De Turkse kust ligt verrassend dichtbij.

Langs de kust komt door vulkanische activiteit op een aantal plaatsen heet water uit de grond. Bij Efthalou zijn rond deze warm waterbronnen badhuizen gemaakt.

Voordat we het keerpunt van de wandeling bereiken, Efthalou, vinden we het welletjes. We gaan lunchen op een terras vlakbij zee. Daar kikkeren we van op. Lekker zitten, koud drinken en lekker eten. Het is warm vandaag.

De zon brandt en we zweten veel. Op de terugweg (route is gelijk aan de heenweg) verheugen we ons op koud drinken op een terras dat we op de heenweg hebben gezien en op een lekkere douche.

Op het terras is het rustig. Alleen de eigenaresse en haar moeder hebben een plekje in de schaduw bezet. Moeders heeft een grote verrekijker voor zich op tafel. Daarmee speurt ze naar de vissersbootjes die op zee langs komen varen en waarschijnlijk afkomstig zijn uit het nabij gelegen Skala Sykaminia. Daar lijkt ze haar dag mee te vullen. Als ik daar zit, koud drinken bij de hand en in de schaduw met uitzicht op zee, lijkt me dat heerlijk. Lekker elke dag hier zitten en een beetje door de verrekijker turen. Volgens Wouter zou ik hier binnen een week “hard gillend gek” worden van het niets doen en het niets om handen hebben. Waarschijnlijk heeft hij gelijk. Nu mijmer ik nog even lekker verder als ik naar de hangmat kijk die tussen de twee bomen is gespannen.

We besluiten onze wandeling met een rondje door de haven van Skala Sykaminia. Een leuk pittoresk plaatsje met een kerk op een rots, naast de haven die vol ligt met kleurige houten vissersboten. De haven is omzoomd met terrassen. Allemaal leeg. Ook wij lopen langs.

Na een heerlijke douche eten we brood op ons balkon. Eén keer uitgebreid eten op een dag is voor ons wel genoeg.